Της Μαρίας Χούκλη
Το 2004, στο τελευταίο βιβλίο του, ο πατέρας Γκαλμπρέιθ ασχολήθηκε με πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά ψέματα της εποχής εκείνης, χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού που ονόμασε ο ίδιος «εμπόριο απατηλής αθωότητας».
Δώδεκα χρόνια μετά, σε δικό του βιβλίο, ο υιός Γκαλμπρέιθ ασχολείται με την ελληνική εκδοχή του φαινομένου. Εκείνος, βέβαια, λυπάται που δεν εφαρμόστηκε το Plan X, εμείς πάλι όχι, έστω κι αν δεν αποφύγαμε την καταστροφή.
Στο ερώτημα «όφειλε η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση πηγαίνοντας σε μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές να έχει σχέδιο Β»; Η απάντηση είναι «ναι». Δεν μπαίνεις σ'' έναν πόλεμο χωρίς στρατηγική εξόδου σε περίπτωση ήττας.
Το ζήτημα είναι άλλο και πάρα πολύ σοβαρό που δείχνει να μην αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου.
Μέχρι την ημέρα του δημοψηφίσματος διατεινόταν ότι εξελέγη για να κρατήσει τη χώρα εντός Ευρωζώνης και κατακεραύνωνε ως εχθρό του λαού όποιον τολμούσε να υποστηρίξει ότι επεξεργάζεται σχέδιο νέου νομίσματος. Έβλεπε συνωμοσίες πίσω από όποιον προειδοποιούσε για τα δεινά μιας τέτοιας εξέλιξης, δηλητηρίαζε την ελληνική κοινωνία με πύρινους λιβέλους και μαθήματα περί ηθικής της Αριστεράς, την ώρα που μελετούσε τεκτονικές ανατροπές στη ζωή όλων μας, χωρίς να μας προετοιμάσει, χωρίς να μας λυπηθεί, δίχως να δημιουργήσει συνθήκες εθνικής συσπείρωσης για ό,τι μεθόδευε. Μας πήγαινε σε κραταιά μάχη, διχάζοντας τον λαό.
Η κυβέρνηση δεν έλεγε την αλήθεια τότε, συνεχίζει να την αποφεύγει και σήμερα παρά τα όσα μεσολάβησαν, αποφάσισε, υπέγραψε, βιώνουμε και θα πληρώνουμε για πολύ καιρό ακόμη.
Συνεχίζει να υπερασπίζεται τα μη υπερασπίσιμα, τα διαψευσμένα από τη ζωή και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του περυσινού μαύρου καλοκαιριού. Η κυβέρνηση επιμένει να αποκαλεί το αποτέλεσμα του ιουλιανού δημοψηφίσματος «περήφανη ανατροπή». Ανατροπή ήταν, αφού το Όχι έγινε Ναι, ωστόσο ήταν μια ντροπιαστική εκτροπή της λογικής και του Συντάγματος, της δημοκρατικής τάξης και της πολιτικής ηθικής.
Βεβαίως, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν ψεύδονται μόνον οι καθ'' ημάς πολιτικοί. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και διαχρονικό, σε τέτοια έκταση που εύλογα μπορούμε να αποκαλέσουμε την πολιτική εκτός από τέχνη του εφικτού και τέχνη του ψέματος.
Ο Γκαλμπρέιθ ο πρεσβύτερος, πάντως, απέρριπτε τον ορισμός της πολιτικής ως τέχνης του εφικτού. Σε επιστολή του στον Κέννεντυ ότι είχε δώσει τον έκτοτε διάσημο ορισμό ότι «είναι η επιλογή ανάμεσα στο καταστροφικό και στο δυσάρεστο».
Η κυβέρνηση κατάφερε να μην αποφύγει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Τουλάχιστον ας σταματήσει το εμπόριο της απατηλής αθωότητας.
