Του Dalibor Rohac
Ύστερα από τις ψηφοφορίες στην Εθνοσυνέλευση και τη Γερουσία αυτό το καλοκαίρι που έδωσαν στη γαλλική Κυβέρνηση την εξουσία να διορθώσει τον δαιδαλώδη εργασιακό κώδικα με εκτελεστικά διατάγματα, ο Πρωθυπουργός Edouard Philippe αποκάλυψε τις λεπτομέρειες της μεταρρύθμισης, που κατανέμεται σε πέντε διατάγματα. Τι ακριβώς λοιπόν επιδιώκουν να πετύχουν;
(Ο Γάλλος Πρόεδρος Emmanuel Macron δίνει ομιλία πλαισιωμένος από τον Γάλλο Πρωθυπουργό Edouard Philippe κατά τη διάρκεια μιας δεξίωσης προς τιμή των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων στο Υπουργείο Αμύνης στο Παρίσι, την παραμονή της επετείου της Βαστίλης, Γαλλία, 13 Ιουλίου 2017. REUTERS/Matthieu Alexandre)
Το σημαντικότερο ίσως στοιχείο είναι η εισαγωγή ανώτατων ορίων αποζημίωσης σε όσους η απασχόληση τερματίζεται χωρίς δίκαιη αιτία, όπως αυτή καθορίζεται από τα εργασιακά δικαστήρια της Γαλλίας. Υπό το ισχύον καθεστώς, η αποζημίωση αυτού του είδους δεν μπορεί να είναι μικρότερη από μισθούς έξι μηνών. Σύμφωνα με τον νέο νόμο, όσοι εργάζονται σε μια εταιρία για διάστημα μέχρι δύο ετών δεν θα μπορούν να λάβουν ως αποζημίωση ποσό που υπερβαίνει τους μισθούς τριών μηνών. Τα καταβαλλόμενα ποσά αυξάνονται μέχρι τους 20 μήνες για όσους εργάζονται στην ίδια απασχόληση για 30 χρόνια ή περισσότερο. Ακόμη αυστηρότερα όρια εισάγονται για μικρές εταιρείες, για τις οποίες οι υψηλές αποζημιώσεις απόλυσης μπορεί να αποβούν καταστροφικές.
Επίσης, θα γίνει ευκολότερο στις πολυεθνικές εταιρείες να δικαιολογήσουν την παύση απασχόλησης για οικονομικούς λόγους. Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο, μια επιχείρηση οφείλει να παράσχει αποδείξεις ανεπαρκούς εργασιακής επίδοσης για όλες τις ξένες θυγατρικές της και όχι μόνο αυτές που λειτουργούν στη Γαλλία. Μετά τον Σεπτέμβριο, θα είναι δυνατή η περικοπή θέσεων εργασίας ή το κλείσιμο των λειτουργιών στη Γαλλία χωρίς να χρειάζεται πρώτα αυτές να επιδοτηθούν από κέρδη που αποκομίζονται στο εξωτερικό.
Ακόμη, η μεταρρύθμιση χαλαρώνει τους κανόνες της συλλογικής διαπραγμάτευσης. Οι εταιρείες με λιγότερους από 20 υπαλλήλους δεν θα χρειάζεται να εξαρτώνται από τους εκπροσώπους των εργατικών συνδικάτων για τις συλλογικές τους συμβάσεις. Οι θυγατρικές εταιρείες θα έχουν περισσότερη ελευθερία να προσφέρουν προσωρινές συμβάσεις εργασίας. Σε μικρές εταιρείες χωρίς εκλεγμένους εργατικούς εκπροσώπους, η διοίκηση θα μπορεί να εκκινεί ψηφοφορίες υπαλλήλων - ένα δικαίωμα που μέχρι σήμερα αναγνωριζόταν μόνο στα συνδικάτα. Επίσης, ένα συνδικάτο θα μπορεί να ολοκληρώνει συλλογικές συμβάσεις σε επίπεδο εταιρίας μόνο αν εκπροσωπεί τουλάχιστον το 50% των υπαλλήλων της εταιρίας και όχι το 30% που προβλέπει η ισχύουσα νομοθεσία.
Α, επίσης το σύνολο του εργασιακού κώδικα θα είναι επιτέλους διαθέσιμο διαδικτυακά.
Τίποτε απ' όλα αυτά δεν ακούγεται σπουδαίο. Και σε σύγκριση με το τι χρειάζεται η Γαλλία, δεν είναι και κάτι το σπουδαίο. Η έκταση και η ένταση των αντιδράσεων σ' αυτή τη μεταρρύθμιση αντανακλούν απλώς το υπερρυθμισμένο status quo και όχι την επαναστατική φύση των προτεινόμενων μέτρων. Για την Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (CGT), το πιο ηχηρό από τα γαλλικά συνδικάτα, η μεταρρύθμιση “επιβεβαιώνει όλους τους φόβους” τους. Αυτό, το μόνο που μπορεί να σημαίνει είναι ότι η κυβέρνηση κάνει κάτι το σωστό, όσο άτολμη κι αν φαίνεται η μεταρρύθμιση.
Ο αγώνας δεν έχει ακόμη κριθεί. Ανάλογα με το πόσο μαχητική θα είναι η αντίδραση των συνδικάτων, το περιεχόμενο των διαταγμάτων μπορεί να μετριαστεί πριν αυτά υιοθετηθούν από το υπουργικό συμβούλιο στις 22 Σεπτεμβρίου. Καθώς οι ηγέτες των γαλλικών συνδικάτων αυξάνουν την πίεση, οι επόμενες τρεις εβδομάδες θα είναι μια πραγματική δοκιμασία της μεταρρυθμιστικής αποφασιστικότητας των κυρίων Macron και Philippe.
--
Ο Dalibor Rohac είναι ερευνητής στο American Enterprise Institute (AEI) όπου μελετά τις ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές τάσεις.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 31 Αυγούστου 2017 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του American Enterprise Institute (AEI) και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ “Μάρκος Δραγούμης”.
Φωτογραφία SOOC
