Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
Ελλείψει επαρκούς χώρου στα σωφρονιστικά καταστήματα η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία αποφυλάκισε παλιότερα αναρίθμητους βαρυποινίτες, που κινούνται έκτοτε ελεύθεροι ως περιφερόμενες ωρολογιακές βόμβες. Αναπόφευκτα, άλλωστε, αφού το μέτρο υπήρξε οριζόντιο, χωρίς να συνεκτιμάται οι κοινωνική επικινδυνότης του κάθε αποφυλακιζόμενου. Θα μπορούσαν, βέβαια, να αποφυλακιστούν κατά προτεραιότητα καταδικασμένοι για αδικήματα όπου η υποτροπή δεν είναι δυνατή ή πάντως είναι απίθανη, άρα η κοινωνική επικινδυνότητά τους είναι μικρή: τραπεζικοί που υπεξαίρεσαν χρήματα, πλοίαρχοι που προκάλεσαν ναυάγια, οδηγοί υπεύθυνοι για πολύνεκρα ατυχήματα, ακόμη και καταχραστές δημοσίου χρήματος. Οπωσδήποτε όχι δολοφόνοι, ληστές, βιαστές, βιαιοπραγήσαντες με εξαιρετική αγριότητα, έμποροι ναρκωτικών κλπ.
Δεδομένου, λοιπόν, του εξ αρχής προβλέψιμου του πλήθους των εγκλημάτων που διέπραξαν τέτοιου είδους αποφυλακισθέντες δια του νόμου Παρασκευόπουλου, οι πολιτικοί που τον εισηγήθηκαν και τον υιοθέτησαν θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν- ίσως όχι με νομική ακριβολογία, αλλά επί της ουσίας- ως ηθικοί αυτουργοί των νέων εγκλημάτων τους, με ενδεχόμενο δόλο.
Εν πάση περιπτώσει, ο σκοπός επληρώθη. Τώρα υπάρχουν κελιά κενά. Τόσα, ώστε να υποδέχονται καταδικαζόμενους ακόμη και για πλαστογράφηση τίτλων σπουδών. Όχι όμως όλους όσους πλαστογράφησαν. Νομίζω πως πρόσφατα αθωώθηκε υπάλληλος δικαστηρίου, που πλαστογράφησε πτυχίο Νομικής «επειδή ένιωθε μειονεκτικά», μολονότι αυτή μάλλον έπαιρνε επιμίσθιο λόγω του «πτυχίου». Αντιθέτως τώρα οδηγήθηκε στη φυλακή, για να εκτίσει …δεκαετή κάθειρξη, κάποια άτυχη εργασθείσα επί 20ετία ως καθαρίστρια σε δημόσιο οργανισμό, επειδή είχε μετατρέψει δια πλαστογραφίας το ενδεικτικό της 5ης σε απολυτήριο Δημοτικού (το οποίο γράφτηκε πως το πήρε μεταγενέστερα). Κάτι ωστόσο που, κατά την αδέκαστη Δικαιοσύνη μας, συνιστά λόγο καταδίκης της, ως ατόμου που διέπραξε κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Λες και το δημόσιο δεν επωφελείτο όλα αυτά τα χρόνια από τις υπηρεσίες της…
Στη ζωή μου ουδέποτε επιδίωξα δημοσιότητα με μεθόδους αμφιλεγόμενες. Σήμερα, δε, είμαι πολύ ηλικιωμένος για να προσβλέπω σε αξιοποίηση οποιασδήποτε δημοσιότητας. Επειδή όμως πιστεύω στην έννοια της πραγματικής δικαιοσύνης. Και αυτή δεν θεωρώ πως υπηρετείται από δικαιοδοτικούς μηχανισμούς, αλλά από συσχετισμούς δύναμης. (Γι' αυτό άλλωστε δεν άσκησα τη νομική, όπου συγκέντρωνα τις προϋποθέσεις προσοδοφόρου επαγγελματικής σταδιοδρομίας, και στράφηκα στην Πολιτική Επιστήμη, που μελετά τους συσχετισμούς δύναμης).
Τολμώ να πάρω την πρωτοβουλία να καλέσω αύριο, στις 13.00 το μεσημέρι έξω από την Βουλή, όσους πολίτες ευαισθητοποιούνται, για μια αντίδραση ανάλογη προς τη θηριωδία της παραγωγής Γιάννηδων Αγιάννηδων (γένους θηλυκού μάλιστα) στον 21ο αιώνα.
Και στο ερώτημα ποιο θα μπορούσε να είναι το αίτημα, τι θα μπορούσε να κάνει τώρα η νομοθετική και γενικότερα η πολιτική εξουσία -ερώτημα που υποδηλώνει αποδοχή του μύθου περί απόλυτης ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης έναντι των κυβερνώντων- η απάντηση είναι: ψήφιση νόμου που να εξορθολογίζει τον νόμο Παρασκευόπουλου. Με το ίδιο σκεπτικό και για τον ίδιο σκοπό (την αποσυμφόρηση των φυλακών) δημιουργία δικαιοδοτικού οργάνου που να μπορεί, με ταχύτατη διαδικασία, να κρίνει ποιοι κατάδικοι για κακουργήματα δεν συνιστούν, εφόσον απελευθερωθούν, κίνδυνο για την κοινωνία και να τους επιβάλλει εναλλακτικό τρόπο έκτισης της ποινής τους…
Αν μέχρι αύριο το μεσημέρι δεν εξαγγελθεί δημόσια σχετική πρωτοβουλία της πολιτείας, θα είμαι εκεί. Έτοιμος για μια μορφή αντίδρασης που ελπίζω να κάνει το ελληνικό κράτος να αποκτήσει κάποια ίχνη ευαισθησίας.
*Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου
