Πολύ θα ήθελαν να δουν στον ΣΥΡΙΖΑ να ιδρύεται ένα νέο Ποτάμι για να «κουρσέψει» ψήφους από την ΝΔ. Η αλήθεια είναι ότι οι φιλοδοξίες «περισσεύουν» στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου. Πόσο μάλλον από ανθρώπους που πιστεύουν ότι οι ίδιοι αποτελούν μεγάλο ογκόλιθο της πολιτικής που δεν «αξιοποιήθηκε» από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το «πρόβλημα» γι αυτούς είναι ότι υπάρχει και αυτή η ρημάδα η υστεροφημία. Ένα τέτοιο εγχείρημα θα χαρακτηριστεί ως πολιτικό ριφιφί.
Ποιος θα ήθελε, λοιπόν, να παίξει τον ρόλο του τυφλοπόντικα που κλέβει από το Κέντρο την δυνατότητα να δει να υλοποιείται για άλλη μια τετραετία το πολιτικό του πρόγραμμα; Κι αν όχι όλο, ένα σημαντικό μέρος του! Το έχουμε ξαναπεί! Η Ν.Δ μπορεί να μην είναι ένα κεντρώο κόμμα, αλλά έχει ενσωματώσει στην πολιτική της πολλά φιλελεύθερα στοιχεία. Αλήθεια! Έχει πιστεύει κανείς στα αλήθεια ότι θα έχει άλλη ευκαιρία ο φιλελεύθερος χώρος να δει την πολιτική του ατζέντα να βρίσκεται στο επίκεντρο της συζήτησης;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή την τετραετία θα μπορούσαν να υλοποιηθούν περισσότερες φιλελεύθερες πολιτικές, να προωθηθούν περισσότερες μεταρρυθμίσεις. Αλλά θα ήταν άδικο από την άλλη πλευρά να πούμε ότι δεν έγιναν πράγματα. Θα μπορούσε, λοιπόν, κάποιος να υποστηρίξει ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να γίνει αποδέκτης μεγαλύτερης πίεσης για να «στρίψει» την πολιτική της πιο φιλελεύθερα σε σημαντικά θέματα, όπως η Παιδεία και η Δικαιοσύνη. Αλλά τι θα εξυπηρετούσε σε αυτή την φάση η δημιουργία ενός νέου κόμματος; Ίσως τις προσωπικές φιλοδοξίες κάποιων. Σύμφωνοι! Αν ο χώρος αυτός δεν έχει μάθει ακόμη από τις ολέθριες συνέπειες που έχει πληρώσει στο παρελθόν από ανάλογες πολιτικές συμπεριφορές, τότε είναι πραγματικά άξιος της τύχης του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ καλά κάνει και επενδύει στην πιθανότητα να κοπούν ψήφοι από την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το ερώτημα είναι αν οι φιλελεύθεροι έχουν να υποδείξουν έναν άλλον πρωθυπουργό που θα είναι πιο κοντά στις δικές τους θέσεις. Σίγουρα αυτός δεν θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι το μόνο βέβαιο. Ούτε και θα γίνει πιο φιλελεύθερη η χώρα με μία κυβέρνηση ειδικού σκοπού…
Και τα προβλήματα δημοκρατίας, ρωτάνε κάποιοι και με αφορμή την υπόθεση των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Καταρχήν να σημειώσουμε τούτο: Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι άνθρωποι που κατέχουν ρεκόρ στην ανάληψη υπουργικών θέσεων σε περισσότερες από τρεις κυβερνήσεις στο παρελθόν δεν αντιλήφθηκαν εκ της θέσης τους τον κακό τρόπο λειτουργίας της ΕΥΠ. Εκτός και αν θέλουν να μας πουν ότι όλα ήταν τόσα χρόνια καλά καμωμένα και ότι όλα έγιναν … καθεστωτικά επί των ημερών του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν προσπαθούμε να «αθωώσουμε» την κυβέρνηση για τις παρακολουθήσεις. Αλλά προσπαθούμε να καταλάβουμε τι διαφορετικό έχει συμβεί σε σχέση με το παρελθόν.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μία διαφορά! Η χώρα έχει σαφή προσανατολισμό στην εξωτερική της πολιτική, πράγμα που δεν αρέσει σε κύκλους εντός και εκτός των συνόρων. Δικαίωμά τους να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Ότι θα έπρεπε ίσως να είμαστε με τους Ρώσους ή με τους Κινέζους. Αλλά μπορεί σε αυτή την φάση ο χώρος του Κέντρου να πιστεύει κάτι τέτοιο ή πολύ περισσότερο να παίξει τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου; Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει ο πολιτικός χώρος για ποτάμια και γιοφύρια. Υπάρχει όμως ρεαλισμός που μας υποδεικνύει τι πρέπει να γίνει…
Θανάσης Μαυρίδης
