Το Συντηρητικό Κόμμα κάποτε είχε τη φήμη του αδίστακτου. Η εκπαραθύρωση της Μάργκαρετ Θάτσερ, της τελευταίας ηγέτιδος των Συντηρητικών που κέρδισε μια κανονική πλειοψηφία (τρεις φορές) έχει μεγάλη συμβολική σημασία στη φαντασία των Τόρις. Προσέφερε μια ευνοϊκή αντίθεση με τους Εργατικούς, οι οποίοι είχαν την τάση να προσκολλώνται στους ηγέτες τους πολύ καιρό αφού είχε γίνει προφανές ότι δεν επρόκειτο να κερδίσουν.
Τα πρόσφατα γεγονότα έχουν σίγουρα στείλει αυτή την εντύπωση στα βιβλία της ιστορίας. Ό,τι κι αν σκεφτόταν κανείς αρχικά για τον Μπόρις Τζόνσον και το είδος του συντηρητισμού που υποσχέθηκε να οικοδομήσει, σίγουρα κανείς δεν ήθελε τα πράγματα να πάνε έτσι.
Ακριβώς τη στιγμή που το έθνος ετοιμάζεται να εισέλθει σε μια βίαιη, απότομη αύξηση του πληθωρισμού που θα προκαλέσει σοβαρότατες επιπτώσεις στο κόστος διαβίωσης, ο Τζόνσον και η ομάδα του έχουν καταλήξει εγκλωβισμένοι σε μια σειρά αλλεπάλληλων και αυτοπροκαλούμενων κρίσεων. Η λειτουργία της Ντάουνινγκ Στριτ έχει αναλωθεί τόσο πολύ στην πυρόσβεση που είναι δύσκολο ακόμη και για αφοσιωμένους υποστηρικτές της να σας εξηγήσουν έστω και μερικώς για ποιον λόγο υπάρχει στην πραγματικότητα αυτή η κυβέρνηση.
Ναι, έχει μια υπερδραστήρια νομοθετική ατζέντα. Αλλά λίγα από αυτά τα νομοσχέδια αντιστοιχούν σε κάτι πραγματικά ουσιαστικό, και αρκετά από τα πιο προβεβλημένα είναι απλά θλιβερά.
Το νομοσχέδιο για τις απειλές του διαδικτύου (Online Harms Bill) είναι ένα χάος που απειλεί την ελευθερία του λόγου. Το νομοσχέδιο των δικαιωμάτων (Bill of Rights Bill) είναι μια διογκωμένη μάζα από μη λειτουργικές ρήτρες που μοιάζει με το αποτέλεσμα που παράγεται όταν μια κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για μια σαρωτική μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν τολμά στην πραγματικότητα να εγκαταλείψει την ΕΣΔΑ.
Και καθώς ο Nadhim Zahawi εγκαθίσταται πίσω από το νέο του γραφείο στο Υπουργείο Οικονομικών, αφήνει πίσω του ένα νομοσχέδιο για τα σχολεία (Schools Bill) που εξερράγη κατά την εκτόξευσή του. Το γεγονός ότι το Υπουργείο Παιδείας σχεδόν κατάφερε να περάσει στα κρυφά ένα νομοσχέδιο που σχεδόν θα καταργούσε δύο δεκαετίες σχολικών μεταρρυθμίσεων – και αυτό σταμάτησε μόνο λόγω της επαγρύπνησης της Βουλής των Λόρδων – είναι αντίστοιχο με την απόφαση της κυβέρνησης να υποχωρήσει από την ευρεία πολεοδομική μεταρρύθμιση που σχεδίαζε, από τη μείωση των επενδύσεων για υποδομές και τόσα άλλα.
Ο Τζόνσον, όπως λέγεται ότι ειπώθηκε για τον Αννίβα, ξέρει πώς να κερδίζει την πλειοψηφία αλλά όχι πώς να τη χρησιμοποιεί. Τον Ιανουάριο έγραψα γι' αυτόν ότι:
“Αν η κυβέρνηση όντως θέλει να κερδίσει, χρειάζεται έναν ηγέτη που να είναι έτοιμος όχι απλώς να συγκεντρώσει, αλλά και να ξοδέψει πολιτικό κεφάλαιο για να κάνει πράγματα - όχι απλώς να το αποθησαυρίζει, σαν ένας δράκος, μέχρι να βάλει κατά λάθος φωτιά και καταστρέψει τα πάντα”.
Το 2019, ο Πρωθυπουργός είχε την εντολή να επιχειρήσει κάτι πραγματικά μεταρρυθμιστικό – να προσπαθήσει να σφυρηλατήσει ένα κεντροδεξιό πρόγραμμα που θα μπορούσε να ενώσει τους ανόμοιους ψηφοφόρους που τον στήριξαν στις γενικές εκλογές σε έναν διαρκή συνασπισμό.
Αυτό το εγχείρημα αναμφίβολα δεν θα άρεσε ιδιαίτερα σε πολλούς παραδοσιακούς Συντηρητικούς, είτε αυτοί είναι θατσερικοί, είτε του One Nation είτε καμερονικοί. Αλλά αν ο Τζόνσον το κατάφερνε αυτό, τότε η ιστορία θα τον κατέγραφε ως έναν από τους πραγματικά σημαντικούς πρωθυπουργούς.
Αντί γι’ αυτό, οι Τόρις αντιμετωπίζουν τώρα το υπαρκτό ενδεχόμενο του χειρότερου σεναρίου: μια επιστροφή σε μια μακρά περίοδο σκανδάλων και αποτυχίας, αλλά χωρίς να έχουν άνεση να μπορούν να επιδείξουν σχεδόν 20 ετών μεταρρυθμιστικής διακυβέρνησης.
Για να χρησιμοποιήσω μια μεταφορά που μπορεί να συγκινήσει τις κλασικές του ευαισθησίες, ο Πρωθυπουργός κινδυνεύει να γίνει σαν τον Βασιλιά των Βασιλέων στο ποίημα του Shelley – αλλά χωρίς καν τα δύο πέτρινα, χωρίς κορμό πόδια να στέκονται σε μια έρημο για να θυμίζουν τη βασιλεία του.
Ο “Μποζυμανδίας” θα μπορούσε να είχε εγείρει έργα που θα προκαλούσαν την απελπισία των ισχυρών. Αντί γι’ αυτά, απλώνεται τώρα η μοναχική επίπεδη άμμος.
* Ο Henry Hill είναι αναπληρωτής αρχισυντάκτης στο ConservativeHome, και αρθρογράφος του CapX.
** Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 6 Ιουλίου 2022 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του CapX.co και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
*** Σημείωση: Ο Οζυμανδίας είναι η ονομασία του Βασιλεως των Βασιλέων όπως περιγράφεται στο ομώνυμο ποίημα του Πέρσυ Σέλλεϋ, βασισμένο σε ιστορική αναφορά του Διόδωρου του Σικελιώτη (6ος αιώνας π.Χ.) για ένα μεγάλο άγαλμα , πιθανόν του Ραμσή.
