Του Brian Balfour
Τον Μάρτιο, διαδηλωτές στο Middlebury College του Βερμόντ έστειλαν την καθηγήτρια Allison Stanger στο νοσοκομείο με τραύμα στον αυχένα της. Το έγκλημά της; Είχε το θράσος να ζητήσει από τους διαδηλωτές να επιτρέψουν στον συντηρητικό/φιλελεύθερο συγγραφεά Charles Murray να μιλήσει, και στη συνέχεια να συζητήσουν μαζί του μετά την ομιλία του.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μετά από είκοσι λεπτά όπου οι διαδηλωτές δεν άφηναν με τις φωνές τους τον Μάρρεϋ να μιλήσει “η καθηγήτρια Στάνγκερ πήρε το μικρόφωνο και ρώτησε τους φοιτητές 'Μπορείτε για ένα λεπτό να με ακούσετε;'. Πολλοί από το κοινό απάντησαν 'όχι'. Τότε πρόσθεσε 'αφιέρωσα πολύ χρόνο για να ετοιμάσω δύσκολες ερωτήσεις'. Εντέλει παραδέχθηκε πως 'Δεν πρόκειται να μας αφήσετε να μιλήσουμε.'”
Η Στάνγκερ είναι μια Αριστερή καθηγήτρια που επέλεξε να αντιταχθεί στις ιδέες του Μάρρεϋ με λέξεις και όχι με τη βία ή γιουχαϊσματα. Οι διαδηλωτές απλώς δεν μπορούσαν να το αποδεχτούν αυτό.
Αφού πήγαν σε άλλο μέρος του πανεπιστημίου, οι Στάνγκερ και Μάρρεϋ ήρθαν αντιμέτωποι με διαδηλωτές όταν προσπάθησαν να αποχωρήσουν μετά το τέλος της συζήτησής τους. Αυτό που ακολούθησε ήταν κάποια λεπτά σπρωξίματος και “όταν η Στάνγκερ προσπάθησε να μπει ως ασπίδα μπροστά από τον Μάρρεϋ, τότε, σύμφωνα με έναν εκπρόσωπο του Middlebury, ένας διαδηλωτής της τράβηξε τα μαλλιά προξενώντας κακώσεις στον αυχένα της”. Η Στάνγκερ κατέληξε στο νοσοκομείο όπου της τοποθετήθηκε στήριγμα στον αυχένα της για την αντιμετώπιση των τραυμάτων της.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, έχουμε δει την έξαρση των περιστατικών όπου τα πανεπιστήμια μετατρέπονται σε ζώνες εξέγερσης από Αριστερούς διαδηλωτές που θέλουν να σιγάσουν συντηρητικούς ή φιλελεύθερους ομιλητές. Το Middlebury είναι μόνο ένα και σίγουρα όχι το χειρότερο τέτοιο παράδειγμα.
Αυτοί οι διαδηλωτές θα προτιμούσαν να καταφύγουν στη βία παρά να ακούσουν μια άποψη που αμφισβητεί τη δική τους.
Ο πόλεμος εναντίον της περιέργειας
Γιατί η Αριστερά φοβάται τόσο πολύ τις αντίθετες απόψεις; Γιατί δικαιολογεί την καταφυγή στη βία για τη φίμωση μιας αντίπαλης φωνής έναντι του διαλόγου;
Μια εξήγηση είναι ο πόλεμος εναντίον της περιέργειας.
Αυτός ο πόλεμος διεξάγεται από τον οποιονδήποτε δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον να μάθει σχετικά με τις πολιτικές φιλοσοφίες, τις οικονομικές θεωρίες ή τις ηθικές αρχές που αμφισβητούν την τρέχουσα κοσμοθεωρία του.
