Ο Νόμος στην Ελλάδα είναι κάτι σαν το ελατήριο. Μπορεί κανείς να τεντώσει το ελατήριο και να προκαλέσει ατύχημα στον ατυχή που θα δεχτεί την ορμή του ή να το αφήσει στην ηρεμία του (το ελατήριο) και να πάμε όλοι «παρακάτω». Ομοίως συμβαίνει και με τις διάφορες αρχές και επιτροπές (ανεξάρτητες ή διορισμένες) που καλούνται να υπερασπιστούν την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς. Το οποίο και προφανώς δεν συμβαίνει όταν ισχύει ο νόμος του ελατηρίου.
Μπορείτε με άλλα λόγια να τινάξετε την μπάνκα στον αέρα και την επομένη να βγάλετε αεροπορικό εισιτήριο για έναν εξωτικό προορισμό! Σήμερα θα θέσουμε μόλις δύο ερωτήματα. Διότι αυτό μπορούμε να κάνουμε εμείς. Να θέτουμε ερωτήματα. Δεν είμαστε εισαγγελείς για να αγορεύουμε για το αν κάποιος είναι αθώος ή ένοχος. Πολύ περισσότερο δεν είμαστε Δικαστήριο για να μοιράζουμε αθωωτικές αποφάσεις ή καταδίκες. Και τέλος δεν έχουμε στα χέρια μας ελεγκτικούς μηχανισμούς για να έχουμε «αποδείξεις». Μιλάμε, λοιπόν, με βάση αυτά που είναι δημοσίως γνωστά και παρακινούμε τις αρχές να κάνουν την δουλειά τους. Αν δεν την κάνουν. Κι αν την κάνουν να ενημερώνουν και εμάς τους ανενημέρωτους κοινούς θνητούς. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Ότι το σύστημα λειτουργεί!
Οι αυξήσεις κεφαλαίου και οι ανοικτές πωλήσεις. Τα περιστατικά έλαβαν χώρα σε παρελθόντα χρόνο. Δύο τράπεζες, η Άλφα και η Πειραιώς, προχώρησαν σε αυξήσεις κεφαλαίου. Τράπεζες είναι, ανάγκη από κεφάλαια είχαν (μην κοιτάτε τώρα που είναι περιζήτητες οι μετοχές τους), αύξηση κεφαλαίου θα έκαναν. Το θέμα είναι ότι με την ανακοίνωση των αυξήσεων κεφαλαίου υπήρξε έντονη πτώση της μετοχής. Κι αυτό ήταν λογικό, αφού οι επενδυτές δεν ήθελαν να βάζουν χρήματα σε αυξήσεις κεφαλαίου εκείνη την εποχή. Το μυστήριο ήταν ότι πριν από αυτό (την ανακοίνωση της αύξησης κεφαλαίου και την πτώση της μετοχής) υπήρξε αυξημένη συναλλακτική δραστηριότητα στα παράγωγα. Κάποιοι, δηλαδή, πουλούσαν μετοχές που δεν είχαν. Πουλούσαν ανοικτά.
Αν θυμάμαι καλά, καθώς έχει περάσει και καιρός, πιο έντονο ήταν το φαινόμενο στην περίπτωση της Alpha Bank. Κι αν θυμόμαστε, επίσης, καλά, οι συναλλαγές αυτές δεν έγιναν από πλήθος χρηματιστηριακών εταιρειών! Άραγε, έχουμε μάθει μέχρι σήμερα ποιοι είχαν την ικανότητα να προβλέπουν με τόση ακρίβεια το μέλλον; Για να τους χρησιμοποιήσουμε, βρε παιδί μου, και σε καμιά εθνική αποστολή. Να προβλέψουν, ας πούμε, την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Λέμε τώρα…
Ένα Καζίνο που γεννά διαρκώς χρέη. Μιλάμε για το Καζίνο Λουτρακίου, τα συνολικά χρέη του οποίου ξεπερνούν τα 230 εκατομμύρια και παρά το γεγονός ότι η εταιρεία είχε πετύχει κούρεμα το 2016. Μιλάμε, δηλαδή, για μια υπερχρεωμένη επιχείρηση που δεν φαίνεται να έχει περιθώρια αντιστροφής της κατάστασής της. Αν ήταν θα το είχε ήδη καταφέρει. Και μιλάμε επίσης για ένα Καζίνο. Τι το ιδιαίτερο έχουν τα Καζίνο; Εποπτεύονται από την Επιτροπή Παιγνίων. Κι ο Νόμος είναι σαφής τι πρέπει να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Αλλά η Επιτροπή Παιγνίων δεν ανακαλεί την άδεια λειτουργίας του Καζίνο. Θα μου πείτε ότι είναι ανεκτικοί για κοινωνικούς λόγους. Για να μην χάσουν οι εργαζόμενοι την δουλειά τους. Και ας νοθεύουν έτσι τον ανταγωνισμό. Μάλιστα! Στην περίπτωση του καζίνο του Ρίου, όμως, η άδεια λειτουργίας του, για μικρότερα «παραπτώματα», ανεστάλη μέσα σε λίγες μέρες. Δεν ξέρουμε αν έχουμε δίκιο ή όχι στην επισήμανσή μας. Aν ο επικεφαλής της Επιτροπής, πάντως, κ. Δημήτρης Ντζανάτος έχει την διάθεση, κάθε απάντηση δεκτή. Άλλωστε μιλάμε για τζόγο και για χορό δισεκατομμυρίων. Γι αυτό και υπάρχει η Επιτροπή Παιγνίων. Για να ρίχνει φως στην νύκτα πάνω από τις ρουλέτες…
Προσεχώς και νέα επεισόδια. Για αρχές και επιτροπές. Ανεξάρτητες και διορισμένες. Διότι ο δρόμος για τον εκσυγχρονισμό, σύντροφοι και συντρόφισσες, περνάει μέσα από αυτούς τους μηχανισμούς. Από Νόμους είμαστε χορτασμένοι. Τα «άλλα» μας χαλάνε. Καλή σας ημέρα.
Θανάσης Μαυρίδης
