Της Μαρίας Χούκλη
Είναι σκληρό, φαίνεται ανάλγητο και ύβρις να γίνονται επισημάνσεις για ανοχές, παραλείψεις και παράνομες πράξεις την ώρα που ο άλλος έχει καταστραφεί. Που θρηνεί δικούς του.
Δεν γίνεται, όμως, να ξεμπερδέψουμε πάλι με τη βολική εξήγηση της «θεομηνίας» και το μοιρολατρικό «όπου φτωχός κι η μοίρα του».
Η βροχόπτωση στη Μεσσηνία, τη Λακωνία και τον δήμο Θερμαϊκού ήταν όντως σφοδρή, αλλά όχι πρωτόφαντη ούτε ακραία, ώστε να μην έχει νόημα η αναζήτηση ευθυνών.
Επιπλέον στον 21ο αιώνα και στη γωνία της γης που ζούμε, οι ζωές των ανθρώπων δεν θα πρέπει να αποτιμώνται με βάση το εκκαθαριστικό της εφορίας.
Πολλοί οι ένοχοι και αυτήν τη φορά. Οι ίδιοι κάθε φορά.
Η αυθαίρετη δόμηση, ο εγκληματικός αφανισμός ρεμάτων, τα διακοσμητικά φρεάτια, τα ακριβοπληρωμένα αντιπλημμυρικά έργα που έμειναν στα χαρτιά, τα ασύστολα λαδώματα σε πολεοδομίες, εφορίες, τοπικούς άρχοντες, ο αλληθωρισμός των ελεγκτικών αρχών και η ασύγγνωστη πελατοθηρία πολιτικών που κλείνουν το μάτι στις στρεβλώσεις, στο όνομα δήθεν φιλολαϊκών επιλογών.
Δεν υπάρχει χειρότερος λαϊκισμός και εντέλει πιο ταξική πολιτική από το σύνθημα «ένα κεραμίδι για τους φτωχούς, κι ας είναι όπου να ''ναι».
Δεν υπάρχει χειρότερος λαϊκισμός και εντέλει πιο ταξική πολιτική από το σύνθημα «ένας δρόμος για το χωριό, κι ας κατασκευαστεί όπως - όπως».
Δεν υπάρχει χειρότερος λαϊκισμός και εντέλει πιο ταξική πολιτική από την παράβλεψη μικροπαρεκκλίσεων που φαίνονται αμελητέες, αλλά την κακή στιγμή γίνονται λαιμητόμος.
Δεν υπάρχει χειρότερος λαϊκισμός και εντέλει πιο ταξική συμπεριφορά από την τακτική των κομμάτων να φωνασκούν ως αντιπολίτευση κάνοντας σημαία τη νομιμότητα και ως κυβέρνηση να μετατρέπονται σε εργολάβους παρανομιών σηκώνοντας το λάβαρο της ευαισθησίας απέναντι σε «παγιωμένες καταστάσεις που αφορούν αδύναμες κοινωνικές ομάδες».
Οι νόμοι, οι κανόνες και οι κρατικές δομές, τα θεσμισμένα όργανα της Πολιτείας όταν λειτουργούν σωστά, είναι το έσχατο –ίσως και το πιο αποτελεσματικό– καταφύγιο των πληβείων.
Ακόμη και όταν εκείνοι δεν το καταλαβαίνουν.
