Του Jeffrey A. Tucker
Η τεράστια πλειονότητα των ανθρώπων στις ΗΠΑ δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις οδομαχίες μεταξύ της alt-right (που περιγράφεται σήμερα με πιο δηκτικούς όρους) και τους αντιδιαδηλωτές. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνηθισμένα προβλήματα όπως το να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να αποκτήσουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, να ζήσουν τις ζωές τους μέσα σε όλα τα γνωστά βάρη, και αυτό που κυρίως θέλουν είναι να φύγουν μακρυά αυτοί οι περίεργοι άνθρωποι. Έτσι, φυσικά, συγκλονίζονται βλέποντας τους νέους ανθρώπους στους δρόμους αυτής της γραφικής πόλης που διαθέτει ένα πανεπιστήμιο το οποίο ίδρυσε ο Thomas Jefferson να φωνάζουν “δεν θα μας αντικαταστήσουν οι Εβραίοι”.
Είναι σκληρό να το βλέπει και να το ακούει αυτό κανείς. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν φεύγουν. Για κάποιους που έχουν τα κεφάλια τους γεμάτα με βίαιη ιδεολογία, αυτό που έχει συμβεί μέχρι σήμερα δεν είναι αρκετό. Φαντάζονται ότι με τις πορείες, τις σημαίες, τις στολές, τα συνθήματα, τις κραυγές και τα όπλα τους, θα προκαλέσουν την ιστορία να ξεσπάσει και να στραφεί με δραματικό τρόπο υπέρ τους, και εις βάρος των ανθρώπων που μισούν. Πράγματι, αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή, με πραγματικές απώλειες ανθρώπων ζωών και περιουσίας, έχει ξεφύγει από τη συνήθη πολιτική και προεικάζει κάτι πραγματικά φρικτό που έρχεται από το παρελθόν, κάτι που οι περισσότεροι από μας πιστεύαμε ότι δεν θα επαναλαμβανόταν.
Τι στο καλό προκαλεί κάτι τέτοιο; Δεν έχει να κάνει με την κακία των ανθρώπων καθαυτή. Πολλοί από τους νέους άνδρες και τις νέες γυναίκες που συμμετέχουν σ' αυτό το κίνημα μεγάλωσαν σε καλά σπίτια και υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έβλαπταν κανέναν. Το πράγμα αφορά κακές ιδέες. Ιδέες που εισβάλλουν ύπουλα στο μυαλό και κάνουν τους ανθρώπους να φαντάζονται πράγματα που δεν υπάρχουν. Είναι σαν μια αρρώστια που κάποιος δεν ξέρει καν ότι την έχει. Κάνει τους ανθρώπους να βράζουν με μίσος χωρίς προφανή λόγο, να θέλουν την εξόντωση ανθρώπων που ποτέ δεν έκαναν κάτι το κακό, να φαντάζονται παράλογα αποτελέσματα κοινωνικών διαμαχών που έχουν μηδενικές πιθανότητες να πετύχουν.
Η ομάδα
Οι αδικαιολόγητες ιδέες τους μεταμφιέζονται υπό τον μανδύα της ομαδικής ψυχολογίας. Κυκλοφορούν μεταξύ ανθρώπων που πιστεύουν τα ίδια αυτά πράγματα και αναπαράγουν μεταξύ τους τα κοινά τους παράπονα και τα όνειρα για νέες δυνάμεις τις οποίες μπορούν να αποκτήσουν αν δράσουν με τόλμη, θάρρος και αποφασιστικότητα. Εφευρίσκουν αποδιοπομπαίους τράγους (τους μαύρους, τους Εβραίους, τις γυναίκες, την Αντίφα, τους ομοφυλοφίλους, και ένα κράτος που υποτίθεται ότι δίνει σε όλους αυτούς προνόμια εις βάρος τους) και αρχίζουν να πιστεύουν ότι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι να τους καταστρέψουν όλους αυτούς σε έναν μεγάλο ξεσηκωμό, μετά τον οποίο θα κατακτήσουν την εξουσία για πάντα.
