Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μια εταιρεία που την έλεγαν Ολυμπιακή. Το όνειρο της Ελληνίδας μάνας ήταν να δει το καμάρι της να «βολεύεται» με μισθό που τον ζήλευαν ακόμη και στελέχη πολυεθνικών! Υπήρχαν και δευτερεύουσες επιλογές! Η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ΟΣΕ, η ΕΡΤ. Ζούσαμε στον αστερισμό των ΔΕΚΟ, που κάπως έτσι έγιναν ζημιογόνες. Αλλά αυτό δεν ενδιέφερε τον μέσο Έλληνα γονιό – πολίτη. Εμείς να είμαστε καλά και όλοι οι άλλοι ας χρεοκοπήσουν! Και χρεοκοπήσαμε…
Η χρεοκοπία της Ελλάδας δεν συνέβη επειδή δήθεν το καπιταλιστικό κεφάλαιο ήπιε το αίμα του δύστυχου Έλληνα φουκαρά με το μπουρί της σόμπας. Αλλά διότι η ένταξη της πολιτικά ανώριμης Ψωροκώσταινας στα σαλόνια της Ευρώπης δημιούργησε την αίσθηση μιας επίπλαστης ευημερίας. Η ένταξη στην τότε ΕΟΚ σε συνδυασμό με τα περίφημα ευρωπαϊκά πακέτα προκάλεσε μια φρενίτιδα ενθουσιασμού και την βεβαιότητα ότι φτάσαμε στην γη της επαγγελίας. Πέσαμε σαν τις ακρίδες πάνω στον μπουφέ.
Η ιστορία είναι από λίγο ως πολύ γνωστή. Άλλωστε την βιώσαμε όλοι στο πετσί μας. Όλοι; Όχι ακριβώς! Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν αυτή την εμπειρία. Έχουν ακούσει, αλλά δεν το έχουν δει με τα μάτια τους. Έχουν βιώσει τις συνέπειες της χρεοκοπίας, αλλά όχι την γενεσιουργό της αιτία. Ενδεχομένως και να θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα όπως η Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία. Ότι έπρεπε να είναι, έπρεπε. Αλλά δεν είναι!
Το πολιτικό σύστημα δεν θέλησε να πει ποτέ ολόκληρη την αλήθεια στον ελληνικό λαό και πολύ περισσότερο στους νέους. Η πιθανότητα να γίνουν δυσάρεστοι, προκαλούσε αλλεργία σε οποιαδήποτε πρόταση για μια ειλικρινή συζήτηση. Το αντίθετο, προτιμούσαν να χαϊδεύουν αφτιά. Αντί να επιμείνουν στις παθογένειες, μας έλεγαν τα περί «ισχυρής Ελλάδας». Αντί να επενδύσουν στην Παιδεία, οδήγησαν στο χάος και στην αναρχία την εκπαίδευση. Η Ελλάδα του ωχαδερφισμού από την μία και των μεγάλων ψευδαισθήσεων από την άλλη ήταν μία κατάσταση που κτίστηκε με … κόπο…
Αυτή είναι η Ελλάδα! Όχι! Είναι η μία Ελλάδα. Αυτή που εμείς οι παλαιότεροι παραδώσαμε στα παιδιά μας. Τα παιδιά δείχνουν να αντιδρούν. Το δυστύχημα στα Τέμπη ήταν μία ακόμη αφορμή. Και μην μείνει κανείς μόνο στις διαμαρτυρίες που κάποιοι έσπευσαν κατά την προσφιλή τακτική τους να «καπελώσουν». Είναι και οι νέοι που έσπευσαν να δώσουν αίμα. Κι από την άλλη πλευρά γίνονται προσπάθειες το κράτος να γίνει αντάξιο των προσδοκιών τους. Είχαμε ένα τρομερό δυστύχημα. Ας σκεφτούμε πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα αν δεν υπήρχαν σε ετοιμότητα ασθενοφόρα και νοσοκομεία. Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό που τροφοδοτήθηκαν με υλικό γνωστοί συνομωσιολόγοι…
Το κλειδί για το μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται στον αν βρεθεί επικοινωνία μεταξύ των νέων ανθρώπων και του πολιτικού συστήματος. Αν βρεθεί τρόπος να πειστούν οι νέοι άνθρωποι να συμμετάσχουν στην πολιτική και να προσπαθήσουν να γίνουν φορέας αλλαγής από κίνημα διαμαρτυρίας που είναι αυτή την στιγμή. Είναι υγιής η νέα μας γενιά. Το δείχνει κάθε μέρα, το αποδεικνύει όταν δοκιμάζει τις δυνατότητες της στο εξωτερικό. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Είναι απαραίτητο στοιχείο, αλλά δεν είναι αρκετό. Το σημαντικότερο είναι να αντιληφθούν οι νέοι άνθρωποι ότι η συμμετοχή τους στην πολιτική είναι υποχρέωση και όχι ένα δικαίωμα που το ασκούν αν θέλουν.
Θέλουν να αλλάξουν την Ελλάδα; Αν πραγματικά το θέλουν πρέπει να συμμετέχουν και να πολεμήσουν την νοοτροπία εκείνη που οδήγησε τους πατεράδες τους, δηλαδή εμάς, προνομιούχους εργαζόμενους, κατά πως έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας. Και ναι μεν τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου στόχευε στις ψήφους των ασφαλώς περισσοτέρων μη προνομιούχων, αλλά αυτή την φορά η αλήθεια θα πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα μια Ελλάδα χωρίς τον εφιάλτη των Τεμπών.
Θανάσης Μαυρίδης
