Ο Μητσοτάκης εδώ και καιρό έχει μπερδέψει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Από τη μια τον θεωρούν ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο συγχρόνως - κάτι το αντιφατικό - και από την άλλη σοσιαλδημοκράτη. Ανάλγητο που είναι εκπρόσωπος του μεγάλου κεφαλαίου ή κεντροαριστερό που αναδιανέμει τα εισοδήματα.
Προφανώς, δεν είναι τίποτα από αυτά. Είναι ένας πρωθυπουργός που κλήθηκε να διαχειριστεί δύο κρίσεις που είχαν άμεσες επιπτώσεις στην οικονομία της χώρας. Οι επιλογές που είχε ήταν δύο: ή να μείνει θεατής των εξελίξεων, κάτι που θα ήταν πολιτικά αυτοκτονικό και κυρίως καταστροφικό για την κοινωνία ή να παρέμβει για να στηρίξει πρωτίστως την κοινωνική συνοχή και τους αδύναμους οικονομικά πολίτες.
Αυτό έκανε τόσο στην περίπτωση της πανδημίας, όταν μοίρασε περίπου 50 δισεκατομμύρια ευρώ, και αυτό κάνει και τώρα με την εισαγόμενη ακρίβεια λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Τι κάνει σήμερα η κυβέρνηση; Επιδοτεί τα τιμολόγια της ενέργειας, ώστε να ανακουφισθούν τα νοικοκυριά από τις υψηλές τιμές του πετρελαίου και κυρίως του φυσικού αερίου. Μια πολιτική, που αν κρίνω από την έλλειψη αντιδράσεων, έχει αποδώσει.
Εκεί που υπάρχει πρόβλημα είναι στις τιμές των ραφιών των σουπερμάρκετ. Έγιναν δύο προσπάθειες: μια με το καλάθι του νοικοκυριού του Άδωνι Γεωργιάδη που παρά τις μίζερες κριτικές, βοηθά στη συγκράτηση των αυξήσεων και συμβάλλει και στις μειώσεις των τιμών.
Η δεύτερη προσπάθεια να δοθεί βοήθεια στα νοικοκυριά έγινε με την εξαγγελία Μητσοτάκη για την καταβολή συγκεκριμένων ποσών κάθε μήνα, επί ένα εξάμηνο, για να αντιμετωπιστεί ο πληθωρισμός που τρέχει με 9,5%. Ακούστηκαν οι γνωστές φωνές κριτικής κατά της επιδοματικής πολιτικής και υπέρ της μείωσης των φόρων. Η απάντηση είναι πως δεν είναι βέβαιο πως με ένα οριζόντιο μέτρο, που είναι κοινωνικά άδικο, θα φτάσει η μείωση των τιμών των προϊόντων στην τσέπη του καταναλωτή.
Αυτά έχουν ειπωθεί κατά κόρον και στο παρελθόν και έχουν δοθεί απαντήσεις. Η επιδοματική πολιτική αφορά έκτακτες συνθήκες και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως οι συνθήκες εδώ και κοντά τρία χρόνια είναι έκτακτες.
Συνεπώς, ο Μητσοτάκης δεν είναι ούτε νεοφιλελεύθερος και ακροδεξιός ούτε σοσιαλδημοκράτης, όπως προανέφερα. Είναι ένας ρεαλιστής πολιτικός που προσπαθεί με κάθε μέσο να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες που «έκατσαν στην βάρδια του». Συγχρόνως, καλείται να προετοιμάσει το κόμμα του για την εκλογική αναμέτρηση φροντίζοντας να δημιουργήσει ένα ευνοϊκό οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον γι΄αυτό.
Ας μην ξεχνάμε πως τα μεγάλα κόμματα είναι κόμματα εξουσίας και στην προεκλογική περίοδο συνεκτιμούν οι ηγεσίες τους αν τα μέτρα που λαμβάνουν θα έχουν θετική επίπτωση στο εκλογικό αποτέλεσμα. Λελογισμένες παροχές, στο μέτρο που αφορούν μεταφορά πόρων από τα υπερκέρδη συγκεκριμένων επιχειρήσεων και δεν παράγουν ελλείμματα, είναι κάτι το απολύτως θεμιτό στο πολιτικό παιχνίδι.
Γι΄αυτό έχω γράψει κατ΄επανάληψη πως μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα δείξει το πραγματικό της πρόσωπο σε μια δεύτερη τετραετία, όταν ελπίζω να έχουν εκλείψει όλες οι έκτακτες συνθήκες.
