Τα άκρα συνήθως έχουν συμβιωτική σχέση. Το ένα χρειάζεται τις ακρότητες του άλλου για να προσελκύσει νέους υποστηρικτές, οι οποίοι με τη σειρά τους θα προβούν σε νέες ακρότητες που θα προσελκύσουν νέους υποστηρικτές στο άλλο. Το έργο αυτό το ζήσαμε στην αντιμνημονιακή Ελλάδα και το είδαμε σε πλήρη εξέλιξη στις ΗΠΑ, με τους ακροδεξιούς να στέλνουν κόσμο στους αντίφα και αντίστροφα. Τα μέλη αυτών των ομάδων αισθάνονται άβολα όταν έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της συμβιωτικής σχέσης τους με τους θανάσιμους εχθρούς της απέναντι πλευράς και έχουν πλήρη αδυναμία να αντιληφθούν συχνά τις ομοιότητες τους. Όμως, ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από την κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι πάντα συνεπής.
Ας δούμε για παράδειγμα τις ΗΠΑ. Οι μειονότητες ψηφίζουν σταθερά, με μεγάλη διαφορά, το δημοκρατικό κόμμα. Αρκετοί εκλεγμένοι ρεπουμπλικάνοι, δίνουν συχνά αφορμές - είτε ξεκάθαρες είτε τραβηγμένες - στα μέσα ενημέρωσης να τους απευθύνουν κατηγορίες για ρατσισμό. Πολλές φορές οι κατηγορίες αυτές είναι σοβαρές αλλά τις περισσότερες είναι εντελώς αβάσιμες και στερούνται σοβαρότητας. Όμως, στην παγκόσμια κοινότητα η άποψη ότι οι ρεπουμπλικάνοι είναι ύποπτοι για φαινόμενα ρατσισμού είναι βαθύτατα αποτυπωμένη και σε μεγάλο βαθμό βάσιμη. Άλλωστε, ο ακροδεξιός ρατσισμός είναι πολύ δύσκολο να κρυφτεί.
Όμως υπάρχει και στην άλλη πλευρά μία σκοτεινή πλευρά που θέτει σε αμφιβολία το αφήγημα των καλών προοδευτικών και των κακών συντηρητικών. Για παράδειγμα, εδώ και πολλά χρόνια οι αφροαμερικανοί που δηλώνουν συντηρητικοί και στηρίζουν το ρεπουμπλικανικό κόμμα γίνονται θύματα του πιο ωμού και φυλετικά κινητροδοτούμενου πολέμου που μπορεί να φανταστεί κανείς εντός των πλαισίων του νόμου. Κατηγορούνται ως “μπαρμπά Θωμάδες”, δηλαδή δουλοπρεπείς και υποτακτικοί έναντι των λευκών, ως προδότες της φυλής τους και εξαγορασμένες συνειδήσεις. Οι υπολήψεις και οι συνειδήσεις τους καταστρέφονται μόνο και μόνο επειδή τολμούν να πάνε κόντρα στην πλειοψηφία που θέλει τους αφροαμερικανούς να ψηφίζουν “μονοκούκι” το δημοκρατικό κόμμα. Κάτι αντίστοιχο έγινε και στις πρόσφατες εκλογές όταν ο Τραμπ κέρδισε τη Φλόριδα εν μέρει χάρη στην κινητοποίηση των Κουβανών που ζουν στα προάστια του Μαϊάμι. Πολλές σημαίνουσες προσωπικότητες των δημοκρατικών και των τηλεοπτικών καναλιών που τους στηρίζουν, άρχισαν να ισχυρίζονται ότι οι Κουβανοί δεν είναι λατίνοι (δηλαδή μειονότητα) αλλά λευκοί ενώ όλοι οι πληθυσμοί που προέρχονται από την ίδια περιοχή και με αντίστοιχες ιστορικές πορείες λογίζονται ως λατίνοι. Τι διαφορετικό έχουν οι Κουβανοί; Είναι αντικομμουνιστές και ψηφίζουν ρεπουμπλικάνους.
Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο παράδοξο του προοδευτικού ρατσισμού των ΗΠΑ. Αντί οι ηγέτες του προοδευτικού κινήματος να πανηγυρίζουν για το αυτονόητο δικαίωμα των μελών των μειονοτήτων να έχουν την ελευθερία και το δικαίωμα να αποφασίζουν για τους εαυτούς τους ποιο κόμμα πρέπει να στηρίζουν, δημιουργούν ένα σχεδόν απολυταρχικό κλίμα στις μειονοτικές κοινότητες όπου όποιος δεν ακολουθεί την κεντρική γραμμή και σκέφτεται για τον εαυτό του, μπορεί να το πληρώσει πολύ ακριβά. Με άλλα λόγια, αν ένας αφροαμερικανός δεν υπακούσει τις πολιτικές προσταγές που δίνουν οι λευκές αριστερές ελίτ, εξοστρακίζεται από την κοινότητα και διασύρεται προς παραδειγματισμό.
Μιας λοιπόν και τώρα έρχονται με φόρα οι δημοκρατικοί στην εκτελεστική εξουσία και ελέγχουν και τη Βουλή των Αντιπροσώπων (χωρίς να αποκλείεται και ο έλεγχος της Γερουσίας που θα κριθεί τον Ιανουάριο), καλό θα είναι οι αντιρατσιστικές δυνάμεις να έχουν το νου τους και να ευαισθητοποιηθούν έναντι αυτής της ύπουλης μορφής ρατσισμού.
Την ίδια τακτική άλλωστε ακολουθεί η αριστερά και στη χώρα μας, όχι με φυλετικό πρόσημο αλλά με ταξικό, επαγγελματικό ή γεωγραφικό. Για αυτήν θα τα πούμε άλλη μέρα όμως.
