Της Μαρίας Χούκλη
Κάθε Παρασκευή θάβει μια Πέμπτη. Η ωραία φράση του Τζόυς περιγράφει λιτά την αδυσώπητη και αναπόδραστη μοίρα μας.
Ο,τι και να λένε οι συγγραφείς, οι αναλυτές και επαΐοντες, ο θάνατος παραμένει κάτι απαράδεκτο και ακατανόητο. Πολύ περισσότερο όταν είναι ξαφνικός και βίαιος σαν τον νέο χαλασμό δίπλα μας.
Ρουτίνα πλέον ο τρόμος και το αίμα. Ένας ασύμμετρος πόλεμος τείνει να γίνει πτυχή της καθημερινής κανονικότητας.
Πυώδη μυαλά έστειλαν πάλι ανθρώπινες βόμβες να θερίσουν ανθρώπους. Δεν ήταν πράξη απόγνωσης η χθεσινή σφαγή. Ούτε πολιτική διαμαρτυρία ή συμβολική αυτοχειρία για το άδικο του κόσμου.
Ήταν προμελετημένο έγκλημα.
Πάντα λέω, θέλω να καταλάβω κι αυτό με το οποίο διαφωνώ, απεχθάνομαι, αποκηρύσσω. Καλά να διατάζεις το μακελειό από την ασφάλεια ενός bunker. Τι είχες, τι έχασες.
Πώς, όμως, γίνεται να εκτελείς τη διαταγή που σε περιλαμβάνει σαν όπλο της καταστροφής;
Πώς κοιτάζεις στα μάτια τα ανύποπτα υποψήφια θύματά σου και συνειδητά γίνεσαι κομμάτια προκειμένου να τους αφανίσεις;
Δεν είναι ότι απλώς παίρνεις το ρίσκο της δόλιας πράξης σου, να αποδεκατίσεις με την πιθανότητα να αποδεκατιστείς. Όχι. Ξεκινάς με εσένα προγραμμένο να γίνεις βόμβα διασποράς.
Τι σόι αδειανά σαρκία είναι όσοι ξυπνούν ένα πρωί και τυλίγονται με θάνατο, γίνονται δρεπανηφόρα άρματα, με κινήσεις φυσικές σαν να πηγαίνουν στη δουλειά τους;
Αρνούμαι να ακολουθήσω την εξίσωση των αιτίων. Ναι, υπάρχουν και εξηγούν το φαινόμενο της τρομοκρατίας.
Δεν χρειάζεται να σκαλίσουμε πολύ την ακολουθία των γεγονότων, ωστόσο δεν μιλώ για τη μεγάλη εικόνα.
Προσπαθώ να κατανοήσω την καταλυτική ψηφίδα της, τον άνθρωπο - πυροκροτητή του κακού.
Έχω τη νοσηρή περιέργεια να μάθω ποια είναι η τελευταία σκέψη αυτής της κατηγορίας των εντεταλμένων δολοφόνων, που σκοτώνουν με το σώμα τους.
Πόσο συμπαγές είναι το μίσος τους για τον Άλλο που να μην τους νοιάζει το αποθανέτω μετά των αλλοφύλων; Άραγε χαμογελούν μέσα τους ή ριγούν έστω για λίγο από φόβο; Γίνονται φονιάδες του εαυτού τους, εγκαταλείπουν τη ζωή ευχάριστα ή βύζαξαν τόσο πολύ δηλητήριο μισανθρωπίας που έχουν πάθει ανοσία;
Μου φαίνεται τόσο τερατώδες να θυσιάζεσαι όχι για κάποιο ιδεώδες, όχι εξαιτίας της απαρηγόρητης ζωής σου, όχι για να τιμωρήσεις τους βασανιστές σου, αλλά από τυφλή απέχθεια και χολή για ό,τι βρίσκεται έξω από τον κύκλο της ανάξιας ζωής σου. Πόση στάχτη ακόμα;