Ναι, ξέρω ότι αυτό ακούγεται παρανοϊκό. Αν όμως μπορούμε να μάθουμε κάτι από την Ιστορία, είναι πως καμία ιδέα δεν είναι υπερβολικά παράλογη για να τεθεί εκτός ορίων από μια ομάδα που έχει προσβληθεί από τον πόθο της εξουσίας. Κάθε μέσο για την επίτευξη του στόχου θεωρείται θεμιτό, και ο στόχος είναι βαθιά ριζωμένος στην πυρετώδη φαντασία του μέλους της ομάδας που βρίσκει αποστολή, νόημα και σημασία μέσα από κάποιου είδους διαπάλη.
Ο μύθος του αγάλματος
Μεγάλο μέρος της δημοσιογραφικής κάλυψης της βίας στην Charlottesville αναφέρει ότι όλα ξεκίνησαν με μια διαμάχη ως προς την τύχη ενός αγάλματος του Στρατηγού της Συνομοσπονδίας κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο των ΗΠΑ Robert E. Lee στο κέντρο της πόλης. Το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε την απομάκρυσή του, ενώ οι διαδηλωτές θέλουν να παραμείνει ως σύμβολο της υπερηφάνειας και της κυριαρχίας των λευκών (πράγμα παράλογο, καθώς ο Στρατηγός Lee θα απέκρουε έντονα την ιδεολογία που εμπνέει αυτούς τους ανθρώπους). Στην πραγματικότητα, η διαμάχη για το άγαλμα αποκρύβει πλήρως τα πραγματικά κίνητρα.
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι μια εκρηκτική έκφραση μιας ιδέας που κυοφορούταν σ' ένα κακόβουλο κίνημα το οποίο εδώ και πολύ καιρό κερδίζει έδαφος. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάστηκαν ότι η ναζιστική ιδεολογία είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης και ότι η μόνη ολοκληρωτική κοσμοθεωρία που απέμενε να απειλεί την ελευθερία ήταν ο κομμουνισμός. Αυτό μπορεί να ίσχυε για κάποιες δεκαετίες, αλλά τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν στην δεκαετία του 1990, καθώς άρχισαν να αναδύονται νέες, βίαιες εκδοχές του κρατισμού.
Η βαθιά ιστορία
Τα τελευταία δύο χρόνια, γράφω κατά καιρούς για τη βαθιά ιστορία αυτής της βίαιης εκδοχής, που μπορεί να περιγραφεί με διάφορους τρόπους ως ναζισμός, φασισμός, alt-right, λευκή υπεροχή (white supremacy), λευκός εθνικισμός, νεο-αντίδραση ή, ο πιο τεχνικός όρος τον οποίο και προτιμώ (και τον δανείζομαι από τον Ludwig von Mises), ως δεξιός εγελιανισμός.
Διάφοροι άνθρωποι με έχουν ρωτήσει κατά καιρούς γιατί δαπανώ τόσο πολύ χρόνο και ενέργεια ερευνώντας τα έργα στοχαστών όπως ο Johann Fichte, o Friedrich List, o Houston Stewart Chamberlain, o John Ruskin, o Charles Davenport, o Oswald Spengler, o Carl Smitt, o Julius Evola, o Giovanni Gentile και ούτω καθεξής (πολλά από τα γραπτά μου γι' αυτούς είναι εδώ). Όλες αυτές οι ιδέες υπήρχαν πολύ πριν τον Χίτλερ και τους ναζιστές - και προκάλεσαν τεράστια ζημιά στον κόσμο πολύ πριν το Ολοκαύτωμα - και συνέχισαν να υπάρχουν και μετά απ' αυτούς.
