Χθες ο Πρωθυπουργός, στο πλαίσιο της παρουσίασης του Εθνικού Μητρώου Νεοφυών Επιχειρήσεων της πλατφόρμας Elevate Greece, είπε κάτι πολύ σημαντικό - ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να εισαχθεί η επιχειρηματικότητα στην εκπαιδευτική διαδικασία, στα σχολεία της χώρας.
Βεβαίως, ιδιαίτερα στη χώρα μας, η απόσταση που χωρίζει μια διακήρυξη από την πρακτική της εφαρμογή μπορεί να είναι τεράστια, και το τελικό περιεχόμενο μιας τέτοιας σημαντικής αλλαγής πολλές φορές δεν ικανοποιεί πλήρως τις προσδοκίες. Όμως ακόμη και η διακήρυξη της βούλησης έχει τη σημασία της.
Είναι ακόμη σίγουρο ότι η όποια προσπάθεια για την εισαγωγή της επιχειρηματικότητας στα σχολεία θα συναντήσει λυσσαλέες αντιδράσεις. Όμως οι βασικές γνώσεις για την επιχειρηματικότητα, και ο οικονομικός εγγραμματισμός ευρύτερα είναι απαραίτητες δεξιότητες για τη μελλοντική ζωή ενός ενήλικου ανθρώπου.
Θα μου πείτε, όσοι διαβάζετε αυτό το άρθρο, πιθανότατα αυτό το ξέρετε πολύ καλά και το συνυπογράφετε και με τα δύο χέρια. Όμως χρειάζεται μάχη για να πείσουμε τους γνωστούς αρτηριοσκληρωτικούς ότι έχει νόημα ένα παιδί να μάθει να κάνει τον ατομικό του προϋπολογισμό, να ξέρει τι σημαίνει η ανάληψη ενός δανείου, να εξετάζει με οικονομικό τρόπο σκέψης προτεινόμενες πολιτικές, και - το σημαντικότερο ίσως - να αντιλαμβάνεται ότι η επιχειρηματικότητα ιδίως όταν εκδηλώνεται σε περιβάλλον ελεύθερης αγοράς και νομοκρατίας δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια για τη διαρκώς αποτελεσματικότερη κάλυψη των αναγκών και των επιθυμιών των συνανθρώπων μας.
Είναι άλλωστε πολύ πρόσφατη η εμπειρία τόσο της κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας όπου άνθησε κάθε παρανοϊκή θεωρία περί τα οικονομικά, όσο και τα αποτελέσματα της αντιεπιχειρηματικής σχολικής κατήχησης των τελευταίων πολλών δεκαετιών που κατέστησαν στη συνείδηση πολλών ταλαντούχων νέων ανθρώπων την επιχειρηματικότητα συνώνυμη της ατιμίας, και την επιδίωξη του κέρδους ισοδύναμο με έγκλημα εναντίον της κοινωνίας - εκτός και αν το κέρδος αυτό το επιδιώκει κανείς με πολιτικά μέσα! Για έναν λαό που μεγαλούργησε μέσα από το δίπολο των γραμμάτων και του εμπορίου, το να σνομπάρουμε το δεύτερο σκέλος αυτής της εξίσωσης ισοδυναμεί με εθελούσιο ακρωτηριασμό.
Βεβαίως, ο οικονομικός και επιχειρηματικός αλφαβητισμός είναι μία μόνο από τις πολλές προτεραιότητες του σχολείου. Η σφαιρική παιδεία, η επαφή με την επιστημονική γνώση και τη μεθοδολογία της, η αγωγή του πολίτη, η σύνδεση με τα ιδιαίτερα και πολύτιμα στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, όλοι οι παραδοσιακοί στόχοι της εκπαίδευσης - που και αυτοί χρειάζονται μεγάλη ενίσχυση στο εκπαιδευτικό μας σύστημα - δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από την εισαγωγή της επιχειρηματικότητας στο σχολείο. Ο στόχος παραμένει ο ίδιος: Το σχολείο να δίνει στα παιδιά τις γνώσεις και τη δύναμη να επιδιώξουν τα όνειρά τους. Και η επιχειρηματικότητα, είναι - όπως και να το κάνουμε - μια προνομιακή οδός για την επίτευξη αυτού του στόχου που αποδεδειγμένα παράγει ευημερία για όλους.