Μήπως εσείς είστε ένας από τους στρατιώτες σ' αυτόν τον πόλεμο; Κάντε το παρακάτω τέστ:
Πώς αντιδράτε όταν βρίσκεστε αντιμέτωποι με νέες πληροφορίες ή με μια κοσμοθεωρία που αντιτίθεται στις πεποιθήσεις σας;
Αν η αποκάλυψη αυτή ερεθίζει το πνεύμα σας και σας κάνει να αισθάνεστε ευγνώμονες για την ευκαιρία να διευρύνετε τις γνώσεις σας και να αποκτήσετε μια καλύτερη κατανόηση μιας αντίπαλης άποψης, τότε έχετε το χάρισμα της περιέργειας. Θεωρείτε ευπρόσδεκτη την ευκαιρία να αμφισβητηθούν οι πεποιθήσεις σας με αυτή τη νέα πληροφορία, μια διαδικασία που μπορεί να σας επιτρέψει να επιβεβαιώσετε με ακόμη περισσότερη δύναμη την ορθότητα των πεποιθήσεών σας αυτών και να ακονίσετε τα επιχειρήματά σας που τις υποστηρίζουν. Αλλιώς, αν η νέα άποψη είναι αρκετά πειστική, αλλάζετε τις πεποιθήσεις σας, οφείλοντας ευγνωμοσύνη σε εκείνους που σας άνοιξαν τα μάτια.
Από την άλλη πλευρά, αν αντιδράτε με θυμό, με άγχος ή μια γενική αίσθηση απειλής, πιθανότατα επιτρέπετε στα συναισθήματά σας να καταπνίξουν την διανοητική σας περιέργεια.
“Άγνοια με κίνητρο”
Κοινωνικοί ψυχολόγοι που συνέγραψαν ένα άρθρο στους Los Angeles Times το 2017 περιέγραψαν αυτές τις αντιδράσεις ως “άγνοια με κίνητρο” (motivated ignorance). Άνθρωποι που ενεργούν κατ' αυτόν τον τρόπο δεν γνωρίζουν και δεν θέλουν να γνωρίζουν τι έχει να πει η αντίπαλη φωνή.
Πράγματι, σε μια μελέτη που παραθέτουν οι συγγραφείς του άρθρου “οι άνθρωποι που εξετάσαμε είπαν ότι περιμένουν να θυμώσουν αν ακούσουν την άλλη πλευρά, και υποψιάζονται ότι μπορεί αυτό να χαλάσει τη σχέση τους με το άτομο που θα την εκφράσει”.
Όσοι δεν είναι περίεργοι κλείνουν τον εαυτό τους έναντι των άλλων απόψεων. Εντέλει, φτάνουν να μην μπορούν να κατανοήσουν το πώς ένα κανονικό ανθρώπινο ον θα μπορούσε να έχει διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους στα πολιτικά ζητήματα. Η μόνη εξήγηση πρέπει να είναι τα μοχθηρά κίνητρα ή η ανοησία. Εδώ έγκειται το πρόβλημα: Αν κάποιος διαφωνεί, σίγουρα θα είναι κακός, χαζός, ρατσιστής ή τρανσφοβικός.
Και καθώς όσοι δεν είναι περίεργοι πείθονται πως η άλλη πλευρά μοιάζουν με τους κακούς των κινουμένων σχεδίων, αισθάνονται την ανάγκη όχι απλώς να αγνοήσουν τις αντίπαλες απόψεις, αλλά και να τις φιμώσουν. Πιστεύουν πως κανείς δεν θα πρέπει να υφίσταται την προσβολή να εκτεθεί σε έναν τέτοιο “λόγο μίσους”.
Η χρήση της δημόσιας απαξίωσης και του εκφοβισμού ως μέσα φίμωσης
Η βία είναι η πιο ακραία και επικίνδυνη τακτική στον πόλεμο εναντίον της περιέργειας, αλλά δεν είναι η μόνη.
Οι ασφαλείς χώροι παρέχουν προστασία σε όσους αισθάνονται πως απειλούνται από τις αντίπαλες απόψεις. Υπάρχουν πανεπιστήμια που παρέχουν ψυχολογική βοήθεια σε φοιτητές που δεν αντέχουν “ούτε την σκέψη ότι ένα άτομο μπορεί να έρθει στο πανεπιστήμιο” για να εκφράσει μη πολιτικώς ορθές απόψεις. Το γεγονός ότι η σκέψη και μόνο ότι κάποιος με αντίπαλες απόψεις θα έρθει στο πανεπιστήμιό σου μπορεί να απειλεί την ψυχική σου υγεία φτάνει την άγνοια με κίνητρο στον νιοστό της βαθμό.
Η δημόσια απαξίωση ή ο εκφοβισμός είναι μια ακόμη δημοφιλής τακτική. Όποιος διαφωνεί με έναν Αριστερό είναι προφανώς ρατσιστής, ομοφοβικός ή εργαλείο των πλούσιων και συνεπώς θα πρέπει να ακυρωθεί μέσω της απόδοσης χαρακτηρισμών.
