Για να γίνει κάποιος ερασιτέχνης πιλότος μονοκινητήριου αεροπλάνου απαιτούνται 100 ώρες θεωρία και 45 ώρες πτήσης.
Για να γίνεις επαγγελματίας πιλότος (συγκυβερνήτης) απαιτούνται μαθήματα, εξετάσεις και 200 ώρες πτήσης.
Για να γίνει κάποιος χειριστής κλαρκ απαιτούνται κατ΄ ελάχιστο 300 ημερομίσθια – δηλαδή 2.400 ώρες εργασίας – υπό την επίβλεψη αδειούχου χειριστή.
Μιλάμε για κλαρκ, το πιο απλό περονοφόρο όχημα, που όποιος δεν μάθει να το χειρίζεται σε 8 ώρες (δεν θα πω 3 για να μη φανεί υπερβολικό), καλύτερα να μην οδηγεί ούτε ποδήλατο.
Σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, ο υποψήφιος χειριστής κλαρκ, περνάει ταχύρρυθμη εκπαίδευσή μιας μέρας στην εταιρεία όπου απασχολείται για τη λειτουργία του μηχανήματος και την ασφάλεια της εργασίας του.
Στη δική μας χώρα, ο βοηθός χειριστής κλαρκ αναγγέλλει στην Περιφέρεια ότι προτίθεται να γίνει χειριστής, συμπληρώνει τα απαιτούμενα από το νόμο 300 ημερομίσθια, η εταιρία που τον απασχολεί πρέπει να διαθέτει αδειούχο χειριστή για αντίστοιχο διάστημα «εκπαίδευσης», συμπληρώνεται μια στοίβα χαρτιών, βεβαιώσεων, ενσήμων, υπεύθυνων δηλώσεων από την εταιρία και υποβάλλεται στην Περιφέρεια σε «Φάκελο με αυτιά».
Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια δε χρειάζεται σφραγίδα από το Σωματείο Αδειούχων Χειριστών.
Και έτσι τα επαγγελματικά προσόντα, η ικανότητα κάποιου να κάνει σωστά μια δουλειά, καθορίζονται από έναν αδιανόητα επιμηκυμένο χρόνο, γραφειοκρατία, ανούσια χαρτιά χωρίς συγχρόνως καμιά απολύτως πιστοποίηση / βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος αυτός μπορεί πράγματι να χειριστεί με ασφάλεια ένα κλαρκ.
Δεν θα ήταν πιο εύκολο η σχετική άδεια να εκδίδεται από ανεξάρτητη εταιρεία πιστοποίησης κατόπιν εξέτασης του υποψηφίου; Για να μην πω ότι θα μπορούσε πολύ εύκολα να το κάνει η εταιρία που απασχολείται, αλλά τότε ο κακός εργοδότης θα τους έβαζε όλους να οδηγούν κλαρκ με το ζόρι.
Λύσεις υπάρχουν πάντα.
Αυτά θεωρούνται όμως τα «τυπικά επαγγελματικά» προσόντα στη χώρα μας ώστε να μπορέσει ένας εργαζόμενος να αναβαθμίσει το ρόλο του και το μισθό του και ένας εργοδότης να αξιοποιήσει μια ειδίκευση του εργαζόμενου. Και αντί να εξελίσσουμε τη δουλειά μας, ασχολούμαστε το μισό μας χρόνο να μαζεύουμε χαρτιά που πρέπει να υποβάλουμε «κάπου» μέσα σε φάκελο με αυτιά. Μα έτσι θα καταντήσουμε αναλφάβητοι και απαίδευτοι.
Λύσεις υπάρχουν πολλές που απαιτούν όμως πολιτική βούληση. Αυτά τα απλά θα μπορούσαμε να τα λύσουμε με μια πραγματική μεταρρύθμιση στην εργασία και στο ασφαλιστικό ίσως να πρέπει να προβλεφθεί κάτι σχετικό στο νομοσχέδιο για την επαγγελματική κατάρτιση. Υπάρχουν πάντα δίκαιες λύσεις και για τους εργαζόμενους και για τις επιχειρήσεις.
Μια μεταρρύθμιση όμως στα εργασιακά και ασφαλιστικά θα «αδικούσε» μόνο το κράτος, τις εισπράξεις σε ασφαλιστικές εισφορές Δώρου Χριστουγέννων και Πάσχα, τα πρόστιμα που υπολογίζονται με αλγόριθμο, τους συνδικαλιστές και συνταξιούχους. Και τους πολιτικούς που μετράνε ψήφους.
Το... κληρονομικό δικαίωμα των αναδρομικών από τους δικαιούχους δε μου ακούγεται και πολύ μεταρρυθμιστικό, ούτε θέσεις εργασίας δημιουργεί, ούτε την οικονομία κινεί. Κι όμως συζητάμε μόνο γι αυτό ακόμα και στη συγκυρία της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης και της επαγγελματικής κατάρτισης.
*Η Αναστασία Καραλιοπούλου είναι Μηχανικός και Διευθύνουσα Σύμβουλος της εταιρείας Solergon S.A.