Είναι αλήθεια ότι πιθανότατα ούτε ένας από τους διαδηλωτές στην Charlottesville δεν έχει διαβάσει αυτούς τους στοχαστές, πόσο μάλλον την παραδοσιακή φιλελεύθερη απάντηση σ' αυτή την δεξιά εκδοχή του αντιφιλελευθερισμού. Πώς μπορούν να έχουν την ευθύνη γι' αυτό;
Οι ιδέες έχουν μια παράξενη μαγική δύναμη, σαν ένα πνευματικό DNA που ταξιδεύει στον χρόνο και κινείται από μυαλό σε μυαλό σαν μια γενετική μετάλλαξη και με τον ίδιο απρόβλεπτο τρόπο. Ο Keynes είχε δίκιο όταν παρατηρούσε ότι οι περισσότεροι πολιτικοί είναι σκλάβοι κάποιου νεκρού οικονομολόγου. Κατά τον ίδιο τρόπο, αυτοί οι βίαιοι τραμπούκοι είναι σκλάβοι κάποιου νεκρού φιλοσόφου που μισούσε την ανάδυση της καθολικής ελευθερίας στον κόσμο κατά τον 19ο αιώνα και ήταν αποφασισμένος να την ανακόψει.
Προπαγανδιστές του κακού
Την ίδια ώρα, πρέπει να υπάρχει κάποιο μέσο για τη διάδοση των ιδεών. Οι ηγέτες αυτού του κινήματος υπηρετούν αποτελεσματικά τον σκοπό τους, αλλά υπάρχει μια βαθύτερη ρίζα. Δίσταζα μέχρι τώρα να αναφερθώ στο έργο που ίσως συνετέλεσε πιο αποφασιστικά στην ανάδυση της σκληρής κρατικιστικής δεξιάς τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά δεδομένου του πού βρισκόμαστε σήμερα με όλα αυτά, ήρθε η ώρα. Το βιβλίο είναι το The Turner Diaries το οποίο έγραψε ο “Andrew McDonald”, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν ο William L. Pierce, ένας λαμπρός φυσικός ο οποίος έγινε οπαδός της ναζιστικής ιδεολογίας, ακριβώς λόγω του ότι βυθίστηκε στην παραπάνω βιβλιογραφία.
Δεν συνιστώ την ανάγνωση του βιβλίου. Δεν μπορεί κανείς να το ξε-διαβάσει. Είναι ο οδικός τους χάρτης. Μπορώ να θυμηθώ την πρώτη φορά που το διάβασα. Συγκλονίστηκα ολόκληρος και ήταν η αρχή μιας νέας συνειδητοποίησης του καθήκοντός μας να πολεμήσουμε αυτή τη φρίκη με όλες μας τις διανοητικές δυνάμεις.
Πρόκειται για την ιστορία μιας μικρής ομάδας λευκών που ξεκινούν να αναστρέψουν την Ιστορία με μια σειρά δολοφονιών, ξεκινώντας με τους Εβραίους, μετά τους μαύρους, μετά τους κομμουνιστές και τέλος, αναπόφευκτα, τους απολογιστές της εμπορικής τάξης και τους φιλελευθέρους (μας μισούν και εμάς βαθιά). Αυτό που μαθαίνει κανείς νωρίς, είναι ότι το κίνημα αυτό είναι απολύτως σοσιαλιστικό, απλώς με διαφορετικό τρόπο από τους πιο διάσημους αριστερούς σοσιαλιστές. Δεν είναι ερυθροχίτωνες αλλά φαιοχίτωνες. Δεν τους απασχολεί η πάλη των τάξεων, αλλά η πάλη των φυλών, των θρησκειών, της ισότητας των φύλων, των εθνών.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Προσελκύουν τις μάζες στην πλευρά τους με μια ολοένα και μεγαλύτερη αιματοχυσία, αποκτούν τον έλεγχο του κράτους, εγκαθιδρύουν ένα κεντρικά σχεδιασμένο σοσιαλιστικό κράτος, αποκτούν τον έλεγχο των πυρηνικών όπλων και σφαγιάζουν όλους τους μη-λευκούς στον κόσμο. Συγγνώμη για το σπόιλερ.
