Του Dan Mitchell
Κάθε φορά που ταξιδεύω εκτός Αμερικής τους τελευταίους έξι μήνες, βομβαρδίζομαι με ερωτήσεις για τον Donald Trump. Δεν έχει σημασία αν η ομιλία μου έχει ως θέμα τη φορολογική μεταρρύθμιση, τα επιδόματα, τη δημοσιονομική κρίση ή τον φορολογικό ανταγωνισμό - αυτό που θέλουν οι περισσότεροι να μάθουν είναι το τι πιστεύω για τον Trump.
Η γενική μου αντίδραση είναι να αρνηθώ πως έχω την οποιαδήποτε εξειδίκευση στο θέμα (όπως φαίνεται από την πολύ ανακριβή πρόβλεψή μου για το εκλογικό αποτέλεσμα). Αν όμως δεχθώ πιέσεις, τότε υποστηρίζω ότι η Hillary Clinton δεν υπήρξε μια ιδιαίτερα ελκυστική υποψήφιος και ότι ο Trump κατάφερε να αντλήσει από τη δυσαρέσκεια για την Ουάσινγκτον (πχ το σύνθημα του drain the swamp - “να αποξηράνουμε τον βάλτο”) και από το άγχος για τις κακές επιδόσεις της οικονομίας.
Αυτό που με ενοχλεί όμως, είναι όταν στη συνέχεια με ρωτούν - κι αυτό συμβαίνει συχνά και ιδίως στην Ευρώπη - πώς είναι δυνατόν οι ΗΠΑ να πάνε από την εκλογή ενός υπέροχου οραματιστή όπως ο Obama στην εκλογή ενός επικίνδυνου παλιάτσου όπως ο Trump.
Καθώς δεν είμαι ιδιαίτερα μεγάλος υποστηρικτής του Trump, δεν με πολυνοιάζει το πώς χαρακτηρίζουν τον σημερινό Πρόεδρο. Με εκπλήσσει όμως η συνεχιζόμενη λατρεία προς τον Obama σε άλλα κράτη, ακόμη και από ανθρώπους που κατά τα άλλα υποστηρίζουν τις ελεύθερες αγορές.
Συνήθως απαντώ εξηγώντας ότι ο Obama ήταν ένας κρατιστής, που έφτασε να αποδεκατίσει το Δημοκρατικό Κόμμα.
Και η αγαπημένη μου σχετική πληροφορία είναι μια δημοσκόπηση από το 2013 που δείχνει ότι ο Reagan θα συνέτριβε τον Obama σε μια υποθετική εκλογική αναμέτρηση.
Νέα δημοσκόπηση δείχνει ότι ο Reagan θα συνέτριβε εκλογικά τον Obama
Μου αρέσει πολύ να μοιράζομαι αυτό το δεδομένο, καθώς πολλοί μη Αμερικανοί πιστεύουν ότι ο Reagan δεν υπήρξε πετυχημένος Πρόεδρος. Όταν λοιπόν μοιράζομαι αυτό το δεδομένο, έχω την ευκαιρία να εξηγήσω την αλήθεια για την επιτυχία της οικονομικής πολιτικής του Reagan - των Reaganomics.
Έχω την αφορμή να γράψω γι' αυτό το θέμα, γιατί βρίσκομαι τώρα στην Ευρώπη και νωρίτερα σήμερα στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης είχα μια από αυτές τις συζητήσεις με έναν Γερμανό που κατάλαβε την προφορά μου και με ρώτησε για την “τρελή πολιτική κατάσταση στην Αμερική”.
Δεν είχα πρόβλημα να παραδεχθώ ότι η πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ είναι κάπως σουρεαλιστική, πράγμα το οποίο με έφερε και πιο κοντά με τον συνομιλητή μου. Όσο όμως προχωρούσε η συζήτηση και άρχισα να εξηγώ όπως συνήθως ότι ο Obama ήταν ένας κακός Πρόεδρος αναφερόμενος στη δημοσκόπηση του 2013, ο Γερμανός μου φίλος δεν με πίστεψε.
