Στην Τουρκία καλλιεργείται μια συλλογιστική, σύμφωνα με την οποία τα νησιά που έχει σήμερα η Ελλάδα ήταν κάποτε τουρκικά και ότι ήταν μεγάλο λάθος της Τουρκίας που “δόθηκαν” στην Ελλάδα. Πέρα από το γεγονός ότι αυτή είναι μια πραγματικότητα που μόνο οι Τούρκοι αναγνωρίζουν ως τέτοια, εμείς στην Ελλάδα θα πρέπει να δούμε αυτή την συλλογιστική ως την καύσιμη ύλη που τροφοδοτεί το πολεμοχαρές κλίμα. Η προσπάθεια κατάληψης του μισού Αιγαίου είναι το επόμενο “λογικό” βήμα.
Το λέμε εδώ και χρόνια σε όσους δικαιολογούσαν με το δόγμα της εσωτερικής κατανάλωσης κάθε ακραία ρητορική της Άγκυρας. Δεν υπήρχε θέμα εσωτερικής κατανάλωσης. Η Τουρκία προετοιμάζει εδώ και δεκαετίες την επιχείρηση κατάληψης του Αιγαίου. Το κάνει ακριβώς όπως το έκανε και στην Κύπρο. Εξοπλίζεται, ζητά από τον “εχθρό” να αποχωρήσει από το πεδίο και στη συνέχεια εισβάλλει μέχρι του σημείου που θα της επιτρέψουν οι συνθήκες. Στο μεταξύ προσπαθεί να δημιουργήσει σε διεθνές επίπεδο ένα κλίμα που θα προσφέρει μια επίφαση νομιμοποίησης των πειρατικών της ενεργειών. Αυτά ακριβώς έκανε στην Κύπρο, αυτά κάνει και στο Αιγαίο.
Η Τουρκία δημιούργησε τη στρατιά του Αιγαίου. Όχι του Βοσπόρου ή της Συρίας, αλλά του Αιγαίου. Στη συνέχεια ξεκίνησε μια διεθνή εκστρατεία για δήθεν γκρίζες περιοχές στο Αιγαίο. Έπειτα ξεκίνησε μία συζήτηση για αναθεώρηση των διεθνών συνθηκών. Και τώρα απαιτεί να φύγει ο ελληνικός στρατός από τα νησιά. Ε, δεν θέλει και ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κανείς ποιο θα είναι το επόμενο βήμα!
Το κακό είναι ότι έχει καλλιεργηθεί στην τουρκική κοινή γνώμη η αντίληψη ότι ο πόλεμος πρέπει να γίνει. Η τουρκική πολιτική ηγεσία, λοιπόν, έχει περάσει στην τελευταία πράξη του δράματος που αφορά την προετοιμασία της κοινής γνώμης. Δεν πρόκειται για έναν παραλογισμό του Σουλτάνου. Αλλά για τη λογική κατάληξη μιας πολιτικής που ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια και που στόχο είχε και έχει τη συρρίκνωση του ελληνισμού.
Η Ελλάδα έχει δύο γραμμές άμυνας. Η πρώτη είναι αυτό που η ίδια πρέπει να κάνει και κάνει στο πεδίο. Οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι έτοιμες να υπερασπιστούν τη χώρα και ταυτόχρονα να ανταποδώσουν το όποιο κτύπημα. Η δεύτερη γραμμή άμυνας έχει να κάνει με τον διεθνή παράγοντα. Έπειτα από πολλές δεκαετίες φαίνεται να αλλάζουν οι ισορροπίες σε αυτό το επίπεδο και το γεγονός αυτό δεν πρέπει να περάσει ανεκμετάλλευτο.
Με κάποιον τρόπο η Τουρκία πρέπει να πειστεί να εγκαταλείψει τα σχέδιά της και τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς της. Και κυρίως να πετάξει στα σκουπίδια επενδύσεις μερικών δισεκατομμυρίων που έχουν γίνει στη βάση αυτών των σχεδιασμών της. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει να πειστεί ότι αυτά που έχει να χάσει είναι περισσότερα από εκείνα που μπορεί να κερδίσει.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
