Ποιος δεν θυμάται τη γνωστή ταινία με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, το Νίκο Καλογερόπουλο και τον Κώστα Τσάκωνα που σχολίασε τις ιδεολογικές εμμονές της Μεταπολίτευσης και την καθήλωση της στο αιματηρό παρελθόν;
Η παραδοσιακή παραίνεση «Μάθε παιδί μου γράμματα», μέχρι πρόσφατα στην πραγματικότητα σήμαινε «Μάθε παιδί μου γράμματα για να διοριστείς» και όχι για να αποκτήσεις τις γνώσεις και τις δεξιότητες που θα σου επιτρέψουν για να εργαστείς με την καλύτερη αμοιβή, να ξεχωρίσεις, να προκόψεις και να συνεισφέρεις στην παραγωγή του πλούτου στη χώρα αλλά για να διοριστείς, για να αράξεις.
Κάποιος θα πει: «Και τι δουλειές να κάνουν οι Έλληνες;».
Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ακόμα και σήμερα που ο βιομηχανικός τομέας της χώρας έχει παρακμάσει, οι βιομηχανίες ψάχνουμε κυριολεκτικά «με το κυάλι» εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό και για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, πολύ συχνά, προσλαμβάνουμε εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό από΄τις γειτονικές μας βαλκανικές χώρες.
Οι άνθρωποι της βιομηχανίας εδώ και καιρό επισημαίνουμε το πρόβλημα που δεν είναι άλλο από την ανυπαρξία της τεχνικής και τεχνολογικής εκπαίδευσης, της εκπαίδευσης που συνδέει τα πανεπιστήμια, τα πολυτεχνεία και τα ΤΕΙ με την παραγωγή.
Την ποιότητα «των γραμμάτων» που μάθαμε,ακόμα κι εμείς, οι απόφοιτοι του Πολυτεχνείου, την αξιολογήσαμε αμέσως μόλις βγήκαμε από τον περίβολο της σχολής μας. Η πρώτη εργασιακή εμπειρία στο πεδίο, στο εργοτάξιο, ήταν κυριολεκτικά σοκαριστική γιατί τίποτα από όσα είχαμε μάθει στο Πολυτεχνείο δεν μας προετοίμαζαν για την πραγματικότητα του αντικειμένου που είχαμε σπουδάσει.
Η «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ και η άτσαλη ίδρυση νέων τεχνικών σχολών ανά την Ελλάδα με μόνη στρατηγική τη ψηφοθηρία έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στην τεχνική εκπαίδευση στη χώρα μας.
Ακόμα και σήμερα, κι ενώ όλοι μιλάμε για τα αδιέξοδα που δημιούργησε το τεράστιο και σπάταλο κράτος-εργοδότης, κανείς δεν ενημερώνει τους νέους ότι οι ελληνικές βιομηχανίες μπορούμε να προσφέρουμε εργασία υψηλών απολαβών.
Ακόμα και σήμερα, μετά από μία χρεοκοπία και τρία μνημόνια δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό για την ενίσχυση της τεχνικής και τεχνολογικής εκπαίδευσης στη χώρα.
Τους τελευταίους μήνες και με αφορμή τα κονδύλια που εξασφάλισε η χώρα από το Ταμείο Ανάκαμψης διαβάζω πλήθος ειρωνικών σχολίων «για τους βιομήχανους που περιμένουν να φάνε τα πακέτα».
Ακόμα και εμείς που δραστηριοποιούμαστε στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας και θα πληγούμε πολύ και μετρήσιμα από την Απολιγνιτοποίηση αυτό που ξεχωρίσαμε από την «Έκθεση Πισσαρίδη» ήταν οι αναφορές της στην αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης και την ενίσχυση των προγραμμάτων κατάρτισης.
Δεν είναι της παρούσης να εξηγήσω με ποιους τρόπους οι ελληνικές βιομηχανίες προσπαθούν εδώ και χρόνια να μην βρεθούν να τις έχουν ξεπεράσει οι τεχνολογικές εξελίξεις. Θα επισημάνω μόνο ότι όσα «πακέτα» και να προσγειωθούν στην πόρτα του εργοστασίου σου είναι άχρηστα εάν δεν έχεις εξειδικευμένο προσωπικό να δουλέψει σε αυτό.
Ας ελπίσουμε ότι το «Σχέδιο Πισσαρίδη» δεν θα μείνει στα «χαρτιά».
Η πανδημία μας δίδαξε ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει και μάλιστα γρήγορα το οικονομικό της μοντέλο και σίγουρα να σταματήσει η οικονομία της να εξαρτάται αποκλειστικά από τον Τουρισμό και την Παροχή Υπηρεσιών.
Η παραγωγή του ατομικού και συλλογικού μας πλούτου περνάει μέσα από την ελληνική βιομηχανία η οποία όμως για να λειτουργήσει προϋποθέτει τα παιδιά «να μαθαίνουν γράμματα» αλλά στ' αλήθεια.
* Η Αναστασία Καραλιοπούλου είναι Μηχανικός και Διευθύνουσα Σύμβουλος της εταιρείας Solergon S.A.
