Της Μαρίας Χούκλη
Τον περασμένο Απρίλιο, ο υπουργός Πολιτισμού της Πορτογαλίας, Joao Soares, ανέβασε στον προσωπικό λογαριασμό του στο Facebook την εξής φράση: «χρειάζονται ένα γερό χαστούκι. Κι εγώ επίσης».
Αναφερόταν στους δημοσιογράφους Augusto Seabra και Vasco Pulido Valente, οι οποίοι στο editorial της εφημερίδας τους, την ElPublico –ένα σοβαρό έντυπο που κινείται στον χώρο της κεντροαριστεράς– του ασκούσαν κριτική. Οι αρθρογράφοι, μεταξύ άλλων, χαρακτήριζαν το ύφος του αυταρχικό και αγενές, προσθέτοντας ότι ο διορισμός του στην κυβέρνηση Costa ήταν «ανεξήγητη» και προφανώς «ευνοιοκρατική». Ο σοσιαλιστής Joao Soares είναι γιος του πρώην Προέδρου και πρωθυπουργού της Πορτογαλίας –οι παλαιότεροι θα τον θυμούνται– Mario Soares.
Ξέσπασε σάλος για το νταηλίδικο σχόλιο του υπουργού Πολιτισμού, που προσπάθησε να τα «μπαλώσει», λέγοντας ότι δεν ήθελε να τους χαστουκίσει για την άποψη τους, αλλά για την προσβολή που του έγινε!
Στην ωραία Λισαβόνα, όμως, φαίνεται πώς τα πολιτικά ήθη είναι αυστηρά. Ο πρωθυπουργός, Antonio Luis Santos da Costa, υποχρέωσε τον υπουργό του να παραιτηθεί, όπερ και εγένετο. Δεν έμεινε μόνον σ'' αυτό: ζήτησε ο ίδιος –Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ– δημοσίως συγγνώμη από τους δυο δημοσιογράφους.
Χιλιάδες μίλια ανατολικότερα της Ιβηρικής, Έλληνας υπουργός αναπληρωτής στο χαρτοφυλάκιο της Υγείας σχετικά πρόσφατα αυτοθαυμάστηκε δημοσίως επειδή συγκρατήθηκε και δεν «έθαψε δύο μέτρα κάτω από τη γη δημοσιογράφους που του αντιμίλησαν». Έγινε σάλος, αλλά η κυβερνητική εκπρόσωπος θεώρησε ότι κάθε υπουργός έχει δικαίωμα να διατυπώνει την άποψή(!) του έστω και με αυτόν τον τρόπο. Ο υπουργός χθες ξαναείπε την άποψη του, απλώς κοπίασε λίγο περισσότερο: «ψαχούλεψε» στο διαδίκτυο, βρήκε τα ντοκουμέντα της ντροπής και αποκάλυψε τη σκευωρία της δημοσιογράφου που τόλμησε να εκνευρίσει τον πρωθυπουργό στη Θεσσαλονίκη. Τα ντοκουμέντα ήταν φωτογραφίες της με πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας. Τι χρεία άλλων αποδείξεων έχουμε για να καταγγελθεί στο πανελλήνιο ότι εκτελούσε «διατεταγμένη υπηρεσία» όταν ρωτούσε αν αύριο θα έχει δουλειά, εξαιτίας μεθοδεύσεων που δεν δείχνουν και πολύ συνταγματικές.
Το γεγονός ότι τα ενσταντανέ ήταν από ρεπορτάζ και απεικονίζονταν κι άλλοι δημοσιογράφοι ή ότι υπάρχει ανάλογη φωτογραφία με τον πρωθυπουργό δεν έχει σημασία. Μονταζιέρα έχουν μόνον οι απέναντι. Εμείς έχουμε ιερό σκοπό που αγιάζει τα μέσα (και κάποια Μέσα).
Ξέσπασε πάλι σάλος, αλλά μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο υπουργός είναι στη θέση του και ο προϊστάμενός του δεν νομίζω ότι προτίθεται να του τραβήξει το αυτί, πολλώ δε μάλλον να ζητήσει εκείνος συγγνώμη από τη δημοσιογράφο.
Είμαστε στη Συμμαχία του Νότου, συγχρωτιζόμαστε σοσιαλιστές, αλλά όλα κι όλα, εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε - γέλασε.
O Antonio Luis Santos da Costa είχε δηλώσει μετά το ολίσθημα Soares ότι ζήτησε από τα μέλη της κυβέρνησής του να θυμούνται και να συμπεριφέρονται ως υπουργοί από την ώρα που ανοίγουν τα μάτια τους και κάθονται για πρωινό, έως το βράδυ που θα γυρίσουν στο κρεββάτι τους.
Θα φταίει ο αέρας του Ατλαντικού και είναι τόσο μη μου άπτου σε ζητήματα πολιτικού ήθους, ο ευρω-εταίρος. Αλλιώς, δεν εξηγείται τόση ευαισθησία.
Γιατί εμείς εδώ τα έχουμε απλοποιήσει τέτοια θέματα.
Ράβδος εν γωνία; Είσαι ένοχος. Δεν λες αυτά που θέλω να ακούσω; Είσαι θεράποντας και θεραπαινίδα σκοτεινών κέντρων που επιδιώκουν το κακό μας, άθλιος προπαγανδιστής, υπηρέτης αφεντάδων. Γενικώς, αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας.
Θλίψη.
Ακόμη μεγαλύτερη όταν ακούω να δικαιολογούνται «αριστερές» αθλιότητες με εκείνο το «γιατί οι προηγούμενοι καλύτεροι ήταν;».
Τελικά, είχε δίκιο το μεγάλο τέκνο της Πορτογαλίας. Ο Νομπελίστας Saramago έλεγε ότι είμαστε περισσότερο τα ελαττώματα μας, παρά τα προσόντα μας.