Ο γενετικός κώδικας
Γιατί να συγκεντρώνονται άνθρωποι πίσω από αυτό το φρικτό βιβλίο; Ξανά, ο ανθρώπινος νους είναι ικανός να φαντάζεται απαίσια πράγματα, και αυτό που φανταζόμαστε ως αληθινό επηρεάζει τις δράσεις μας. Οι ιδέες, όπως λέγεται, έχουν συνέπειες. Έτσι, όποιος ακολούθησε τη διάδοση αυτών των ιδεών τις τελευταίες δεκαετίες μπορεί να δει το πού αυτό οδηγεί.
Τι συμβαίνει τώρα; Η τραγωδία επιδεινώνεται με ένα ενισχυόμενο αριστερίστικο κίνημα που αντιτίθεται στην αναδυόμενη απειλή από την αντίπαλη πλευρά, και με ένα κράτος έτοιμο να εκμεταλλευτεί την σύγκρουση μεταξύ των δύο για να καταστείλει περαιτέρω τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Πρόκειται για την τέλεια καταιγίδα.
Το καθήκον μας
Το ερώτημα είναι το εξής: τι κάνουμε τώρα; Η απάντηση βρίσκεται στην πηγή του προβλήματος. Το τεράστιο αυτό πρόβλημα ξεκίνησε με κακές ιδέες. Το μόνο διαθέσιμο - και το πιο ισχυρό - μέσο, είναι να πολεμήσουμε τις κακές ιδέες με καλές. Χρειάζεται οι περισσότεροι από μας να εμπλακούμε στην διανοητική μάχη όπως ποτέ άλλοτε. Ποιες είναι αυτές οι καλές ιδέες;
Η πρόοδος των τελευταίων 500 ετών μας δείχνει επακριβώς ποιες είναι αυτές: η κοινωνική αρμονία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η φιλοδοξία της καθολικής αξιοπρέπειας, η πεποίθηση ότι μπορούμε να συνεργαστούμε προς αμοιβαίο όφελος, η οικονομία της αγοράς ως μέσο για την ειρήνη και την ευημερία και, πάνω απ' όλα, η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια της ίδιας της ιδέας της ελευθερίας.
Ας μην απελπιζόμαστε όλοι εμείς που αγαπάμε την ειρήνη, την ευημερία και την άνθηση για όλους τους ανθρώπους, αλλά ας επαναβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας ως προς το καθήκον να αντικαταστήσουμε τις κακές ιδέες με καλές. Οι προκάτοχοί μας σ' αυτή την αποστολή αντιμετώπισαν πολύ δυσκολότερες συνθήκες και επικράτησαν - και ήταν πολύ λιγότεροι από μας. Μπορούμε κι εμείς να το πετύχουμε, αρκεί να σκεφτόμαστε, να μιλάμε και να δρούμε με θάρρος και αυτοπεποίθηση για όλα όσα είναι όμορφα και αληθινά. Έτσι θα αντικατασταθεί ο αριστερός/δεξιός κύκλος της βίας από τους υψηλότερους πόθους της ανθρώπινης καρδιάς.
--
Ο Jeffrey Tucker είναι Διευθυντής Περιεχομένου στο Foundation for Economic Education (FEE). Ακόμη, είναι Επικεφαλής Βιβλιοθήκης και ιδρυτής του Liberty.me, Διακεκριμένο Επίτιμο Μέλος του Mises Brazil, ερευνητής στο Acton Institute, σύμβουλος πολιτικής στο Heartland Institute, ιδρυτής του CryptoCurrency Conference, μέλος του εκδοτικού συμβουλίου της Molinari Review, σύμβουλος στην κατασκευάστρια εταιρία εφαρμογών blockchain Factom, και συγγραφέας πέντε βιβλίων. Έχει γράψει 150 εισαγωγές σε βιβλία και πολλές χιλιάδες άρθρα που εμφανίστηκαν σε ακαδημαϊκές και μη εκδόσεις.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 12 Αυγούστου 2017 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education (FEE) και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ “Μάρκος Δραγούμης”.