Έτσι, βρήκα την αφορμή να μπω στα γρήγορα στο διαδίκτυο και να βρω επιπρόσθετα στοιχεία για να ενισχύσω το επιχείρημά μου - και χάρηκα πολύ που βρήκα μια δημοσκόπηση του Quinnipiac από το 2014. Να κάποια από τα σημαντικότερα στοιχεία της, όπως τα αναφέρει η USA Today:
“Το 33% των ερωτηθέντων κατονόμασε τον Obama ως τον χειρότερο Πρόεδρο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και το 28% τοποθέτησε τον Bush στη χειρότερη θέση των μεταπολεμικών Προέδρων. Ο Tim Malloy, υποδιευθυντής των δημοσκοπήσεων του Πανεπιστημίου Quinnipiac δήλωσε: “Μέσα σε 69 χρόνια αμερικανικής ιστορίας και 12 προεδρίες, ο Πρόεδρος Barack Obama βρίσκεται μαζί με τον Πρόεδρο George Bush τον νεώτερο στον πάτο του βαρελιού της δημοτικότητας”. Ο Ronald Reagan βρίσκεται στην κορυφή με τον 35% των ερωτηθέντων να τον θεωρούν τον καλύτερο μεταπολεμικά Πρόεδρο. Ακολουθούν οι πρόεδροι Bill Clinton (18%) και John Kennedy με 15%.
Ναι, ο Ronald Reagan θεωρούνταν εύκολα ο καλύτερος Πρόεδρος της μεταπολεμικής εποχής.
Να και το σχετικό γράφημα, και συγχαρητήρια στους Αμερικανούς που έδωσαν υψηλό σκορ στον “the Gipper”.
Ερώτηση: Σκεφθείτε τους Προέδρους των ΗΠΑ που είχαμε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Ποιον θεωρείτε τον καλύτερο;
Και τι συμβαίνει στον πάτο της λίστας;
Να το γράφημα που δείχνει τον Obama να νικά τον George Bush το νεότερο στη μάχη για την τελευταία θέση.
Ερώτηση: Σκεφθείτε τους Προέδρους των ΗΠΑ που είχαμε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Ποιον θεωρείτε τον χειρότερο;
Παρεμπιπτόντως, υποπτεύομαι ότι οι αριθμοί αυτοί θα είναι πολύ διαφορετικοί μετά από πενήντα χρόνια. Υποθέτω ότι πολλοί Αμερικανοί επέλεξαν τον Obama γιατί αυτός ήταν ο πιο πρόσφατος Πρόεδρος από το Δημοκρατικό Κόμμα και πολλοί Δημοκρατικοί επέλεξαν τον George Bush τον νεότερο γιατί αυτός ήταν ο πιο πρόσφατος Πρόεδρος από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Με το πέρασμα του χρόνου, πιστεύω ότι ο Nixon και ο Carter δικαιωματικά θα πάρουν κάποιες από αυτές τις ψήφους (και πιστεύω μάλιστα ότι ο Λίντον Τζόνσον αξίζει περισσότερες ψήφους ως ο χειρότερος Πρόεδρος).
Η κατακλείδα πάντως είναι ότι έχω πλέον έχω μια δεύτερη δημοσκόπηση να μοιράζομαι με τους ξένους.
ΥΓ. Αν ποτέ γίνει μια δημοσκόπηση που δεν θα περιορίζεται στην μεταπολεμική εποχή, θα παρακινούσα τους ερωτώμενους να ψηφίσουν όχι μόνο τον Reagan, αλλά και τον Calvin Coolidge και τον Grover Cleveland.
ΥΓΓ. Πολλοί εκπλήσσονται όταν εξηγώ ότι ο Bill Clinton αξίζει να βρίσκεται στη δεύτερη θέση των μεταπολεμικών Προέδρων.
--
Ο Daniel J. Mitchel είναι senior fellow στο Cato Institute, που ειδικεύεται στη δημοσιονομική πολιτική και ιδίως στην φορολογική μεταρρύθμιση, τον διεθνή φορολογικό ανταγωνισμό και το οικονομικό βάρος των κρατικών δαπανών. Ακόμη, είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του Cayman Financial Review.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 27 Μαΐου 2017 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του συγγραφέα και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ “Μάρκος Δραγούμης”.
