Tης Μαρίας Χούκλη
Το ημερολόγιο αμείλικτο. Δείχνει το τέλος του θέρους. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει. Άλλο πράγμα ο εσωτερικός χρόνος -μπορούμε να προσποιηθούμε ότι το καλοκαίρι συνεχίζεται ερήμην των ημερομηνιών- άλλο η μέτρηση του χρόνου βάσει της οποίας είναι οργανωμένος ο κοινωνικός, επαγγελματικός, πολιτικός και οικονομικός βίος. Με τις υποχρεώσεις και τις αγωνίες τους να λουφάζουν, αναμένοντας τον λογιστή Σεπτέμβριο.
Μακάρι τα δύσκολα και τα φαιδρά να τα'' παιρναν μαζί τους οι θαλασσινοί αφροί και τα μελτέμια. Μακάρι όσα ζούμε να ήταν δυστοπικό θερινό ανάγνωσμα που το κλείνεις
και μένουν οι δαίμονες στις σελίδες του. Μακάρι τα προσωπικά και συλλογικά προβλήματα κι αδιέξοδα να κυλούσαν σαν άμμος μέσα από τα δάκτυλα. Μακάρι να τα σάρωνε όλα το καλοκαίρι και να γράφαμε από την αρχή το αφήγημα της συλλογικής ζωής μας, να τσαλακώναμε σαν να'' ταν μουντζουρωμένα χαρτιά όσα συνέβησαν και να καθαρογράφαμε μια πιο ωραία ιστορία που θα έχει βατή πορεία και αίσιο τέλος.
Ωστόσο, η ζωή δεν καταλαβαίνει από ονειροφαντασίες και μας τραβάει από το μανίκι. Η ανασύνταξη που υποσχεθήκαμε σε εαυτούς και αλλήλους αναγεννημένοι από μια δροσερή βουτιά, η επανεκκίνηση που μας υπόσχονται δεξιοί και αριστεροί προφήτες, ανανεωμένοι από τον πολιτικό χρόνο που κέρδισαν με τα μπάνια του λαού, καταλήγει σε μια και μόνη διαπίστωση-παράφραση των ελυτικών στίχων: όλα τα πήρε το καλοκαίρι, αλλά πήγε πέρα και τους όρκους που τρέμαν στον αέρα…
Οι ποιητές πάντοτε τα λένε καλύτερα και πιο καίρια. “...Πήγα κι από δω, πήγα κι από κει. Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος...”
Εξουθενωμένοι οι άνθρωποι από την εξαετή -και βάλε- αέναη ανατροπή των συντεταγμένων της καθημερινότητάς τους και από την διαρκώς επαγγελλόμενη καταστροφή που όμως διαρκώς αναβάλλεται, μηρυκάζουν την δυσφορία τους, αλλά χωρίς θυμό πλέον. Μιθριδατισμός. Εγκατάλειψη, ματαίωση, σύγχυση, παραίτηση. Σαν να ζούμε από περιέργεια για το παρακάτω.
Δήθεν η οργή, δήθεν και η ελπίδα. Αφημένοι στο ποτάμι και όπου μας βγάλει.
Ούτε να γελάσουμε, ούτε να κλάψουμε δεν μπορούμε πλέον με όσα ακούμε και βλέπουμε να συμβαίνουν στον δημόσιο βίο της χώρας. Η σεζόν ξεκινάει με τη “μητέρα όλων των μαχών κατα της διαπλοκής” (!), όπως έχει ονοματίσει η κυβέρνηση την αδειοδότηση των καναλιών. Ούτε ο Σεφερλής θα είχε σκεφθεί τέτοια επιθεωρησιακού τύπου σκηνοθεσία. Οι λεπτομέρειες γνωστές και πολυσχολιασμένες. Στην εποχή της ψηφιακής έκρηξης και των τεκτονικών αλλαγών στο τοπίο της επικοινωνίας, η διαδικασία που ακολουθείται και όσα επιδιώκονται δια αυτής, θυμίζουν το “αραμπάς περνά, σκόνη γίνεται...”
