Της Μαρίας Χούκλη
Ξαφνικά το BREXIT ανέβηκε στον πίνακα των πιθανοτήτων. Ουδείς μπορεί να προδικάσει με ασφάλεια το αποτέλεσμα του ιστορικού –και για την Ε.Ε.– δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου. Πολύ περισσότερο οι δημοσκοπήσεις που με αξιοσημείωτη συνέπεια πέφτουν έξω και στη Γηραιά Αλβιόνα. Ωστόσο, το στρατόπεδο του OUT απέκτησε 1+6 πρόσθετους λόγους να ελπίζει στην επικράτηση του. Είναι ο δημοφιλής δήμαρχος του Λονδίνου Boris Johnson και 6 υπουργοί του Cameron, μεταξύ των οποίων ένας στενός φίλος του –όπως άλλωστε είναι και ο Johnson– ο υπουργός Δικαιοσύνης, Michael Gove, και ο πρώην αρχηγός του κόμματος, Iain Duncan Smith, νυν υπουργός Κοινωνικής Προστασίας. Καθώς το δημοψήφισμα αφορά όχι μόνο το μέλλον της Βρετανίας αλλά και το μέλλον των Τόρηδων, όπως επισημαίνει το Spectator δεν αποκλείεται και άλλα στελέχη των Συντηρητικών με βλέψεις για την ηγεσία να πυκνώσουν τις τάξεις των υπερασπιστών του OUT, αφήνοντας τον ένοικο του αριθμού 10 της Downing Street να δίνει μόνος τη μάχη για το ΙΝ.
Βεβαίως, αν αποσχιστεί η Βρετανία από τον ενωσιακό κορμό, σ'' ο, τι αφορά την υπόλοιπη Ευρώπη η μικρότερη σκοτούρα της θα είναι τι θα γίνει στο εσωτερικό των Τories και στον Cameron. Με το Λονδίνο εκτός, οι Βρυξέλλες δεν θα προλαβαίνουν να εξετάζουν αιτήματα χωρών-μελών για ειδικά καθεστώτα διασύνδεσης ακόμη και για EXIT. Να συνυπολογίσουμε ότι το δημοψήφισμα θα διενεργηθεί με τη προσφυγική κρίση σε κορύφωση και αν οι 28 γίνουν 27, τίποτα δεν αποκλείει η προεκλογική μάχη στη Γαλλία για τις προεδρικές του 2017 να έχει επίδικο αντικείμενο το FRANXIT. Ήδη η Marine Le Pen το είπε. Θα δούμε πού θα γύρει τελικώς η ζυγαριά στο αγγλικό δίλημμα, αλλά ας επιχειρήσουμε να κάνουμε συγκρίσεις με τα καθ' ημάς, με το αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα του καλοκαιριού.
Αντιπαρέρχομαι το απλόν της διατύπωσης του ερωτήματος In or Out και τον άφθονο χρόνο που έχουν οι πολίτες να σταθμίσουν τα επιχειρήματα της μίας ή της άλλης θέσης και να ρίξουν την απόφασή τους στην κάλπη. Με εντυπωσίασε η ευρύχωρη βρετανική Δημοκρατία. Ο Cameron, από νωρίς, διαμήνυσε ότι είναι ελεύθερα τα στελέχη του κόμματος του να υποστηρίξουν ο, τι κρίνουν σωστό. Φανταστείτε, 7 κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ –οι έξι υπουργοί– να είχαν ταχθεί στο δημοψήφισμα του Ιουνίου υπέρ του ΝΑΙ! Ή κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού να είχαν διαφοροποιηθεί από την επίσημη κομματική γραμμή, τασσόμενα υπέρ του ΟΧΙ! Μην πει κανείς ότι διαφέρουν τα διακυβεύματα και δεν θα ήταν συγγνωστή μια ανταρσία στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Η βαρύτητα των δημοψηφισμάτων είναι ίση, απλώς η βρετανική πολιτική κουλτούρα αντέχει τέτοιας σημασίας διαφοροποιήσεις, χωρίς λαϊκά δικαστήρια και επικηρύξεις «προδοτών». Όχι ότι δεν θα υπάρξουν σφοδρές αντιπαραθέσεις εντός και εκτός Westminster, οξύτατες κορώνες και πύρινοι χαρακτηρισμοί. Όμως, η αφετηρία εκεί είναι διαφορετική. Μπορεί να πέσουν λυτοί και δεμένοι υπέρ του ΝΑΙ και υπέρ του ΟΧΙ. Μικρά και μεγάλα συμφέροντα, ηπειρωτικά και διατλαντικά θα παίξουν τα ρέστα τους για να κερδίσει ή μια ή άλλη επιλογή. Ωστόσο, η διαφορά από τη δική μας περίπτωση είναι ότι εκεί τα δυο στρατόπεδα αναγνωρίζουν το ένα το άλλο ως σεβαστό αντίπαλο, του επιτρέπουν την άλλη άποψη, τον πολεμούν με επιχειρήματα και όχι προγραφές. Αν εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, στο Ηνωμένο Βασίλειο τιμάται περισσότερο.
