Στις 30 Ιουλίου 1920 και ενώ επέστρεφε από το Παρίσι στην Ελλάδα ο Ελευθέριος Βενιζέλος δέχτηκε δολοφονική επίθεση από δυο απότακτους βασιλόφρονες αξιωματικούς στο σταθμό της Λιόν στο Παρίσι. Ο Βενιζέλος επέστρεφε στην Ελλάδα ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Στην Αθήνα η είδηση αυτή προκάλεσε την οργή των βενιζελικών οπαδών με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ταραχές. Οι πληροφορίες έλεγαν ότι ο Βενιζέλος είχε σκοτωθεί χωρίς να μπορούσαν οι εφημερίδες να διασταυρώσουν την είδηση. Αποτέλεσμα των ταραχών αυτών ήταν να δολοφονηθεί την επομένη ο Ίωνας Δραγούμης βουλευτής της αντιβενιζελικής παράταξης.
Η δολοφονία του Δραγούμη στις 31 Ιουλίου 1920 ήταν κάτι που και μετέπειτα ήταν βαρίδιο στη συνείδηση του Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος εκτιμούσε τον Δραγούμη. Δυστυχώς ο Δραγούμης έγινε ίνδαλμα της ελληνικής ακροδεξιάς.
Όπως γράφει ο Γιάννης Μάζης για τον Ίωνα Δραγούμη στο βιβλίο του ο Ασυμβίβαστος :«Είχε προηγηθεί μια μακρά περίοδος μεταπολιτευτικά κατά την οποία σχεδόν το μόνο ενδιαφέρον ήταν από εκδοτικούς οίκους υπερεθνικιστικής ή ακροδεξιάς/ νεοναζιστικής ιδεολογίας, γεγονός που οπωσδήποτε οδηγούσε σε μια βάρβαρη οικειοποίηση και ταυτόχρονα εργαλειοποίηση της πολυδιάστατης αυτής προσωπικότητας για πολιτικούς σκοπούς από περιθωριακές πολιτικές ομάδες».
Η ελληνική ακροδεξιά θα έπεφτε από τα σύννεφα όταν θα μάθαινε ότι το ίνδαλμα της ήταν άθεος. Όπως συνεχίζει ο Γιάννης Μάζης:«Το αξιακό σύστημα του Δραγούμη είχε ελάχιστα κοινά στοιχεία με εκείνο του χριστιανισμού. Αλλά και σε ότι αφορά την ιστορική αποστολή του Ελληνισμού, αυτή ήταν απόρροια, κατά τον Δραγούμη της πολιτισμικής υπεροχής του και όχι κάποιας εξ ορισμού και a priori φυλετικής ανωτερότητας του. Αν μάλιστα αυτή η προσέγγιση οδηγηθεί στην έσχατη λογική της συνέπειας, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Δραγούμης δεν θα είχε πρόβλημα να ταυτιστεί με όποια εθνική ταυτότητα θα θεωρούσε ισχυρότερη».
Ο Δραγούμης δεν μπορεί να ενταχθεί σε καμία ιδεολογία. Ήταν εθνικιστής και την επόμενη στιγμή ήταν φιλελεύθερος και προοδευτικός. Ο άνθρωπος αυτός ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση που έκρυβε μέσα του όλες τις ιδεολογίες και τον ενδιέφερε μόνο ο ελληνισμός και ο άνθρωπος πέρα από χρώματα, πέρα από εθνικότητες, αντιλήψεις και θρησκείες. Μα εξάλλου θα ήταν δυνατόν ο Βενιζέλος να εκτιμά έναν άνθρωπο που δεν θα το άξιζε;
