Του Βασίλη Φασούλα*
Ακολουθεί επαναστατικό κείμενο. Με την πραγματική έννοια του όρου «επανίσταμαι», στην νέα ελληνική «επανατοποθετούμαι».
Όποιος πολιτικός δεν θεωρεί εαυτόν oν της Ιστορίας και δεν κατανοεί την έννοια της Υστεροφημίας είναι ένα επικίνδυνο απολιτικό υποκείμενο των παθών και της εξουσιολαγνείας του. Είναι σαν ένας άθεος ιερέας ή σαν ένας αργυρώνητος επαναστάτης. Σήμερα, στην θνήσκουσα Μεταπολιτευτική Ελλάδα, η πλειοψηφία των πολιτικών είναι όντα πέραν της Ιστορίας. Συνεπώς δεν παράγουν πολιτική του σήμερα και των επομένων γενεών αλλά μικροπολιτική της εφήμερης επιβιώσεώς τους. Με τους παρόντες απλά διαπιστώνουμε την κορύφωση αυτού του προβλήματος.
Εδώ και πολλά έτη διαπιστώνουμε ότι ο αριστερισμός είναι η ανεπίσημη πλην σαφής ιδεολογική πυξίδα του μεταπολιτευτικού ελληνικού κράτους. Ας θυμηθούμε λοιπόν τα απολύτως βασικά των ιδεολογικών του ριζών. Κατά τον διαλεκτικό υλισμό η ιστορία είναι συγκεκριμένη, υλική, αλληλεπιδρόμενη, χωρίς μεταφυσικά στοιχεία και καθοριστικές ατομικές πράξεις. Ο μαρξισμός «ανακαλύπτει» ότι ο τρόπος παραγωγής της υλικής ζωής είναι η αποκλειστική βάση της υπάρξεως και της αναπτύξεως της κοινωνίας. Εν τέλει όμως, ο ..υπαρκτός αριστερισμός, ως ένα ανεστραμμένο είδωλο του εαυτού του, ενώ μέμφεται τον θρίαμβο του ατόμου, ενώ πολεμά τον ατομισμό και την ιδιοσυστασία του ατόμου, εν τέλει προάγει τον άναρχο ατομικισμό.
Κάτι τέτοιο είναι απολύτως λογικό να το «παθαίνει». Όταν καταργείται ο άνθρωπος ως οδοδείκτης και υπεύθυνο υποκείμενο της Ιστορίας, αλλά προτάσσεται ως ιστορικό μέγεθος το «απρόσωπο καλό του συνόλου», τότε χρειάζονται «τιμονιέρηδες» του «συνόλου». Σε αυτήν την κατάσταση το άτομο, ως «πλήρωμα», εξαχρειώνεται για να επιβιώσει, και ο τιμονιέρης καθίσταται εξουσιαστής της εξαχρείωσης του πληρώματος και όχι κυβερνήτης ανθρώπων επί του «πλοίου».
Η δε διαφορά του Κυβερνήτη από τον Εξουσιαστή είναι η ίδια η οπτική του εαυτού του. Ο μεν πρώτος διακονεί ανθρώπους διά της εξουσίας, ο δε δεύτερος εξουσιάζει διά διακόνων ανθρώπων. Ο μεν πρώτος ως προσωπικότητα είναι προσηλωμένος στην μνήμη της πεπερασμένης του παρουσίας, στην ιστορική του οντότητα, στην Υστεροφημία του, άρα στην κοινωνική προσφορά έστω ως καλή πρόθεση. Ο δε δεύτερος ως προσωπικότητα είναι προσηλωμένος στην ατομική του κατίσχυση και στην απόλαυση της υλικής του υποστάσεως, με αδιαφορία για το επέκεινα της βρωτής παρουσίας του και την πρόθεση καλής προσφοράς.
Με τον κυβερνήτη κυβερνάσαι με τον εξουσιαστή εξουσιάζεσαι.
