Όσο εμείς στην Ελλάδα συζητάμε για το αν ήρθε το τέλος του «νεοφιλελευθερισμού» ο υπόλοιπος κόσμος, και ιδιαίτερα οι γείτονές μας, αναδιαρθρώνουν τις οικονομίες τους και είτε μας φτάνουν είτε μας προσπερνούν. Μετά τις απογοητευτικές επιδόσεις μας σε δείκτες όπως το Doing Business της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο δείκτης οικονομικής ελευθερίας και η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας, σύμφωνα με μελέτη της PwC και της Παγκόσμιας Τράπεζας η χώρα μας είναι ουραγός και σε ό,τι αφορά την πολυπλοκότητα της εταιρικής φορολόγησης.
Κάθε χρόνο η μελέτη «Πληρώνοντας τους Φόρους» μελετά σε βάθος τα φορολογικά συστήματα 190 χωρών με σκοπό την ενημέρωση των κυβερνήσεων και των φορολογικών αρχών για τη συγκριτική τους κατάταξη. Ένας κρίσιμος υποδείκτης της έρευνας αφορά τον χρόνο (που μετριέται σε εργατοώρες) που χρειάζεται μία μεσαίου μεγέθους επιχείρηση για να καταβάλει τους εταιρικούς της φόρους σε ετήσια βάση.
Δυστυχώς, για ακόμα μια φορά, το ελληνικό φορολογικό σύστημα κρίνεται ως ένα από τα λιγότερο ανταγωνιστικά στην Ευρώπη και τον ανεπτυγμένο κόσμο. Συγκεκριμένα, οι ελληνικές επιχειρήσεις δαπανούν 78 εργατοώρες ετησίως μόνο και μόνο για να υποβάλλουν τους εταιρικούς φόρους. Η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχει χειρότερες επιδόσεις στο συγκεκριμένο τομέα είναι η Αλβανία με 104 εργατοώρες ενώ την τριάδα με τις χειρότερες επιδόσεις κλείνει η Σλοβενία με 74.
Για να γίνει αντιληπτή πόσο φτωχή είναι η επίδοση της Ελλάδας, αρκεί να αναλογιστούμε ότι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος ανέρχεται στις 39 εργατοώρες - ακριβώς τις μισές από όσες επιβαρύνει το πολύπλοκο φορολογικό μας περιβάλλον τις ελληνικές επιχειρήσεις. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι οι χώρες με τις καλύτερες επιδόσεις στην εταιρική φορολογική πολυπλοκότητα είναι το Σαν Μαρίνο (4 εργατοώρες), η -όπως ήταν αναμενόμενο- Εσθονία (5 εργατοώρες) και η Ιρλανδία (12 ώρες).
Τα δυσάρεστα αυτά αποτελέσματα δεν μας λένε κάτι καινούριο. Στην Ελλάδα οι επιχειρηματίες αντιμετωπίζονται ως κακοποιοί. Έννοιες όπως το εταιρικό κέρδος, το επιχειρηματικό ρίσκο, η αξία που προσθέτουν οι χιλιάδες επιχειρήσεις στην κοινωνίας μας, είναι ακόμα ταμπού στη χώρα μας. Πάραυτα, μετά από μία δεκαετή κρίση και μία νέα οικονομική επιδείνωση λόγω κορονοϊού η βελτίωση της χώρας μας σε αυτά τα πεδία δεν είναι μόνο ανταγωνιστική ανάγκη αλλά και υπαρξιακή.
Μέσα σε έντεκα χρόνια η χώρα έχει απωλέσει πάνω από το 30% του πλούτου της. Για να επανέλθει η οικονομία μας στα προ-κρίσης επίπεδα δεν αρκούν τα 32 δις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα επιδόματα και οι προσλήψεις στο δημόσιο. Χρειάζεται ριζοσπαστική αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του κράτους με επίκεντρο ιδιωτική οικονομία και τους αφανείς ήρωες που αναλαμβάνουν επενδυτικά ρίσκα, δημιουργούν παραγωγικές θέσεις εργασίας και προσθέτουν πραγματική αξία στο βιοτικό μας επίπεδο. Ο πιο άμεσος και εύκολος τρόπος να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα είναι ένα σταθερό, απλό και διαφανές φορολογικό σύστημα.
