Της Μαρίας Χούκλη
“Άρρεν ου θήλυ” ήταν ένας από τους διάσημους χρησμούς της Πυθίας. Έτσι φέρεται να απάντησε η μάντισσα στον εύπορο μέλλοντα πατέρα που θέλησε να μάθει το φύλο του παιδιού του. Ο άνθρωπος έφυγε μάλλον σε σύγχυση: αναλόγως πού θα τοποθετούσε το κόμμα, είχε και διαφορετική απάντηση: Άρρεν, ου θήλυ/ Αγόρι, όχι κορίτσι ή Άρρεν ου, θήλυ/Αγόρι όχι, κορίτσι!
Η προφητεία, όμως ήταν προφορική, σημεία στίξης δεν γινόταν να υπάρχουν, οπότε άντε βγάλε άκρη. Η Πυθία ήξερε τι έκανε. Σε κάθε περίπτωση, μπορούσε να υποστηρίξει ότι έκανε επιτυχή διάγνωση.
Δελφικό χρησμό θυμίζουν και τα ευρήματα της νέας μεγάλης έρευνας της διαΝΕΟΣΙΣ, στοιχεία της οποίας παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο του πρόσφατου Οικονομικού Forum που έγινε στον αποκαλούμενο κατά την αρχαιότητα ομφαλό της Γης.
Και γιατί χρησμό; Αν επιχειρούσαμε να σκιαγραφήσουμε το προφίλ του Έλληνα, με βάση τις πλειοψηφικές απαντήσεις στα ερωτήματα της έρευνας, προκύπτει μια αμφίσημη εικόνα.
Είμαστε περήφανοι για την εθνική μας ταυτότητα,
πιστεύουμε στο Θεό,
θεωρούμε τη χώρα μας -παρά τα προβλήματα της- μοντέρνα,
ενημερωνόμαστε από τον Ίντερνετ,
διαβάζουμε λιγότερα από πέντε βιβλία το χρόνο,
πηγαίνουμε σπανιότατα σε μουσεία, συναυλίες ή στο θέατρο.
Οι μισοί έξω ημών θεωρεί τους μετανάστες κάτι κακό, αιτία αύξησης της εγκληματικότητας και της ανεργίας αλλά ταυτοχρόνως αναγνωρίζουμε ότι συμβάλλουν στην οικονομία και στην αντιμετώπιση του δημογραφικού.
Επίσης συμφωνούμε να χορηγείται η ελληνική ιθαγένεια στα παιδιά των νόμιμων μεταναστών εφόσον γεννήθηκαν εδώ.
Συμφωνούμε με τον γάμο ομοφύλων, αλλά οι μισοί -ακόμη και στις νεότερες ηλικίες- λέμε όχι στη νομιμοποίηση της ινδικής κάνναβης.
Αντιφάσεων συνέχεια:
Οι ερωτηθέντες απαντούν με πλειοψηφικά ποσοστά ότι πολύ εύκολα/μάλλον εύκολα θα προσελάμβαναν ως υπάλληλο ένα άτομο αλβανικής καταγωγής ή με ειδικές ανάγκες ή ομοφυλόφιλο.
Υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής για ορισμένα εγκλήματα τάσσονται και ψηφοφόροι της Αριστεράς, περίπου 3 στους 10.
Αυτοπροσδιορίζομαστε πολιτικά σοσιαλιστές/σοσιαλδημοκράτες και ταυτοχρόνως οικονομικά φιλελεύθεροι. Δεν θέλουμε να διοριστούμε στο δημόσιο αλλά τασσόμαστε υπέρ του κράτους πρόνοιας.
Δεν θέλουμε να φύγουμε από το ευρώ, αλλά πιστεύουμε -ακόμη και οι αγρότες!- ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ωφελήθηκε περισσότερο από την Ελλάδα απ' ο,τι η Ελλάδα από την ΕΕ.
Θεωρούμε την Δημοκρατία το καλύτερο πολίτευμα, αλλά -σε ποσοστό 80,5%- πιστεύουμε ότι υπάρχουν εντός και εκτός χώρας μυστικές οργανώσεις που βυσσοδομούν εναντίον μας.
Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που επιδέχονται διπλής ανάγνωσης.
Προφανώς, η εγχώρια ατελεύτητη οικονομική κρίση και οι αχαρτογράφητες ανακατατάξεις διεθνώς γεννούν τεράστια ανασφάλεια και αβεβαιότητα με αποτέλεσμα να επανατοποθετούνται οι πολίτες απέναντι στις συνιστώσες του βίου τους, ιδιωτικού και δημόσιου. Να βγαίνουν έξω από τα ιδεολογικά και κομματικά στεγανά, να υιοθετούν “τα καλά και συμφέροντα” ή τη λογική “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”.
Αν, πάντως, μια σύγχρονη Πυθία καλείτο να πει τι βλέπει για μας, ο χρησμός θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι:
Ρεαλιστές ου ανώριμοι.
Σας αφήνω να επιλέξετε που θα βάλετε το κόμμα.
