Ποιος είπε πως ο covid δεν είχε και κάτι το θετικό; Η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος ανακοίνωσε την ματαίωση της φετινής ΔΕΘ. Και κατά συνέπεια και των εγκαινίων της.
Για όλους τους Θεσσαλονικείς βγήκε ένας αναστεναγμός ανακούφισης. Εδώ και τριάντα χρόνια αυτή η ημέρα ήταν σκέτο μαρτύριο για την πόλη.
Γινόταν τουλάχιστον τρεις πορείες διαμαρτυριών που για να τις αντιμετωπίσουν, συγκεντρώνονταν δυνάμεις καταστολής από όλη την Ελλάδα. Εκατοντάδες κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές μετακόμιζαν στην Θεσσαλονίκη και ηγούνταν των πορειών διαμαρτυρίας.
Η πόλη από το πρωί νέκρωνε.
Στην δε καθιερωμένη ομιλία του πρωθυπουργού διαγκωνίζονταν πολιτευτές, βουλευτές, υπουργοί και κάθε λογής παραγοντίσκοι για μερικά λεπτά δημοσιότητας. Διαπληκτίζονταν παρασκηνιακά για το ποιος θα καθίσει πού. Κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Πριν από πολλά, πολλά χρόνια η ημέρα των εγκαινίων ήταν μια ημέρα χαράς και γιορτής. Τα μαγαζιά είχαν αυξημένη κίνηση λόγω των επισκεπτών. Τις τελευταίες δεκαετίες κατέβαζαν νωρίς—νωρίς τα ρολά τους από τον φόβο των επεισοδίων. Ήταν το χειρότερο Σάββατο του έτους.
Στις εννιά το βράδυ, τις περισσότερες φορές το κέντρο της πόλης ήταν πνιγμένο στα χημικά. Όσοι Θεσσαλονικείς είχαν την δυνατότητα εγκατέλειπαν την πόλη τους από την Παρασκευή. Γλίτωναν, πέραν όλων των άλλων, και το μαρτύριο της συνεχούς διακοπής της κυκλοφορίας.
Και όλα αυτά για «ένα αδειανό πουκάμισο». Για μια εμποροπανήγυρη που βαφτίστηκε Διεθνής Έκθεση. Για μια έκθεση κρατικών οργανισμών και φορέων. Μέχρι και η Πυροσβεστική και η Αστυνομία είχαν περίπτερα.
Εδώ και αρκετές δεκαετίες, πάνω από τρείς, η ΔΕΘ έχασε την αίγλη της δεκαετίας του 50, του 60 και του 70. Όταν συμμετείχαν και σημαντικές ιδιωτικές επιχειρήσεις, πέραν των αναβαθμισμένων κρατικών συμμετοχών.
Μάλιστα η ΔΕΘ ήταν ο χώρος όπου αποτυπωνόταν, σε επίπεδο περιπτέρων και εκθεμάτων, ο ανταγωνισμός των ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ. Και οι δύο υπερδυνάμεις παρακολουθούσαν και κατέγραφαν τους αριθμούς των πολιτών που επισκέπτονταν τα αντίπαλα περίπτερα.
Αυτή ήταν η ΔΕΘ στην χρυσή εποχή. Ένα πανηγύρι για όλη την πόλη, ένας χώρος όπου καθρεφτιζόταν η ανάπτυξη της Εθνικής Οικονομίας.
Και ξαφνικά έγινε ο χώρος όπου διαμαρτυρόταν ο κάθε πικραμένος. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια.
Επί πλέον το εκάστοτε πρωθυπουργικό περιβάλλον, από την δεκαετία του 80 και μετέπειτα, αναλωνόταν για δύο-τρείς μήνες να επινοήσει τι θα εξαγγείλει ο πρωθυπουργός στον καθιερωμένο λόγο του.
Και βέβαια, όταν μιλούσαμε για εξαγγελίες, εννοούσαμε παροχές, προσλήψεις και εκθέσεις ιδεών.
Φέτος, λόγω της πανδημίας, όλα αυτά ματαιώνονται. Η Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά, μετά από τουλάχιστον τριάντα χρόνια, θα περάσει ειρηνικά το πρώτο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου. Βέβαια η αιτία δεν είναι ευχάριστη, αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού.
