Αυτός που φαίνεται να κερδίζει μέχρι σήμερα τις εντυπώσεις στην κούρσα των Δημοκρατικών για την ανάδειξη του υποψηφίου τους για τις επερχόμενες αμερικανικές προεδρικές εκλογές είναι ο Μπέρνι Σάντερς - εξέλιξη που μάλλον πρέπει να χαροποιεί τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο Σάντερς που, για παράδειγμα, κατά πρόσφατη δήλωσή του δεν έχει πολλά πράγματα να πει εναντίον του Φιντέλ Κάστρο, ουσιαστικά προσφέρει στον πιάτο στον Τραμπ πολιτείες όπως η Φλόριντα που όχι μόνο έχει έναν κρίσιμο πληθυσμό αντικομμουνιστών ψηφοφόρων κουβανικής καταγωγής, αλλά και είναι ένα swing state που στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν έκρινε στο νήμα προεδρικές εκλογές.
Βεβαίως ο Σάντερς δεν βάζει απέναντί του μόνο τους κουβανικής καταγωγής ψηφοφόρους, αλλά και πολλούς άλλους Αμερικανούς που δεν βλέπουν με καμία συμπάθεια την σοσιαλιστική του πρόταση.
Κάποιοι παρατηρητές φαίνεται να εκπλήσσονται από αυτή τη φαινομενική αδιαφορία της βάσης των Δημοκρατικών να απευθυνθούν αποτελεσματικότερα στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους, που ναι μεν δεν συμπαθούν τον Τραμπ, αλλά από την άλλη δεν θέλουν ούτε να ακούν για σοσιαλισμό.
Η εξέλιξη αυτή όμως δεν είναι ούτε νέα, ούτε απότομη. Ο λόγος που ο Σάντερς και το σοσιαλιστικό του μοντέλο κερδίζουν τη μάχη των ιδεών μεταξύ της βάσης των Δημοκρατικών είναι ότι το κόμμα έχει ξεμείνει από υπέρμαχους της - με την ευρεία έννοια - ελεύθερης αγοράς. Προσωπικά, ήδη από το 2013 μιλώ για εξελίξεις που θυμίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Τότε, πολλοί έσπευδαν να με χαρακτηρίσουν τραμπικό (μολονότι φυσικά δεν ψήφισα Τραμπ - έχω και την αμερικανική υπηκοότητα) ή ακραίο (που ομολογώ ότι είμαι κάπως ακραία υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς και των ατομικών δικαιωμάτων).
Οι επικριτές όμως αυτοί δεν είχαν ζήσει από κοντά τη ριζοσπαστικοποίηση των Δημοκρατικών που ξεκίνησε χονδρικά από τη δεύτερη θητεία Ομπάμα και μετέτρεψε τους Δημοκρατικούς σε ένα κόμμα που απευθύνεται σε ένα μωσαϊκό μειονοτικών ταυτοτήτων χωρίς κοινά χαρακτηριστικά, αδυνατώντας να διατυπώσει κάποιο συνθετικό όραμα για το κοινό καλό.
Ο Σάντερς απευθύνεται λοιπόν σ’ αυτές τις ομάδες που πλέον κυριαρχούν στη βάση των Δημοκρατικών και ευελπιστούν ότι ο σοσιαλισμός - ή έστω αυτό που έχουν στο κεφάλι τους ως “σοσιαλισμό” - είναι μια προσέγγιση που θα δικαιώσει τις ευαισθησίες τους, τις οποίες δεν εκφράζει ο καπιταλισμός.
Όσο λοιπόν αυτές οι ομάδες συνεχίσουν να ελέγχουν το Δημοκρατικό κόμμα, τόσο η επιρροή τους θα περιορίζεται στον κλειστό και αυτοαναφορικό τους κύκλο. Ο Σάντερς δεν είναι Ομπάμα, και ο Τραμπ προς το παρόν δεν χρειάζεται να ανησυχεί ιδιαίτερα.
