Η αριστερά δεν κέρδισε πλειοψηφία στη Βουλή το 2015, όταν μία ολόκληρη χώρα ζούσε στην σκιά των «ψευδαισθήσεων» του Αλέξη Τσίπρα! Και θα κερδίσει τώρα που όλοι την ξέρουμε; Για να κάνει κυβέρνηση χρειάστηκε να συμμαχήσει με την ακροδεξιά και τους νεοκαραμανλικούς. Σήμερα, βέβαια, έχει ως σύμμαχο την απλή αναλογική. Αλλά και πάλι θα χρειαστεί να καταπιεί το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη. Και πάλι ο λογαριασμός μπορεί να μην βγαίνει…
Ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει ότι θα χάσει. Η αγωνία του είναι να παραμείνει στο τιμόνι της κεντροαριστεράς. Να μην υπάρχει κάποιος για να τον αμφισβητήσει την επομένη μιας ακόμη ήττας. Να είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της κεντροαριστεράς και ύστερα να αφήσει τον χρόνο να δουλέψει γι αυτόν. Να ακολουθήσει, δηλαδή, τη μέθοδο του Κώστα Καραμανλή της Ραφήνας, εκείνη του ώριμου φρούτου. Έπειτα από μια δεύτερη εκλογική νίκη της ΝΔ, οι πιθανότητες για μια τρίτη τετραετία μειώνονται αυτόματα! Αυτό δείχνει η εμπειρία. Αν το δει κανείς απ’ αυτή την οπτική, θα δώσει δίκιο στον Αλέξη. Στην στρατηγική του, δηλαδή, να ξεκαθαρίσει το τοπίο στην κεντροαριστερά και να παίξει ένα παιγνίδι αναμονής.
Να είμαστε ρεαλιστές. Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποιος να απειλήσει τον Αλέξη Τσίπρα. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπορεί. Με ένα ποσοστό κάτω από το 10% θα χάσει και το αφήγημα για την αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ, καθώς θα έχει απομακρυνθεί τελείως η προοπτική να ξανακυβερνήσει και έτσι θα οδηγηθεί αναγκαστικά στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται κάτι ακόμη! Να μην κόψει τις γέφυρες με εκείνο το κομμάτι της δεξιάς που τον βοήθησε να κυβερνήσει και στο παρελθόν. Η αριστερά δεν είναι πλειοψηφικό ρεύμα στην Ελλάδα και ούτε θα γίνει. Δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς τη βοήθεια μιας «μη συστημικής» δεξιάς. Πόσο μάλλον όταν δεν μπορεί να πείσει τις δυνάμεις του κέντρου. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου. Πολύ περισσότερο δεν είναι Κώστας Σημίτης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γοητεύσει το κέντρο. Ο Αλέξης Τσίπρας το ξέρει αυτό. Γι αυτό και ακολουθεί την τακτική που ακολουθεί. Επειδή δεν μπορεί να κερδίσει, επιδιώκει να πληγώσει όσο περισσότερο μπορεί τον αντίπαλό του. Και ύστερα θα τον περιμένει να σωριαστεί μονάχος, αποκαμωμένος από τις πληγές του.
Θανάσης Μαυρίδης