Ας μη τα αποδίδουμε όμως όλα στον «επάρατο αριστερισμό» και ας είμεθα ειλικρινείς. Οι προύχοντες του πελατειακού κράτους μας διαχρονικά «το είδαν αριστεριστές» στην άσκηση της εξουσίας. Γιατί συνέφερε την πολιτική τους ύπαρξη, όπως αυτοί συμφεροντολογικά και μικρόνοα την εννοούσαν: ως σχέση αλληλεξαρτήσεως με μεγάλα αντίδωρα για αυτούς, αντί για σχέση επωφελούς για όλους διακονίας . Και κάπου ο Κυβερνήτης έγινε Εξουσιαστής. Συνήθως εντός δημοκρατικών συνταγματικών πλαισίων αλλά εξουσιαστής. Με τον αριστερισμό τα σύγχρονα έτη ήλθε απλώς η «πνευματική» και «φιλοσοφική» εδραίωση καθώς και η «απενοχοποίηση» του στρεβλού κρατισμού και του μικροσυμφέροντος.
Τι πρέπει να γίνει; Μα κυρίες και κύριοι απλά να αλλάξουμε. Εις έκαστος και όλοι παρέα. Να αλλάξουμε εχθές. Ο κοινωνικός αναστοχασμός, η συλλογική και ατομική αυτοκριτική αλλά και η παύση της εμμονικής αποδομήσεως της ιστορικής μνήμης και του πολιτισμού μας, θα φέρουν την επαναντίληψή μας και επαναπροσδιορισμό μας ως όντα της Ιστορίας και εν τέλει την Παιδεία μας. Την συναντίληψή μας ότι έχομε παρελθόν, παρόν και μέλλον όχι μόνον παρόν. Την κατανόησή μας ότι είμαστε το μέλλον του παρελθόντος των προγόνων μας και το παρελθόν του μέλλοντος των παιδιών μας. Την συναίσθηση της διαχρονίας των πράξεών μας.
Ο δε οντολογικός αυτός επαναπροσδιορισμός στην πολιτική πρακτική θα επανεισάγει την έννοια της Υστεροφημίας. Γιατί είναι τόσο σημαντικό; Γιατί κατ΄ αρχήν η Υστεροφημία αντίθετα από την εφήμερη δόξα και ισχύ, είναι η μνήμη της παρουσίας κάποιου μετά το τέλος των πραγμάτων του. Ώστε η Υστεροφημία είναι η ένοχη συνείδηση ενός πολιτικού και η υπαρξιακή του ασπίδα στην απενοχοποιημένη του πολιτική διαφθορά.
Μόνον έτσι ο εξουσιαστής θα γίνει Κυβερνήτης και θα φέρουμε ξανά την Ελλάδα σε Ιστορική Τροχιά. Μόνον έτσι θα κτίσουμε Κράτος συνέχειας με αδιατάρακτη διοίκηση και κυβερνήτες και όχι Κράτος αρπαχτής με λαφυραγωγούς εξουσιαστές.
Αρκεί να το θέλουμε. Με ψυχή, με πνεύμα, με βούληση. Αλλιώς θα χαθούμε. Όλοι μαζί και καθείς χωριστά. Από την άλλη, όποιος θέλει να αυταπατάται με πρόχειρους σωτήρες τιμονιέρηδες, κανείς δεν μπορεί να τον αποτρέψει από την αυταπάτη του . Καλό κουπί και καλή θέση στο κατάστρωμα ας έχει, αν δεν καταλήξει στο αμπάρι.
Οι υπόλοιποι ας επαναστατήσουμε. Όχι αριστερά – παραδοσιακά - μικροσυμφεροντολογικά, αλλά Ορθολογικά, με τον πραγματικό πόνο και τις οδύνες του Αναγκαίου Καινούργιου.
*Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, μέλος του Γ.Σ. της Δημοκρατικής Ευθύνης
