Της Μαρίας Χούκλη
Διαβάζω ότι η Νέα Δημοκρατία προχωρά όχι μόνο στην εκπόνηση κυβερνητικού προγράμματος αλλά και στη σύνταξη νομοσχεδίων που θα αφορούν σε κακο-ρυθμισμένα ή αρύθμιστα πεδία της ελληνικής πραγματικότητας. Το μήνυμα της οδού Πειραιώς είναι προφανές: είμαστε πανέτοιμοι να αναλάβουμε την εξουσία, εδώ και τώρα. Τόσο έτοιμοι που βάζουν το κάρο πριν από το άλογο, ελπίζοντας ότι θα τρέξει πιο γρήγορα από το καραβάνι των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, το οποίο άρχισε να παρουσιάζει έντονα σημάδια απώλειας προσανατολισμού.
Θεωρώ ότι και οι μέν και οι δε, συμπεριφέρονται σαν να μην λογαριάζουν τα σκυλιά, που αλυχτούν γύρω μας. Δεν αναφέρομαι στους «κύνες» που εννοεί το Μαξίμου, επιμένοντας στο βολικό αφήγημα της «εγχώριας διαπλοκής που επιχειρεί πραξικόπημα για να ρίξει την κυβέρνηση». Αναφέρομαι στους στους γρύπες που πετούν πάνω και δίπλα από την Ευρώπη, μερικοί εξ αυτών σε απόσταση αναπνοής από την Ελλάδα. Θυμίζω ότι ο γρύπας είχε σώμα λιονταριού, κεφάλι και φτερά αετού και ουρά φιδιού. Θέλω να πω ότι τα προτάγματα είναι πιο σύνθετα από το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών (που έπρεπε χωρίς αμφιβολία να διευθετηθεί, αλλά συντεταγμένα και όχι άτσαλα), είναι πιο περίπλοκα και από την υπόθεση του ΕΝΦΙΑ (που πρέπει να πάψει να αποτελεί λύτρα για να έχει κάποιος ένα σπίτι).
Ιδού τι αποκομίσαμε από πρόσφατο δημοσιογραφικό σεμινάριο στην έδρα της ΕΕ. Οι επικεφαλής των θεσμικών οργάνων και οι ηγεσίες των χωρών με επιρροή στα τεκταινόμενα δεν έχουν πλέον ψηλά στην ατζέντα των ανησυχιών τους το ελληνικό θέμα. Όχι γιατί έπαψε να υφίσταται αλλά γιατί αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζεται σαν παρωνυχίδα σε σχέση με τον κρατήρα που άνοιξε το BREXIT, τα ναρκοπέδια που συνιστούν οι αμερικανικές εκλογές, το ιταλικό δημοψήφισμα, οι κάλπες σε Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία, το Συριακό/προσφυγικό, η Τουρκία, οι σχέσεις με τη Ρωσία, οι εμπορικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ και τον Καναδά.
Η Ευρώπη άλλαξε, αλλάζει, δείχνει ότι θέλει να βρει το νέο ρόλο της στο αναδιατασσόμενο σκηνικό. Δείχνει να έχει ξεπεράσει το σόκ από το βρετανικό ΟΧΙ και αποφάσισε να προχωρήσει με όσους θέλουν και μπορούν. Φυσικά κανένα επίσημο στόμα δεν μας το είπε ευθέως, αλλά το νέο δόγμα είναι εύκολα αναγνώσιμο παρά την περίτεχνη ευρω-αργκώ. Το παιχνίδι σκληραίνει, δημιουργούνται νέες συμμαχίες, μετατοπίζονται οι άξονες συνεργασιών.
Τα «κατσαρολικά βροντούν στην κουζίνα» για να χρησιμοποιήσω μια φράση γνωστού ευρω-στελέχους. Πώς θα είναι η Ευρώπη σε ένα χρόνο από τώρα, ουδείς γνωρίζει, ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει. Το αξιοσημείωτο, όμως είναι ότι η ΕΕ δείχνει αποφασισμένη να δώσει μια ευκαιρία στο πρωτοφανές γεωπολιτικό εγχείρημα που θα συμπληρώσει 60 χρόνια ζωής την προσεχή Άνοιξη. Με όσους θέλουν και μπορούν, ξαναλέω.
Είχε δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας προ ημερών όταν είπε ότι ουδείς επιθυμεί πρόσθετες αναταράξεις στην Ευρώπη, κάνει λάθος αν υπονοεί ότι φοβούνται ενδεχόμενη νέα παρόξυνση του ελληνικού ζητήματος. Δεν θα το ήθελαν, αλλά δεν μας θεωρούν πλέον συστημικό κίνδυνο, διότι άλλωστε ο βρεγμένος από το BREXIT είναι αδιάβροχος σε ένα GREXIT. Η χώρα μας δεν θα εγκαταλειφθεί, αυτό εισπράξαμε. Κάτι μεθοδεύεται μέσω του Μηχανισμού Στήριξης για το χρέος, ώστε όλοι – ΔΝΤ, Βερολίνο, Ντράγκι και Αθήνα – να προσποιηθούν τους ικανοποιημένους και να πάμε παρακάτω. Το παρακάτω, ωστόσο είναι δική μας υπόθεση και σε 20 μήνες τελειώνει η «καλοσύνη των ξένων». Μετά;
Η διατήρηση της εξουσίας ή η κατάληψη της εξουσίας αποτελούν θεμιτούς στόχους των πολιτικών δυνάμεων. Αρκεί να γίνεται προς το συμφέρον της χώρας και όχι δι'' ίδιον όφελος.
Το ύφος και το επίπεδο της αντιπαράθεσης στην εγχώρια πολιτική σκηνή, τα ζητήματα του καυγά τους, δίνουν την εντύπωση ότι οι πρωταγωνιστές έχουν τα μάτια ερμητικά κλειστά σε ό,τι συναντά και θα συναντήσει στο δρόμο του το καραβάνι.