Τι να καλύψει η σκόνη; Όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν. Οτι η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, ακόμη συμπεριφέρεται σαν κακή αντιπολίτευση. Φωνάζει, ηθικολογεί, μιλάει για αξίες και θέσεις, κλαίει και υποφέρει, βαφτίζει το κρέας ψάρι -”τηρήσαμε τις προεκλογικές μας εξαγγελίες” είπε ανερυθρίαστα η κυβερνητική εκπροσωπος”. Κάνουν πως ξεχνούν οτι ηδη κυβερνουν 1,5 χρόνο.
Για να μην τους αδικούμε, ούτε οι άλλες πολιτικές δυνάμεις φαίνεται να έχουν κάτι καινούργιο να μας πουν, εισερχομένου του φθινοπώρου. Ψωμίζονται από τους ερασιτεχνισμούς και την ανικανότητα της κυβέρνησης. Άλλοι- όπως η Νεα Δημοκρατία- υιοθετούν την λογική του “ώριμου φρούτου”. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα παρουσιάσει στη ΔΕΘ, κατά πώς διαβάζουμε τουλάχιστον, το κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματός του για να μην το “κάψει”. Μα, δεν παίζουμε πόκα, εναλλακτικές προτάσεις αναζητούν οι πολίτες, όσοι είναι βέβαιοι ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν θα βγάλει την χώρα από την κρίση. Οι πολίτες αυτοί θέλουν να ξέρουν αν υπάρχει άλλη οδός, χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι υποδύονται ότι έχουν στιβαρό κοινωνικό αντίκρισμα και προσπαθούν να το τοκίσουν ακριβά στις μεταξύ τους συζητήσεις που ελάχιστους συγκινούν. Άμα είναι να τον κάνετε τον κεντροαριστερό πόλο, κάντε τον, μην χασομεράτε με προφάσεις και τσιριμόνιες. Ο Β. Λεβέντης πάλι, θεωρεί ότι πρέπει να τιμωρηθούμε που δεν τον στείλαμε στη Βουλή τόσα χρόνια και δεν πολυελέγχει τι βγαίνει από το έρκος των οδόντων του .
Στα στασίδια τους το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή, τί είχαν, τι έχασαν, στον γενικό πολτό παραμένουν διακριτοί πόλοι με το δικό τους πιστό κοινό. Όχι ότι θα περιμέναμε νέες ιδέες, συναινετική διάθεση και εφαρμόσιμες προτάσεις από τους συγκεκριμένους χώρους.
Έτσι, λοιπόν, ξεκινάει ο Σεπτέμβρης εις τα καθ''ημας, με το ίδιο έργο στην οθόνη, ενώ γύρω μας μαίνεται θύελλα. Η Ευρώπη είναι μετέωρη από το ΒΡΕΧΙΤ και το προσφυγικό, από τις καταλυτικής σημασίας επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις, από γεωπολιτικές απειλές και αβεβαιότητες που μπορούν να την διαλύσουν. Ακριβώς, δίπλα μας, στο κρόταφο μας για την ακρίβεια, έχουμε τον απρόβλεπτο Ερντογάν και την συριακή βόμβα. Συνυπολογίστε και το ενδεχόμενο να εκλεγεί ο Τράμπ προς μεγάλη χαρά του Πούτιν. Η τέλεια καταιγίδα. Κι όμως, η συγκυρία επιτρέπει να δοθεί λίγη άνεση χώρου και χρόνου στην Ελλάδα να βάλει σε τάξη στα του οίκου της.
Προφανώς, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, εκεί που έχουμε φθάσει. Αν όμως, επιχειρήσουν να συνεννοηθούν κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί σε πέντε βασικά ζητήματα, ξεχνώντας τους κομματικούς υπολογισμούς, δουλείες και προσωπικές φιλοδοξίες, μήπως αποκτούσε πρόσημο σοβαρότητας το πολιτικό παίγνιο και φυσούσε ένα αεράκι ελπίδας;
Μην με παρεξηγείτε, τελώ ακόμη υπό τα καύματα του Αυγούστου.
