Τελικά ο Άδωνις Γεωργιάδης το είπε και το έκανε: Μετά από πολλά-πολλά χρόνια παλινωδίας και καθυστερήσεων, μπήκαν τελικά οι μπουλντόζες στο Ελληνικό και την Παρασκευή το πρωί θα γίνουν τα εγκαίνια του εργοταξίου παρουσία του Πρωθυπουργού.
Αν κάποιος ξένος θέλει να καταλάβει τα προβλήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην περιπέτεια της προηγούμενης δεκαετίας, η υπόθεση του Ελληνικού είναι ένα ιδανικό σημείο αφετηρίας: ένα εμβληματικό έργο, με χιλιάδες θέσεις εργασίας, μια τεράστια επένδυση που αναβαθμίζει συνολικά τα νότια προάστια και δημιουργεί έναν σημαντικό τουριστικό, οικιστικό, επιχειρηματικό και πολιτιστικό πόλο στο λεκανοπέδιο, καθυστέρησε τραγικά γιατί κατ’ ουσίαν στη χώρα μας, διακόσια παρά ένα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα δεν έχουν ακόμη οριστεί ικανοποιητικά, ακόμη κι αν μιλάμε για την ιδιοκτησία του κράτους.
Στην Ελλάδα, ακόμη δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι μπορούμε να κάνουμε πού, ούτε βεβαίως πώς. Όπως αποδείχθηκε στην πράξη, ούτε οι άδειες αρκούν, ούτε οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της εκάστοτε κυβέρνησης, ούτε οι δικαστικές αποφάσεις. Χρειάζεται όλοι μα όλοι οι ενδιαφερόμενοι φορείς να συμφωνήσουν - πράγμα τις περισσότερες φορές πρακτικά αδύνατο - ειδάλλως καθένας απ’ αυτούς έχει τη δυνατότητα να παγώσει ουσιαστικά επ’ αόριστο το εκάστοτε επενδυτικό σχέδιο.
Περιμένοντας λοιπόν να δω την πορεία του έργου αυτού που επιτέλους ξεκινά, σκέφτομαι τις προοπτικές του επόμενου μεγάλου επενδυτικού σχεδίου. Θα αρκέσει άραγε στο επόμενο επενδυτικό σχήμα η διαβεβαίωση του αρμόδιου Υπουργού - ακόμη κι αν αυτός είναι ο αποτελεσματικός Άδωνις Γεωργιάδης - ότι τα πράγματα θα πάνε όπως πρέπει; Θα αρκέσει η διαβεβαίωση ότι η επένδυση μπορεί να γίνει από πλευράς χωροταξικής και ευρύτερα ρυθμιστικής; Προσωπικά, με το βάρος της εμπειρίας του πολίτη αυτής της χώρας θα ήμουν πολύ επιφυλακτικός, καθώς μια συστάδα δέντρων μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί προστατευόμενο δάσος, ένα σπουργίτι να βαφτιστεί προστατευόμενος κορμοράνος, ένα υπόστεγο να χαρακτηριστεί διατηρητέο κτίσμα ύψιστης ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας, οι διαμαρτυρίες μιας μικρής ομάδας ανθρώπων να αναδειχθούν σε δίκαιο αγώνα υπέρ του περιβάλλοντος και - κυρίως - κατά του καπιταλισμού.
Νίκη λοιπόν του Μητσοτάκη, του Γεωργιάδη και της λογικής οι μπουλντόζες στο Ελληνικό. Όμως ο μεγάλος αγώνας έπεται. Και αφορά τη ριζική αλλαγή του θεσμικού πλαισίου της χώρας μας ώστε όλοι μας - κάτοικοι, ιδιοκτήτες, επενδυτές - να ξέρουμε με την αυτονόητη για κάθε σοβαρό κράτος βεβαιότητα, τι μπορούμε να κάνουμε πού και πώς. Διαφορετικά, τις επενδύσεις για να τις δούμε θα χρειάζεται να ανεβαίνουμε στον τελευταίο όροφο κάποιου ουρανοξύστη του Ελληνικού και να κοιτάμε με το κυάλι στον ορίζοντα.
