Του Patrick Tyrell
Ο Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας για το 2018, μια ετήσια μελέτη που ιεραρχεί 180 χώρες βάσει της οικονομικής τους ελευθερίας χρησιμοποιώντας έγκυρα δεδομένα, μόλις δημοσιεύθηκε από το Heritage Foundation.
Τα αποτελέσματα, αν συνδυαστούν με τα δεδομένα για τη φτώχεια από την Παγκόσμια Τράπεζα, καταδεικνύουν ότι οι κάτοικοι χωρών που απολαμβάνουν υψηλά επίπεδα οικονομικής ελευθερίας είναι πολύ λιγότερο πιθανό να υποφέρουν από ακραία φτώχεια.
Όπως μάλιστα καταδεικνύει το γράφημα, που αποτυπώνει τις 122 χώρες για τις οποίες υπάρχουν διαθέσιμα δεδομένα σχετικά με τη φτώχεια, οι κάτοικοι των χωρών με τη λιγότερη οικονομική ελευθερία είναι περίπου 30 φορές πιθανότερο να διαβιώνουν με λιγότερα από 1,90 δολάρια την ημέρα απ' ό,τι οι άνθρωποι σε χώρες με τη μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία.
Στις χώρες που βρίσκονται στο ανώτατο πέμπτο, λιγότερο από το 1% του πληθυσμού (κατά μέσο όρο) διαβιώνει με 1,90 δολάρια την ημέρα ή λιγότερο. Στο μεταξύ στις χώρες που βρίσκονται στο κατώτατο πέμπτο, το 27% του πληθυσμού κατά μέσο όρο διαβιώνει με 1,90 δολάρια ημερησίως.
Αυτή η ομάδα στον πάτο της κατάταξης εκπροσωπείται από χώρες όπου καταπιέζεται η οικονομική ελευθερία, όπως το Τόγκο, το Τσαντ και ο Νίγηρας. Στο Τόγκο, περίπου το 50% του πληθυσμού ζει με 1,90 δολάρια την ημέρα ή λιγότερα. Στο Τσαντ, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δεδομένα, το ποσοστό του πληθυσμού που ζει με 1,90 ευρώ την ημέρα είναι 38,4%. Στον Νίγηρα, είναι 45,5% σύμφωνα με τα στοιχεία του 2014.
Η βοήθεια ως όπλο
Αυτό το πόρισμα δεν πρέπει να παραγνωρίζεται όταν οργανισμοί όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή η Παγκόσμια Τράπεζα σχεδιάζουν βοήθεια για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Μια τέτοια βοήθεια πολύ συχνά παραβλέπει τις παραβιάσεις της οικονομικής ελευθερίας από αυταρχικούς ηγέτες και δικτάτορες.
Αυταρχικοί ηγέτες που αδιαφορούν για τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα ή τη νομοκρατία προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία έχουν επί δεκαετίες επιβραβευθεί με δισεκατομμύρια δολάρια ξένης βοήθειας από πλούσιες χώρες. Δικτάτορες έχουν συχνά χρησιμοποιήσει αυτή τη βοήθεια για να εμπεδώσουν περαιτέρω την εξουσία τους, παρακρατώντας για παράδειγμα βοήθεια σε τρόφιμα από ομάδες που δεν τους υποστηρίζουν.
Αυτοί οι ηγέτες και οι δικτάτορες συχνά πιστώνονται το ότι έφεραν ξένη βοήθεια στις χώρες τους ενώ στερούν τους ανθρώπους της χώρας τους από την οικονομική ελευθερία που θα χρειάζονταν προκειμένου να τερματίσουν την εξάρτησή τους από ξένη βοήθεια.
Ο William Easterly, στο βιβλίο του The Tyranny of Experts (Η τυραννία των ειδικών), εξηγεί το πώς αυτό έχει συμβεί σε διάφορες περιστάσεις από την αρχή του 20ου αιώνα, παράγοντας βίαιες συνέπειες σε χώρες όπως η Κίνα, η Κολομβία, η Αιθιοπία και το Σουδάν, μεταξύ άλλων. Αυτή η αδικία συνεχίζεται σε μέρη όπου η ξένη βοήθεια κατανέμεται χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η νομοκρατία και η οικονομική ελευθερία.
Όσοι παρέχουν αναπτυξιακούς πόρους σε ξένες χώρες θα πρέπει να εστιάσουν στη διασφάλιση ατομικών δικαιωμάτων και οικονομικής ελευθερίας στους ανθρώπους και όχι στη διανομή αγαθών μέσω των πολιτικών μηχανισμών των αυταρχικών ηγετών και των δικτατόρων.
Η οικονομική ελευθερία - και όχι η οικονομική βοήθεια - είναι η αποδεδειγμένη διέξοδος από έναν διαφορετικά φαύλο κύκλο διαγενειακής φτώχειας.
Αναδημοσίευση από την Daily Signal.
--
O Patrick Tyrell είναι συντονιστής ερευνών στο Κέντρο Ανάλυσης Δεδομένων του Heritage Foundation.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 6 Μαρτίου 2018 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education (FEE) και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ “Μάρκος Δραγούμης”.
