Ο μέγας Τόμας Τζέφερσον είχε πει ότι η τυραννία ορίζεται ως αυτό που είναι νόμιμο για το κράτος και παράνομο για τους πολίτες. Φαντάζομαι ότι αν ο Τζέφερσον παρατηρούσε τους κάθε λογής εκλεγμένους άρχοντες της χώρας μας τον τελευταίο καιρό να παραβαίνουν τους κανόνες που η πολιτεία έχει θεσπίσει ώστε να περιοριστεί η διάδοση του κορονοϊού, θα αισθανόταν ότι τα λόγια του ήταν προφητικά.
Η περίοδος που ζούμε είναι πρωτόγνωρη, όχι για την ιστορία της ανθρωπότητας - υπήρξαν και άλλες, πολύ χειρότερες πανδημίες στο παρελθόν - αλλά τουλάχιστον για τους ανθρώπους που είναι εν ζωή σήμερα. Οι απανταχού κυβερνήσεις έχουν λάβει έκτακτα περιοριστικά μέτρα τα οποία οι πολίτες ανέχονται και σε κάποιο βαθμό εφαρμόζουν επειδή είναι αναγκαία προκειμένου να σωθούν ζωές. Αυτή η μεγάλη δημοκρατική υποχώρηση είναι ιερή. Οι πολιτικοί, οι άνθρωποι δηλαδή που απαίτησαν και νομοθέτησαν τα έκτακτα αυτά μέτρα πρέπει να είναι οι πιο πιστοί και παραδειγματικοί εφαρμοστές τους.
Το αίτημα αυτό δεν είναι μόνο επικοινωνιακό. Ναι, όταν κυκλοφορείς το δεκαπενταύγουστο στο χωριό και βλέπεις τους βουλευτές του νομού, τους δημάρχους, τους ιερείς και τους υπόλοιπους αξιωματούχους να μην τηρούν τα απαραίτητα μέτρα, είναι πιθανό να αποκτήσεις μία ψευδή αίσθηση ασφάλειας υποθέτοντας ότι κάτι παραπάνω γνωρίζουν αυτοί από εσένα. Όμως, το κυρίαρχο ζήτημα δεν είναι επικοινωνιακό. Είναι θέμα δημοκρατίας, είναι θέμα ιερό.
Τη στιγμή που οι πολίτες αυτής της χώρας κινδυνεύουν με πρόστιμα σε περίπτωση μη τήρησης των μέτρων και που ο κλάδος της εστίασης κλείνει στις 12 με αποτέλεσμα να δεχθεί ένα καίριο οικονομικό πλήγμα, οι εκλεγμένοι άρχοντες που δεν τηρούν τα μέτρα δεν θέτουν μόνο τους συμπολίτες τους σε κίνδυνο αλλά ταυτόχρονα επιδεικνύουν την αλαζονεία της εξουσίας έναντι όσων πραγματικά υποφέρουν από τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας.
Πριν λίγες μέρες ο πρωθυπουργός μίλησε για το ελληνικό εμβόλιο του φιλότιμου. Το αμέσως επόμενο διάστημα οι εκλεγμένοι άρχοντες της χώρας ξεχύθηκαν στην υπέροχη πατρίδα μας για διακοπές και ορισμένοι από αυτούς δημοσιοποίησαν φωτογραφίες που σίγουρα παραβιάζουν τα μέτρα. Που είναι λοιπόν εκείνο το καταραμένο το φιλότιμο που καυχιόμαστε κιόλας ότι υπάρχει μόνο στη γλώσσα μας ως έννοια;
Σε χώρες που μιλάνε γλώσσες χωρίς τη λέξη φιλότιμο, πολιτικοί έχουν παραιτηθεί από σημαντικά αξιώματα για μικρότερα λάθη ή έχουν πληρώσει πρόστιμα που είτε τους έχουν επιβληθεί από άφοβους αστυνομικούς είτε έχουν «φιλοτιμηθεί» και το έχουν πράξει οι ίδιοι από μόνοι τους. Εδώ, στη χώρα του φιλότιμου, βουλευτές φωτογραφίζονται την ώρα που γευματίζουν μετά τις 12 σε εστιατόρια, κορυφαίοι πολιτειακοί παράγοντες κυκλοφορούν χωρίς μάσκες στην εκκλησία και τοπικοί ηγέτες φωτογραφίζονται με επισκέπτες στα γραφεία τους χωρίς μάσκες, λες και είμαστε ακόμα στο 2019!
Αντιλαμβάνομαι ότι η ζωή των πολιτικών είναι απαιτητική, με τις κάμερες στραμμένες πάνω τους διαρκώς και κάθε κίνησή τους στο μικροσκόπιο. Όμως, εκείνοι επέλεξαν τη ζωή αυτή, δεν τους ανάγκασε κανείς. Ακόμα λοιπόν και αν θεωρούν τους εαυτούς τους άτρωτους από τον κορονοϊό, οφείλουν να τηρούν τα μέτρα που έχουν θεσπίσει απαρέγκλιτα. Πέρα από ζήτημα υγειονομικό, είναι ζήτημα δημοκρατίας.
