Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Όπως έχει συμβεί σχεδόν στον καθένα μας έστω και μία φορά, τις προάλλες ένας πολιτικός έκανε ένα λαθάκι χειρισμού χρησιμοποιώντας μία πλατφόρμα των social media. Αντί να στείλει ένα προσωπικό μήνυμα, έγραψε ό,τι ήταν να του γράψει δημόσια. Και τα λίγα εκείνα λόγια ήταν το ομορφότερο πράγμα που διαβάσαμε στο σύνολο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για τον μήνα Δεκέμβριο.
Έγραψε:
Σ' αγαπώ, μωρό μου. Σ' αγαπώ πολύ. <3
Δεν είναι και ο πιο συμπαθής από τους πολιτικούς μας. Μάλιστα, τυχαίνει να εκφράζει γενικά ακραίες θέσεις, και δη με ένταση, έπαρση και σιγουριά, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα —όχι άδικα, πιστεύω— οι περισσότεροι να τον θεωρούν εδώ και καιρό απομεινάρι μιας άλλης εποχής, και η καμπύλη της «αντιδημοφιλίας» του να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά.
Την ίδια ημέρα —ή την επομένη, δεν έχει σημασία— ένας δικός μου «πολιτικός αντίπαλος», σχετικώς γνωστός καθώς έχει μια θέση στα «κοινά», έκανε μία μη πολιτική ανάρτηση, ένα σχόλιο για μια παλιά ταινία που αγαπώ κι εγώ πολύ. Μάλιστα, μίλησε για κάτι πολύ συγκεκριμένο, για ένα στοιχείο της που συνήθως αποσιωπάται όταν γίνεται λόγος γι' αυτήν: κάτι πολύ συγκινητικό, και ακριβό. Και μίλησε ακριβώς όπως θα μιλούσα κι εγώ στη θέση του — με ενθουσιασμό, και με την οφειλόμενη ταπεινότητα.
Μου έχει συμβεί πολλές φορές κάτι τέτοιο φυσικά, δεν ήταν η πρώτη αυτή. Αλλά πλέον το παρατηρώ όλο και πιο συχνά. Όχι επειδή άλλαξε κάτι: πάντα μάς συναρπάζουν και μας συγκινούν όλους —ή, έστω, τους περισσοτέρους— τα ίδια ακριβώς πράγματα. Δεν άλλαξε κάτι? όμως άλλαξα εγώ.
Τι να με άλλαξε άραγε; Αυτή η δεκαετία που φεύγει σε λίγες μέρες; Η Κρίση; Το μπούλινγκ; Η κούραση των καιρών; Ο φόβος; Η απόσταση; Δεν ξέρω. Όλα αυτά μαζί, ίσως. Μπορεί και η ηλικία. Ή το γεγονός ότι ζω με πρόγραμμα, ήσυχα, δουλεύοντας, σε περιβάλλον αγάπης. Ή μπορεί να έπαιξαν ρόλο τα σκυλάκια που έχουμε — ξέρετε, αν σου μαθαίνουν κάτι τα σκυλιά, είναι η συγχώρεση. Τα σκυλιά δεν κρατάνε μούτρα.
Και τώρα που λέμε για σκυλιά: οι άνθρωποι που αντιπαθείτε σφόδρα λόγω των πολιτικών —των πολιτικών πραγμάτων εννοώ—, και που σας αντιπαθούν εξίσου, αγαπάνε με την ίδια ένταση τα σκυλιά τους — με την ίδια ένταση που αγαπάτε κι εσείς το δικό σας, ή τέλος πάντων που θα το αγαπούσατε αν είχατε. Ή τη γάτα τους. Το καναρίνι τους. Όπως αγαπάνε τα ίδια βιβλία με εσάς, την ίδια ομάδα, την ίδια πόλη, τα ίδια ηλιοβασιλέματα, το ίδιο κρύο και την ίδια ομίχλη — αν ζείτε, πες, στη Θεσσαλονίκη, ή στην Πράγα, ή σε άλλη πόλη που συνηθίζει τις ομίχλες.
Απαντώντας λοιπόν με τη σειρά μου στο ερώτημα των τεσσάρων προηγούμενων σημειωμάτων αυτής της στήλης, «Τι μάθαμε κυρίως αυτή τη δεκαετία; Ή καλύτερα: τι θα έπρεπε να είχαμε μάθει;», ενδεχομένως να απαντούσα με αυτό το σχόλιο συνολικά. Δηλαδή, πως προσωπικά δεν μου ΕΜΑΘΕ κάτι, αλλά πως μου ΘΥΜΙΣΕ κάτι — κάτι που το είχα ξεχάσει. Όχι ότι «αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από όσα μάς χωρίζουν». Όχι αυτό. Αλλά ότι τα μικρά πράγματα δεν είναι και τόσο μικρά. Μπορείς να βρεις αξία στο καθετί. Μπορείς να βρεις μικρά, όμορφα πραγματάκια με μεγάλο ειδικό βάρος στις ΤΟΜΕΣ των συνόλων. Μπορεί, ακόμα-ακόμα, αυτά τα μικρά, όμορφα πραγματάκια να έχουν τη δυνατότητα (ή την ιδιότητα) να σε ανατριχιάζουν, να κάνουν την πέτσα σου να αναριγεί.
Μπορεί.
* * *
Ξέρετε κάτι; Αν μη τι άλλο, όταν όλα αυτά θα τελειώσουν —γιατί θα τελειώσουν, να είστε σίγουροι: θα τελειώνουν αενάως μαζί μας: όταν φεύγουμε, παίρνουμε μαζί μας και όλο τον κόσμο—, όταν όλα αυτά θα τελειώσουν, αυτά που θα μείνουν θα είναι μόνο τα στοιχεία που ανήκουν στις τομές των συνόλων — ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα τραγούδι, ένα σκυλί, ένα ηλιοβασίλεμα, μια ομάδα, μια πόλη, μια ομίχλη, και μια χούφτα ακριβές λέξεις, λέξεις που σε ανατριχιάζουν, λέξεις που σε κάνουν να αναριγείς:
Σ' αγαπώ, μωρό μου. Σ' αγαπώ πολύ. <3
