Η Αριστερά αντιμετωπίζει τους Έλληνες του εξωτερικού ως απειλή. Δεν τους έδωσαν το δικαίωμα της ψήφου, επειδή τρέμει την ετυμηγορία τους. Μόνο που πρόκειται για τα παιδιά μας! Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι εργάζονται στο εξωτερικό, επειδή η Ελλάδα της κρίσης δεν τους πρόσφερε ευκαιρίες. Η ψήφος της Κυριακής πρέπει να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα σε αυτά τα παιδιά: Θα σας φέρουμε πίσω!
Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει να γίνει μια χώρα γερόντων. Είναι ήδη μια χώρα χωρίς πολλούς νέους ανθρώπους. Είναι μια χώρα καταδικασμένη να πεθάνει. Δεν χρειάζεται να μας κάνουν πόλεμο οι Τούρκοι ή οι Εσκιμώοι. Αυτοκτονούμε μόνοι μας.
Οι εθνομηδενιστές δεν ενδιαφέρονται για την επιβίωση του έθνους. Δεν πιστεύουν στο έθνος. Αυτή είναι η πολιτική τους τοποθέτηση. Ο «αποκλεισμός» των Ελλήνων του εξωτερικού από τα πολιτικά δρώμενα είναι από επιλογή. Θεωρούν τα παιδιά μας ως ιδεολογικούς εχθρούς τους και τους συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο.
Δεν είναι τυχαία η στάση τους απέναντι στο μεταναστευτικό. Το μεταναστευτικό, όμως, δεν μπορεί να αποτελέσει την λύση του δημογραφικού. Δεν είναι δυνατόν να αντικαταστήσουμε 500.000 ελληνόπουλα με 500.000 από την Λιβύη, το Μαρόκο και το Μπαγκλαντές. Το μεταναστευτικό μπορεί να συνεισφέρει στην αντιμετώπισή του, αλλά δεν μπορεί να είναι η πρώτη επιλογή. Η πρώτη μας επιλογή είναι οι Έλληνες του εξωτερικού. Και πρώτα απ'' όλα τα παιδιά μας! Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα τους επιτρέψουν να γυρίσουν πίσω.
Δεν ζούμε σε έναν κόσμο που έχουμε αποφασίσει όλοι μαζί να ανοίξουμε τα σύνορα. Οι κοινωνίες αυτού του τύπου δεν έχουν μέλλον στην άκρη της Ευρώπης, με γείτονα την Τουρκία. Κι αυτό έχει σχέση με το πως εξελίσσεται η Ευρώπη. Προς το παρόν η Ευρώπη δεν είναι ένα ενιαίο κράτος με κοινή εξωτερική πολιτική, κοινό στρατό και κοινά σύνορα. Όταν φτάσουμε σε εκείνο το σημείο τα συζητάμε πάλι όλα. Μέχρι τότε είμαστε υποχρεωμένοι να επιμείνουμε για την σωτηρία της χώρας περισσότερο στου Έλληνες απ'' ότι στους Σύρους ή Μαροκινούς πρόσφυγες. Όπως ακριβώς κάνουν οι Γερμανοί για την Γερμανία και οι Γάλλοι για την Γαλλία.
Η επιστροφή των νέων που φυγαδεύτηκαν με την κρίση στις αγορές του εξωτερικού δεν έχει μόνο το συναισθηματικό στοιχείο του πατέρα και της μητέρας που περιμένει το παιδί τους να επιστρέψει κοντά τους. Είναι ένας βασικός όρος επιβίωσης. Αλλά και ο νέος που έφυγε από την Ελλάδα δεν είναι όσο νέος ήταν το 2012 ή το 2014. Στο μεταξύ πολλοί απ'' αυτούς άρχισαν να κτίζουν μία νέα ζωή στις χώρες υποδοχής τους. Αν λοιπόν τους θέλουμε πίσω, πρέπει να δημιουργήσουμε ελκυστικές συνθήκες. Χωρίς ανάπτυξη, χωρίς νέες θέσεις εργασίας, τα παιδιά αυτά δεν θα επιστρέψουν. Δεν έχουν λόγο να μπουν σε μία διαδικασία μιας μόνιμης διαδρομής μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού. Κάπου πρέπει να στεριώσουν και να κτίσουν το μέλλον τους. Αυτό το «κάπου» θέλουμε να είναι η Ελλάδα, η πατρίδα τους.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
