Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Το δημόσιο πανεπιστήμιο ως εφαλτήριο αγώνων για τη δημοκρατία θέλουν να καταστρέψουν ο Νίκος Αλιβιζάτος, ο Γιάννης Βούλγαρης, η Λένα Διβάνη, ο Νίκος Σεβαστάκης, η Άννα Φραγκουδάκη, ο Μάνος Ματσαγγάνης, ο Χαρίδημος Τσούκας, ο Μιχάλης Μπλέτσας, ο Χριστόφορος Πισσαρίδης και άλλοι διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί με παρέμβασή τους υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος. Αυτό ισχυριζονται κάποιοι σχολιάζοντας το κείμενο που δημοσιεύτηκε χθες στην «Καθημερινή» με τον τίτλο: «Θέμα Δημοκρατίας το άρθρο 16».
Το διαβάσαμε κι αυτό μαζί με άλλες τρομακτικές κατηγορίες ότι οι διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί, γνωστοί όλοι για τις πολιτικές τους απόψεις που μόνο δεξιές δεν μπορεί κανείς να τις χαρακτηρίσει κανείς, λειτουργούν «ως μπροστινοί» τεράστιων οικονομικών συμφερόντων.
Ως θερμοί θιασώτες της ελεύθερης αγοράς αντιλαμβανόμαστε απολύτως την αγωνία που μπορεί να προκαλεί στα κλειστά επαγγέλματα το ενδεχόμενο να «ανοίξουν». Μόνο που στην περίπτωση των ελληνικών πανεπιστημίων το διακύβευμα δεν βρίσκεται στη “μοιρασιά της πίτας” στο πεδίο των πόρων (μα, ποιοι πόροι;) όσο στο προνόμιο που θέλουν ορισμένοι να έχουν στην αναπαραγωγή της αριστερής ιδεοληψίας σ' ένα πλήθος γνωστικών αντικειμένων με έμφαση τα θεωρητικά και πάνω απ' όλα στην παραγωγή στρατού πρόθυμων που θ'ανέχονται τα πανεπιστήμια να λειτουργούν ως χώρος ανομίας και παραβατικότητας.
Θα μας πει κανείς ότι το θέμα και τα επιχειρήματα έχουν πλέον εξαντληθεί. Θα του αντιτείνουμε ότι ο αγώνας τώρα πρέπει να αρχίσει. Το γεγονός ότι θα χαθεί άλλη μια δεκαετία για να αλλάξει κάτι ουσιαστικό στην Τριτοβάθμιας εκπαίδευση δεν πρέπει να πτοήσει κανέναν. Τα τελευταία οκτώ χρόνια που πέρασαν δεν μας δίδαξαν πολλά. Τουλάχιστον ας μείνει τούτο: τα εκσυγχρονιστικά αιτήματα δεν ευδοκιμούν όταν γίνονται απλώς συνθήματα και να αναπαράγονται τελετουργικά στο πλαίσιο προβλέψιμων αντεγκλήσεων που ελάχιστοι πλέον παρακολουθούν. Δέκα χρόνια καμπάνια υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν είναι και τόσα πολλά. Έχουν περάσει ήδη οκτώ από το 2010 και ούτε καταλάβαμε πώς.
Μόνο που ένας ολόκληρος κόσμος εντός και εκτός του πανεπιστημίου πρέπει να βγει από τη βολή του και να συγκρουστεί ανοιχτά με την ιδεοληψία και τους φορείς της. Η ελληνική κοινωνία έχει εμπεδώσει πλήρως τα αδιέξοδά της, είδε στο πεδίο της καθημερινότητας μύθους δεκαετιών να καταρρέουν και είναι έτοιμη να στηρίξει ριζικές μεταρρυθμίσεις. Τα Πανεπιστήμια είναι εδώ και καιρό αποκομμένα από την κοινωνία και τις πραγματικές της ανάγκες γιαυτό και λειτουργούν ως τα τελευταία οχυρά αρχαϊκών ιδεολογημάτων και σταλινικών πρακτικών που καταφέρνουν όμως να στελεχώνουν ινστιτούτα, οργανισμούς, think tank. Γράφαμε και προ ημερών ότι η μάχη στην Παιδεία που λειτουργεί ως το τελευταίο οχυρό του ανορθολογισμού πρέπει να δοθεί. Αυτή τη φορά, το άρθρο 16 δεν θα αναθεωρηθεί. Θα γίνει την επόμενη.
