Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Όταν τα σχέδια τα κάνει η φωτεινή αριστερή διανόηση της χώρας, ο Θεός ξεκαρδίζεται. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έβλεπε» τον κατακερματισμό της ΝΔ, έτσι ώστε η αριστερά παρέα, με τους πρόθυμους της ακροδεξιάς (βλέπε Καμμένο) να κυβερνούν για … πάντα! Δεν υπολόγισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ότι οι ίδιοι ήταν βαθιά εμποτισμένοι με τη νοοτροπία του κόμματος του 3%. Δεν μπορείς να οδηγήσεις διαστημόπλοιο με δίπλωμα για παπάκι…
Ήταν εκείνες οι πρώτες ημέρες του ενθουσιασμού, που τα παιδιά της … δρακογενιάς πίστευαν ότι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε θα έπεφταν στα πόδια τους να τους παρακαλέσουν να μην μεταφέρουν την επανάστασή τους στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αν αυτή η κωμωδία δεν κόστιζε στον ελληνικό λαό μερικά δισεκατομμύρια ευρώ, θα μπορούσαμε και να γράψουμε ακόμη και νούμερα για την επιθεώρηση. Σήμερα, επειδή τότε, που η Ελλάδα δεν βρισκότανε στη θέση 107 του παγκόσμιου χάρτη της ελευθεροτυπίας, ήταν λίγο δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς τις φοβερές και τρομερές τους «αυταπάτες».
Τότε, λοιπόν, το σκηνικό είχε ως εξής: Υπήρχε μία Νέα Δημοκρατία πληγωμένη από την κρίση και κουρασμένη από την υπερπροσπάθεια στην περίοδο Σαμαρά είχε παραδοθεί στα «ορφανά» της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Διαφαινότανε μία συμφωνία κορυφής μεταξύ της Αριστεράς και μιας Νέας Δεξιάς, που θα είχε ως αφήγημα τις ευθύνες της Ευρώπης για τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Για τους εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς του Πάκη Παυλόπουλου θα έφταιγε η Ευρώπη και ο … Ανδρέας Γεωργίου. Αλλά είπαμε! Ο Τύπος τότε στην Ελλάδα ήταν … ελεύθερος…
Η συμφωνία «έδεσε» με την εκλογή του κ. Παυλόπουλου στο ανώτερο πολιτειακό αξίωμα. Κι ενώ ο ένας μετά τον άλλον οι πρώην συνεργάτες του κ. Καραμανλή ανακάλυπταν την μόνη πραγματική αλήθεια στην αυλή του κ. Τσίπρα, ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός δεν βρήκε τον χρόνο να σχολιάσει αυτό το γεγονός. Να δώσει, τέλος πάντων, ένα μήνυμα. Ότι δεν συμφωνεί. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι όλο αυτό το αλισβερίσι ήταν σε γνώση του. Δίκαιο ή άδικο, η ουσία είναι ότι ενισχύθηκε από την δική του αφωνία.
Το «πρόβλημα» δημιουργήθηκε όταν την ηγεσία της ΝΔ την ανέλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ήταν μια απρόσμενη εξέλιξη για τους συγγραφείς των σεναρίων που αν είχαν υλοποιηθεί θα έστελναν την Ελλάδα στην αγκαλιά του Πούτιν και του Ερντογάν. Και τότε «θυμήθηκαν» ότι υπήρχε ένα τεράστιο αντιμνημονιακό μέτωπο και αποφάσισαν να στηριχτούν σε αυτό. Και κάπως έτσι δεν έβρισκαν αίθουσες για να δικάσουν την Χρυσή Αυγή. Αλλά κι αυτό η ελεύθερη τότε ελληνική δημοσιογραφία δεν το «είδε». Στην πράξη ευνοήθηκαν τα σενάρια πίεσης της ΝΔ από τα δεξιά και από τα αριστερά. Και στο σημείο αυτό θα πρέπει να εντάξουμε και τον χειρισμό του Μακεδονικού. Ειδικά με το τελευταίο δεν επιδιώχτηκες η συναίνεση, αλλά η έκθεση της ΝΔ στο δεξιό της ή στο κεντρώο ακροατήριό της. Ανάλογα με την απόφαση που θα έπαιρνε για την συμφωνία και με δεδομένο το πως είχαν διαμορφωθεί οι συσχετισμοί, η ΝΔ θα είχε εκτεθεί, είτε στον μεν είτε στους δε. Win – win για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους του.
Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχτηκαν έτσι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να συγκρατήσει δυνάμεις από τα δεξιά του και την ίδια ώρα κυριάρχησε στο κέντρο. Τα σχέδια των αντιπάλων του απέτυχαν οικτρά. Εκείνο που έμεινε ήταν η πικρή γεύση από το ξέπλυμα των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Εσχάτως επιχειρούν να κρύψουν την δική τους συντριβή στην επανεμφάνιση της Χρυσής Αυγής με την προβιά των Σπαρτιατών. Ποτίζουν το έδαφος με κροκοδείλια δάκρυα, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι στα προσκλητήρια μάχης με τα ναζιστικά μορφώματα ήταν απόντες. Δεν έριξαν ούτε μια πιστολιά για την τιμή των όπλων.
Θανάσης Μαυρίδης
