Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Οι νέοι και οι μορφωμένοι είναι τα μεγαλύτερα θύματα της κρισης. Το ίδιο διάστημα, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι ενώ οι πλούσιοι υπέστησαν τις μικρότερες εισοδηματικές απώλειες. Οι μικρότερες απώλειες εισοδήματος καταγράφονται για τους άνω των 65. Οι συνταξιούχοι που αντιμετώπισαν κίνδυνο φτώχειας μειώθηκαν ενώ αντιθέτως, αυξήθηκαν τα παιδιά που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο αυτό. Οι λεγόμενοι "νεόπτωχοι" είναι πραγματικό γεγονός αφού οι "νεοι φτωχοί" της κρίσης προέρχονται κυρίως από διαφορετικές κατηγορίες από τις γνωστές.
Αυτά είναι τα σοκαριστικά στοιχεία που αποκαλύπτει η έρευνα που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ για τις επιπτώσεις της κρίσης στα εισοδήματα των Ελλήνων.
Χαρακτηρίζουμε τα αποτελέσματα της έρευνας "σοκαριστικά" γιατί ακόμα και σήμερα, τέσσερα μνημόνια μετά, με μισό εκατομμύριο Έλληνες φυγάδες στο εξωτερικό, χωρίς τράπεζες και εκτός αγορών, στο δημόσιο διάλογο δεν κυριαρχούν τα FACTS αλλά οι μύθοι για την κρίση.
Εδώ και μήνες ξιφουλκούμε υστερικά για τα συντάξεις, τα αναδρομικά, τα επιδόματα και κανείς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (εμείς εδώ στο Liberal και στον “Φιλελεύθερο” αλλά και διάσπαρτες φωνές στον παραδοσιακό αστικό Τύπο), δεν τολμάει να πει ότι χαντακώνουμε τις επόμενες γενιές.
Τα στοιχεία της έρευνας της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για όσα έχουν συμβεί κι όμως δεν είναι μόνο ότι τα κόμματα πολιτεύονται κόντρα στην πραγματικότητα. Η κοινωνία, ο Τύπος, όλοι εμείς, έχουμε την αξίωση από τα κόμματα να συνεχίσουν να πολιτεύονται ακριβώς έτσι. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι επιβάλλεται να συνεχίσουμε έτσι στο όνομα του πραγματισμού!
Γιατί βαφτίζουμε πραγματισμό την άρνηση της πραγματικότητας;
Η εθνική μας τύφλωση προκαλείται από δύο βασικούς λόγους. Τον πρώτο τον θίξαμε και χθες. Όσοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει αρνούνται να κάνουν ό,τι είναι αναγκαίο για να το καταφέρουν, βασικώς αρνούνται να κατέβουν στο πεζοδρόμιο, στους χώρους δουλειάς, στο πανεπιστήμιο, στην εκλογική τους περιφέρεια, στη γειτονιά τους, για να πείσουν για τις ιδέες τους. Οι αγώνες δεν δίνονται στα πληκτρολόγια, στο διαδίκτυο, στα τηλεοπτικά πάνελ. Τα Μέσα τα χρησιμοποιείς για τη διασπορά των μηνυμάτων στα στελέχη, τους πυρήνες, τους φίλους, τους influencers. Αν αυτοί δεν πάρουν το μήνυμα που διασπείρεις από τα κανάλια επικοινωνίας, τα συμβατικά και τα ψηφιακά, για να τα παραδώσουν στα διάφορα κοινά που απευθύνονται δουλειά δεν γίνεται.
Όσο όλοι εμείς παράγουμε περιεχόμενο για να αλληλοlikeριζόμαστε ας μην περιμένουμε τίποτα.
Όταν ο καθένας από εμάς δεν υπερασπίζεται τον νέο, μορφωμένο άνεργο αλλά πλειοδοτούμε στα perceptions είναι απολύτως αναμενόμενο, οκτώ χρόνια μετά, να βαφτίζουμε το παραμύθι “πραγματισμό”.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τη στάση που τήρησαν οι Ευρωπαίοι που σε αυτή την ιστορία φέρθηκαν λιγότεροι ως εταίροι και περισσότερο ως δανειστές που απλώς ήθελαν να πάρουν πίσω τα λεφτά που δάνεισαν.
Άφησαν ακάλυπτες τις φιλοευρωπαϊκές, μεταρρυθμιστικές δυνάμεις οι εταίροι-δανειστές όταν έσπευδαν να κλείσουν τις αξιολογήσεις με τα τερατώδη μείγματα οικονομικής πολιτικής μόνο και μόνο γιατί ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, σε ωραία Αγγλικά βέβαια, τους διαβεβαίωνε ότι θα προσπαθήσει να περάσει στην ελληνική κοινή γνώμη ό,τι παρανοϊκό του ζητούσαν.
Στο τέλος της ημέρας, να πούμε ότι έχει γίνει κουραστικό να εξαντλουμαστε στην περιγραφή των προβλημάτων και την ανάλυση των αιτιών τους χωρίς να περνάμε στη δράση. Πότε, επιτέλους, θα περάσουμε στη δράση; Αν δεν το κάνουμε τώρα που μας δείχνουν με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης ότι χαντακώνουμε το μέλλον των παιδιών μας πότε θα το κάνουμε;
