Ο Βλαδίμηρος προσπαθούσε να γεμίσει βιαστικά την βαλίτσα του και να εξαφανιστεί. Δεν είχε παρά δύο μόλις μέρες στο πολυτελές ξενοδοχείο της Χαλκιδικής. Ήταν πάντα άτυχος. Ρώσος, πρώην κομμουνιστής και νυν Χριστιανός Ορθόδοξος! «Τι συμβαίνει Βλαδίμηρε», τον ρώτησε η νεαρή ξανθιά που είχε «φορτωθεί» το προηγούμενο βράδυ. «Τίποτα γλυκιά μου. Βρέχει ρούβλια κι αυτό δεν είναι καλό. Ας έβρεχε, τουλάχιστον, δολάρια»…
Οι εφημερίδες έγραφαν ότι δύο Ρώσοι πράκτορες είχαν ήδη απελαθεί από την χώρα. Λίγα πράγματα είχαν γίνει γνωστά, πέρα από το γεγονός ότι είχαν δραστηριοποιηθεί στην Βόρεια Ελλάδα για να εμποδίσουν την εφαρμογή της συμφωνίας με τα Σκόπια. Είπαν ακόμη ότι είχαν προσεγγίσει μητροπολίτες, απλούς ρασοφόρους και προέδρους ποντιακών και άλλων συλλόγων.
Η ανησυχία τον είχε κατακλύσει. Νόμιζε ότι από ώρα σε ώρα θα τον έπιανε μία από εκείνες τις κρίσεις πανικού που χρόνια τώρα τον ταλαιπωρούσαν, από την εποχή ακόμη που ο Πούτιν ήταν ένας απλός πράκτορας της KGB. Κάθε φορά ξεκινούσε με τον ίδιο τρόπο! Το άγχος έδενε σαν κόμπος το στομάχι και έπειτα από λίγο ένιωθε να στεγνώσει το λαρύγγι του. Μέχρι την στιγμή που δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Μία φωνή έβγαινε με δυσκολία από το βάθος της ψυχής του κι έμοιαζε με ένα απεγνωσμένο αίτημα. Ήθελε να ζήσει!
Η Μαίρη, η μικρή αγγλιδούλα, τον κοίταξε με απορία. «Τι συμβαίνει Βλαδίμηρε»; Εκείνος την κοίταξε με κατανόηση. Ήταν μικρή, δεν ήξερε! Δεν είχε ακούσει τι σημαίνει να τα βάζει κανείς με το κράτος, με τους μηχανισμούς. «Κάθριν, θα σου πω ένα ανέκδοτο από τα παλιά χρόνια του κομουνισμού»:
Ο Στάλιν δέχεται στο γραφείο του μια αντιπροσωπεία βιομηχανικών εργατών από τα Ουράλια. Μόλις φεύγουν, ψάχνει την πίπα του να καπνίσει – πουθενά η πίπα. Φωνάζει τον Μπέρια: - Λαβρέντι, ήταν εδώ οι εργάτες από τα Ουράλια, μόλις έφυγαν και δεν μπορώ να βρω την πίπα μου…
Ο Μπέρια αμέσως τρέχει πίσω από την αντιπροσωπεία. Ο Στάλιν ψαχουλεύει λίγο ακόμα στο γραφείο του, ανοίγει ένα συρτάρι, σηκώνει κάτι χαρτιά και βρίσκει από κάτω την πίπα.
Παίρνει τηλέφωνο.
- Λαβρέντι, άκυρο, τη βρήκα τελικά την πίπα. Στο συρτάρι ήταν.
- Α ναι; Γιατί εδώ έχουν ήδη όλοι ομολογήσει.
«Μα, ζούμε στην Ελλάδα. Όχι στην Ρωσία του Στάλιν», τόλμησε να πει η Κάθριν. Ο Βλαδίμηρος την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια, έχοντας σταθεί ανάμεσα στο δωμάτιο και στον διάδρομο του ξενοδοχείου. Μία ακόμη δρασκελιά ήθελε για να πάρει το ταξίδι της επιστροφής: «Είσαι τόσο σίγουρη Κάθριν»;
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
