Η Ευρώπη ετοιμάζεται πυρετωδώς να υιοθετήσει, για πρώτη φορά στην ιστορία της, κλιματικό νόμο που θα περιγράφει τον οδικό χάρτη της μείωσης των ρύπων του θερμοκηπίου κατά τουλάχιστον 55% το 2030 και θα οδηγεί στην πρώτη ήπειρο με μηδενικό αποτύπωμα άνθρακα το 2050.
Η απόφαση, που είναι αποτέλεσμα εντατικής διαβούλευσης ανάμεσα στο Ευρωκοινοβούλιο (ζητήσαμε μείωση 60%), την Κομισιόν και το Συμβούλιο, αποτυπώνει εν μέσω πανδημίας και σκληρών περιοριστικών μέτρων το αίτημα των πολιτών που καταγράφεται σαρωτικά στις δημοσκοπήσεις.
Το 93% των Ευρωπαίων θεωρεί ότι η κλιματική αλλαγή είναι σημαντικό πρόβλημα και το 92% συμφωνεί ότι πρέπει να κάνουμε την οικονομία μας κλιματικά ουδέτερη το 2050 (Special Eurobarometer - 9/2019). Τα Κράτη-Μέλη είναι πλέον υποχρεωμένα να υιοθετήσουν τον κλιματικό νόμο που θα βασίζεται στην εθνική στρατηγική για την προσαρμογή στους νέους στόχους.
Μελετώντας την πορεία της αλλαγής του ενεργειακού μείγματος στα Κράτη-Μέλη στέκομαι στο μοντέλο της Γερμανίας. Τρεις καγκελάριοι, ο Χέλμουτ Κολ, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ και η Άγκελα Μερκελ, ηγούμενοι κυβερνήσεων με διαφορετικές συνθέσεις, επί 27 συναπτά έτη αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, προχώρησαν στην ενεργειακή μετάβαση της μεγαλύτερης οικονομίας στην ΕΕ, που συμβαίνει να διαθέτει και τη μεγαλύτερη ενεργοβόρα βιομηχανία.
Πέτυχαν και πετυχαίνουν τη μετάβαση στη νέα εποχή χωρίς πυρηνικά και άνθρακα διαδεχόμενοι ο ένας τον άλλο και αναβαθμίζοντας τις περιβαλλοντικές φιλοδοξίες της χώρας, ενώ ταυτόχρονα παρείχαν και παρέχουν προβλέψιμο πεδίο για τους επενδυτές.
Δεν ξέρω αν η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ Φώφη Γεννηματά με την πρωτοβουλία της για τον κλιματικό νόμο, την οποία αποδέχθηκε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, είχε στο μυαλό της το γερμανικό παράδειγμα.
Μπορώ όμως να προβλέψω ότι ο κλιματικός νόμος αποτελεί το πρώτο πεδίο άσκησης ουσιαστικής συναίνεσης καθώς η εφαρμογή του εκτείνεται πολύ πιο πέρα από το βίο μιας κυβέρνησης. Στη Γερμανία στην πορεία για την ενεργειακή μετάβαση καταλυτικό ρόλο διαδραματίζουν οι πολίτες και η αποδοχή των μέτρων.
Στην Ελλάδα θα χρειαστούμε ακόμη δουλειά επί της ουσίας, για να προκύψουν ορατές αλλαγές στην οικονομία και στη δημιουργία θέσεων εργασίας, ώστε να αυξηθεί η δημόσια αποδοχή για τις ΑΠΕ, ειδικά τις ανεμογεννήτριες, και να αλλάξει το καταναλωτικό μοντέλο ώστε η κυκλική οικονομία να γίνει καθημερινότητα. Οι νέοι άνθρωποι ωστόσο οδηγούν την κούρσα με βιώσιμες συνήθειες από την αποφυγή των πλαστικών μιας χρήσης, μέχρι τις εναλλακτικές μεταφορές.
Στη Γερμανία περιμένουν την Αναλένα των Πρασίνων για να εφαρμόσει τη συνέχεια της ατζέντας της ενεργειακής μετεξέλιξης, ενδεχομένως με περισσότερη ορμή αλλά σίγουρα χωρίς εκπλήξεις για τη βιομηχανία στην οποία στηρίζεται η οικονομία της χώρας. Στην Ελλάδα η ατζέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής είναι στην πράξη η πιο φιλόδοξη στην Ευρώπη.
Συνδιαμορφώνοντας τον κλιματικό νόμο με τα κόμματα που έχουν εμπειρία διακυβέρνησης, η κυβέρνηση έχει μόνο να κερδίσει αλλά κυρίως θα κερδίσει η χώρα. Είναι τώρα οι ευκαιρία να κάνουμε την πρώτη σοβαρή άσκηση συναίνεσης για το μέλλον των παιδιών μας. Και επιτρέψτε μου τον αγγλισμό είναι ευκαιρία και για το ΣΥΡΙΖΑ to jump in…
* Η Μαρία Σπυράκη είναι ευρωβουλευτής ΝΔ-ΕΛΚ
