Της Μαρίας Χούκλη
Περίσσεψαν πάλι η γηπεδικού ύφους ανοησία και οι ρηχοί υβριστικοί χαρακτηρισμοί για πρόσωπα του νέου υπουργικού σχήματος. Είναι αλήθεια ότι στην εποχή του διαδικτύου πολύ εύκολα βρίσκεις το Who is Who καθενός μας, όσα έχει πει δημοσίως -δυστυχώς και ιδιωτικώς- τι έκανε, πού πήγε και με ποιόν. Το τίμημα της ανοιχτής ψηφιακής κοινωνίας. Άλλο όμως το κόσμιο ρεπορτάζ και άλλο τα κανιβαλικά σχόλια ιδίως για τις γυναίκες που μπήκαν στην κυβέρνηση. Στον ταλιμπανισμό των «αριστερών» τρολ δεν απαντάς με εμετικές επιθέσεις. Αδιαφορείς ή κάνεις τη διαφορά.
Στην πολιτική, πολλές φορές και στη ζωή, όλα κρίνονται κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Τα πρόσωπα και οι διακηρυγμένες προθέσεις τους ασφαλώς έχουν αξία, όμως μόνο για την ιστορική αποτίμησή τους. Οι πράξεις, οι παραλείψεις και οι ανοχές μετρούν. Αυτές αλλάζουν τον κόσμο θετικά ή αρνητικά, αφήνουν ουσιαστικό καταπίστευμα ή καμένη γη.
Κοντεύει τα δυο χρόνια στην εξουσία η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, χρόνος μακρύς και γεμάτος από δείγματα γραφής της σε όλα τα πεδία. Τέσσερα restart επιχείρησε, με τελευταίο τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Προηγήθηκαν η παρανάγνωση του δημοψηφίσματος, οι εκλογές του περσινού Σεπτεμβρίου, το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης του δικού της μνημονίου και τώρα η αναδιάταξη του υπουργικού σχήματος. Σε δυσμενές διεθνές περιβάλλον ξεκίνησε και συνεχίζεται η κυβερνητική εκπαίδευσή της, ωστόσο όχι πολύ χειρότερο από εκείνο που είχαν να αντιμετωπίσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις οι οποίες εκτός από τους μαινόμενους εταίρους και μια τρόικα που συμπεριφερόταν σαν ανθύπατος σε εδάφη αποικίας, είχαν απέναντί τους οργισμένες διαδηλώσεις, συνεχή «πατριωτικά» συλλαλητήρια.
Δυο χρόνια είναι πολύς καιρός, υπεραρκετός για να φανεί αν κάποιος θέλει και κυρίως αν μπορεί να υλοποιήσει εκείνο που υποσχέθηκε, εκείνο για το οποίο «προσελήφθη» δια της κάλπης και μάλιστα δις. Εικοσιδύο μήνες είναι πολύς καιρός για να τεσταριστούν μια πολιτική πρόταση αλλά και οι φορείς της, αν ξέρουν και μπορούν να στρώσουν τον δρόμο για να βρεθούμε σε ασφαλή και σταθερή τροχιά εξόδου από το σπιράλ της καθίζησης. Ουδείς, από τους σοβαρούς, περιμένει να διορθωθούν παθογένειες δεκαετιών, να θεραπευτούν οι ρηγματώσεις στην οικονομία και η εισοδηματική αποστράγγιση που έχουν επιφέρει τα δημοσιονομικά προγράμματα.
Οι καιροί γύρω μας αλλάζουν ιλιγγιωδώς δίχως να υπολογίζουν την μελαγχολία των αριστερών συγκυβερνώντων επειδή δεν μπόρεσαν να μετασχηματίσουν την Ευρώπη. Οι αυταπάτες τέλειωσαν, το ομολόγησαν τα πλέον επίσημα χείλη που τώρα ξαφνικά ανακάλυψαν ότι δει δη επενδύσεων και άνευ αυτών ουδεμία ανάκαμψη μηδέ μείωση της ανεργίας. Στερνή μου γνώση να σ'' είχα πρώτα.
Στην πολιτική, πολλές φορές και στη ζωή δίνονται ή ξαναπαρουσιάζονται ευκαιρίες «αν έχεις μάτια να τις δεις, αν έχεις χέρια να τις αγγίξεις»... Αλλιώς οι καλύτεροι ανασχηματισμοί, όμορφα καίγονται και μαζί κι η γούνα μας.
Το βεβαρημένο πολιτικό μητρώο της συγκυβέρνησης δεν επιτρέπει αισιοδοξία ότι «λογικεύθηκε» και θα κινηθεί εφεξής με ρεαλιστικό σχέδιο, επιζητώντας ειλικρινώς συναινέσεις, με σεβασμό στο Σύνταγμα. Ότι θα τρέξει πιο γρήγορα από τη φθορά της και από τη φθορά μας. Τα πρόσωπα δεν το προοιωνίζονται, όχι γιατί ακόμη και αν θέλουν, φαίνεται να μην μπορούν. Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι αδύνατο να το φέρει εις πέρας μόνον ένα κόμμα -ένα έχουν γίνει πια ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ- μόνον μια δράκα αφοσιωμένων κομματικών, τεχνοκρατών και προθύμων. Μόνον όλες μαζί οι φιλοευρωπαϊκές, προοδευτικές δυνάμεις με ηγεσία η οποία θα εμπνέει και συνεργάζεται στη βάση ενός σιωπηρού συμβολαίου ίσως κατόρθωσαν να ανταγωνιστούν τους ρευστούς καιρούς και να βάλλουν την Ελλάδα στο παγκόσμιο παίγνιο.
