Με τον νέο νόμο για τις εφημερίδες οδηγούνται στην λαιμητόμο οι τελευταίοι των εκδοτών του επαρχιακού τύπου. Όσοι απέμειναν και παλεύουν ως μοναχικοί λύκοι, προσπαθώντας να συντηρήσουν με κόπο τις εβδομαδιαίες ή μηνιαίες εκδόσεις τους. Ο νόμος τους υποχρεώνει να προσλάβουν 2 άτομα για να μπορούν να εγγραφούν στο μητρώο και να πάρουν κρατική διαφήμιση. Πρόκειται για σύλληψη σοβιετικού τύπου. Τα συνδικάτα επιβάλλουν την θέση τους. Αυτοί δεν έχουν κάτι να χάσουν…
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο Τύπος αντιμετωπίζει μια σαρωτική κρίση που τον απειλεί με εξαφάνιση. Όσοι, λοιπόν, σκέφτηκαν αυτό το τυποκτόνο μέτρο, απλά επισπεύδουν τον θάνατο των εφημερίδων που εξακολουθούν να μένουν όρθιες. Χάρη κάνουν στους μοναχικούς εκδότες που παλεύουν ακόμη. Λεφτά έτσι ή αλλιώς δεν βγάζουν. Μόνο τυραννία είναι γι αυτούς η καθημερινή τους μάχη να ενημερώσουν τους συμπολίτες τους.
Μιλάμε για εβδομαδιαίες ή μηνιαίες εκδόσεις που βγαίνουν από έναν άνθρωπο. Ένας άνθρωπος που κάνει όλες τις δουλειές. Του εκδότη, του αρθρογράφου, του δημοσιογράφου, του τηλεφωνητή, του αχθοφόρου. Και το κάνει με αυτό τον τρόπο επειδή δεν βγαίνει αλλιώς. Κι αν έχει ένα κέρδος αυτό είναι το μήνυμα του συγχωριανού του από το Σικάγο ή από το Σίδνεϋ, που ζητά να μάθει στο επόμενο φύλλο περισσότερα νέα για τον τόπο που γεννήθηκε.
Παλιότερα τα ΕΛΤΑ έστελναν κάθε χρόνο 44 εκατομμύρια τέτοια αντίτυπα. Το 2016 ο αριθμός τους έπεσε στα 5. Και είναι βέβαιο ότι σε πέντε χρόνια από σήμερα αυτά τα έντυπα θα τα συναντά κανείς μόνο ως μουσειακό είδος.
Μπορεί ο κ. Οικονόμου και η κυβέρνηση να θεωρούν ότι ικανοποίησαν με αυτή τη ρύθμιση τα σωματεία των εργαζομένων που τη ζητούσε. Μία τρύπα στο νερό έκαναν. Και τα σωματεία και ο κ. Οικονόμου. Αν έκαναν τον κόπο να δουν την πραγματικότητα θα διαπίστωναν το λάθος. Αλλά δεν έχουν την διάθεση. Ούτε και τους ενδιαφέρει (κατά τα φαινόμενα) αν εξαφανιστούν μερικοί μοναχικοί λύκοι. Ποιος συμπαθεί τους λύκους σε έναν κόσμο που βασιλεύουν οι δεινόσαυροι;
Και; Ας μην πάρουν κρατική διαφήμιση. Σύμφωνοι! Δεν μπορούν να πάρουν εργαζόμενους, δεν καλύπτουν τα κριτήρια του νόμου. Λες και έπαιρναν διαφήμιση και στο παρελθόν! Αλλά είναι μια αίσθηση αδικίας που κυριεύει αυτούς τους ανθρώπους. Αίσθηση που τους οδηγεί στην απόφαση: «Κλείσε το ρημάδι, παράτα τους»!
Γιατί μας απασχολεί το θέμα; Όχι μόνο γιατί υπάρχουν εφημερίδες διαμάντια που δεν θα υπάρχουν αύριο. Όχι επειδή αγαπάμε τα έντυπα. Αλλά είναι και κάτι ακόμη: Η εξουσία δεν έχει φαντασία, ούτε ρομαντισμό. Ούτε στα χρόνια του Κυριάκου…
Θανάσης Μαυρίδης
