Οι επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης πάνε εδώ και είκοσι χρόνια στους ίδιους ανθρώπους, ανεξάρτητα αν αυτοί καλλιεργούν πλέον έστω και ένα τετραγωνικό μέτρο γης. Επειδή κάποια στιγμή, στις αρχές της δεκαετίας της νέας χιλιετίας, καλλιεργούσαν, οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν και περνούν κάθε χρόνο από το ταμείο. Κι αυτό το έχουν ονομάσει «ιστορικά δικαιώματα»! Το αποτέλεσμα; Το κράτος δεν μπορεί να επιδοτήσει νέες καλλιέργειες.
Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης αποφάσισε να βάλει τέλος σταδιακά και μέχρι το 2026 σε αυτή την απίστευτη κατάσταση. Και καταλαβαίνει κανείς ότι αυτή είναι μία απόφαση με πολιτικό κόστος. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν μπει σε μία κατάσταση νιρβάνα, καθώς έχουν εξασφαλίσει ένα εισόδημα. Φτωχοί άνθρωποι οι περισσότεροι. Αναμφισβήτητα. Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στην διάλυση της αγροτικής παραγωγής! Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις σοσιαλιστικής έμπνευσης προγράμματά της καταφέρνει ότι κατάφερε και η Σοβιετική Ένωση με τις αντίστοιχες πολιτικές της: Στο τέλος οι άνθρωποι δεν έχουν κίνητρο να καλλιεργήσουν ούτε για δική τους χρήση. Είναι το ανομολόγητο μυστικό της αγροτικής οικονομίας: Δεν συμφέρει να καλλιεργείς αν έχεις εξασφαλίσει τα … ιστορικά δικαιώματα.
Εκείνο που επίσης κάνει εντύπωση είναι η ευρηματικότητα των γραφειοκρατών. Ακούς εκεί «ιστορικά δικαιώματα». Το ακούει κάποιος και το αντιμετωπίζει εξ ορισμού με δέος. Σου λέει, σκέψου τι πρόσφεραν αυτοί οι άνθρωποι στο παρελθόν για να έχουν δικαιώματα που προέρχονται από την … Ιστορία. Είναι φανερό ότι πίσω από τέτοιες βαρύγδουπες περιγραφές κρύβονται συχνά μεγάλες … τσαπατσουλιές. Το 2001 άλλαξε η κοινοτική πολιτική. Οι επιδοτήσεις δεν θα δίνονταν πλέον με τον τόνο, αλλά με το στρέμμα. Σειρά αντιδράσεων σε όλη την Ευρώπη οδήγησε την Ευρώπη των μικρών και μεγάλων συμβιβασμών σε μία απόφαση: Να αποδεχτεί αποζημιώσεις με βάση τις προηγούμενες χρονιές. Οι οποίες επιδοτήσεις των προηγούμενων ετών ονομάστηκαν «ιστορικά δικαιώματα».
Η μεγαλύτερη ζημιά που γίνεται πάντως είναι σε βάρος της ίδιας της Οικονομίας. Όχι μόνο οι παλαιοί αγρότες δεν έχουν κίνητρο για να κάνουν κάτι καινούργιο που θα δώσει ώθηση στην περιοχή τους και στο εισόδημά τους, αλλά στο τέλος η έλλειψη πόρων στερεί την δυνατότητα να πάρουν τις όποιες ευκαιρίες υπάρχουν και εκείνοι που πραγματικά θα το επιθυμούσαν. Και κάπως έτσι ερημώνει η επαρχία και αποδυναμώνεται χρόνο με τον χρόνο η αγροτική οικονομία.
Θα υπάρξουν φωνές που θα προσπαθήσουν να καταργήσουν την … κατάργηση του μέτρου. Είναι πολλά τα στόματα που τρέφουν τα ιστορικά δικαιώματα. Και τα στόματα αυτά έχουν και χέρια, τα οποία κάθε τρεις και λίγο κρατούν έναν φάκελο και τον κουνάνε απειλητικά πάνω από μία κάλπη. Η ιστορία όμως αυτή πρέπει να λήξει. Όχι μόνο γιατί κάνει ζημιά στην χώρα. Αυτό είναι το αυτονόητο. Αλλά είναι και θέμα αισθητικής. Ακούς εκεί «ιστορικά δικαιώματα». Είναι γελοίο!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
