Έπειτα από 22 χρόνια πτώσης, με κάποιες φωτεινές περιόδους ανάκαμψης, η ελληνική χρηματιστηριακή αγορά οφείλει κάτι διαφορετικό! Αν και εφόσον, φυσικά, η ελληνική Οικονομία κάνει το μεγάλο βήμα προς την ανάπτυξη. Όλες οι ενδείξεις υποστηρίζουν αυτό ακριβώς, ότι κάτι σπουδαίο συμβαίνει στην Οικονομία. Μήπως έφτασε, λοιπόν, η ώρα του Χρηματιστηρίου; Η απογοήτευση είναι δικαιολογημένη. Αλλά έτσι ήταν τα πράγματα και μέχρι το 1986. Κι έπειτα ήρθε η Άνοιξη…
Έχουν αλλάξει οι εποχές, σε αυτό δεν θα διαφωνήσουμε. Κι είναι αλήθεια ότι οι επενδυτές έχουν περισσότερες επιλογές απ’ ότι στο παρελθόν. Δεν είναι υποχρεωμένοι να κινηθούν μεταξύ της Εθνικής Τράπεζας και της … Χαλυβδοφύλλων. Μπορούν να αγοράσουν με μεγάλη ευκολία μετοχές σε όποια αγορά του κόσμου επιθυμούν. Αυτό κάνει το παιγνίδι πιο «τίμιο». Με άλλα λόγια, είναι δύσκολο να επαναληφθούν οι υπερβολές του 1999 και αυτό δεν είναι κακό. Ας μην ξεχνάμε πόσο ακριβά πλήρωσε η Οικονομία και το Χρηματιστήριο τις αστακομακαρονάδες εκείνου του καλοκαιριού.
Αυτήν τη φορά η ελληνική χρηματιστηριακή αγορά έχει την ευκαιρία να ξεκινήσει από μια πιο υγιή βάση απ' ότι στο παρελθόν. Και σε αυτή την περίπτωση θα βγουν όλοι κερδισμένοι και κυρίως η ελληνική Οικονομία. Χρειάζεται, βέβαια, να γίνουν πολλά βήματα πριν ετοιμαστούμε να ανοίξουμε σαμπάνιες. Χρειάζονται σημαντικές μεταρρυθμίσεις κι ακόμη να πειστούν μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις να εμπιστευτούν το Χρηματιστήριο και να εισάγουν σε αυτό τις μετοχές τους. Και στη συνέχεια να πειστούν και οι επενδυτές ότι υπάρχουν κανόνες που διασφαλίζουν τη διαφάνεια.
Το Χρηματιστήριο έχει μια νέα διοίκηση που το κυνηγάει. Αλλά χρειάζεται και η πολιτική βούληση. Το Χρηματιστήριο μπορεί να είναι ένα σημαντικό εργαλείο για να δοθεί περαιτέρω ώθηση στην Οικονομία και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Όχι πάντως με φόβο. Όχι με τον φόβο που έχει ένας λογιστής που μετράει κάθε μέρα τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους και φοβάται μήπως κάποιος «εξωγενής παράγοντας» του χαλάσει την πολιτική καριέρα. Η ανάπτυξη του Χρηματιστηρίου απαιτεί marketing και … τόλμη.
Θανάσης Μαυρίδης
