Ξαναρχίζει να ακούγεται η χιλιοειπωμένη ιστορία της ανάγκης συγκλίσεων στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Αναμφίβολα οι συγκλίσεις είναι κάτι το θετικό, όπως και η υγεία και η παγκόσμια ειρήνη, αλλά για να υπάρξουν στο πεδίο της πολιτικής θα πρέπει να συντρέχουν σωρευτικά οι εξής προϋποθέσεις:
1.Να μην υπάρχει αξιακή απόκλιση μεταξύ των πολιτικών υποκειμένων. Αν δεν υπάρχει ταυτότητα αξιών οποιαδήποτε σύγκλιση θα είναι επιδερμική και προσχηματική. Θα αφορά τη νομή της εξουσίας.
2.Να υπάρχει ικανός αριθμός κοινών τόπων στον προγραμματικό λόγο των κομμάτων. Επάνω σε αυτούς τους κοινούς τόπους θα συνταχθεί ένα κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα.
3.Να υπάρχει διάθεση οι συγκλίσεις να μετατραπούν σε συνεργασία είτε σε επί μέρους ζητήματα είτε σε κυβερνητικό επίπεδο.
Ας δούμε στην ελληνική πολιτική σκηνή ποια κόμματα θα μπορούσαν να συγκλίνουν για να συνεργασθούν.
Τα δύο μεγάλα κόμματα τα χωρίζει αξιακή άβυσσος. Κινούνται σε άλλο πολιτισμικό επίπεδο. Μεταξύ τους υπάρχει ένα ανθρωπολογικό χάσμα που καθιστά κάθε προοπτική για σύγκλιση απαγορευτική, καθώς θα πρόκειται για μια τερατογένεση.
Μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη μπορεί να βρεθούν σημεία πολιτικής σύγκλισης, αλλά δεν πληρούται η τρίτη προϋπόθεση: Η διάθεση για συγκλίσεις από την πλευρά του Νίκου Ανδρουλάκη. Ανεξαρτήτως της υπόθεσης των υποκλοπών, που αποτελεί έναν σημαντικό ανασταλτικό παράγοντα, ήταν εμφανής η τάση του νέου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ να κρατήσει αποστάσεις από τη Νέα Δημοκρατία σχεδόν σε όλες τις κυβερνητικές αποφάσεις. Απέφυγε ακόμα και μια εθιμοτυπικού χαρακτήρα συνάντηση με τον πρωθυπουργό.
Αν υπάρχει ένα πεδίο προγραμματικών συγκλίσεων αυτό βρίσκεται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να λύσουν ένα συνειδησιακό πρόβλημα που ακουμπά τις αξιακές τους συντεταγμένες. Μπορούν να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ που έκανε τόσα σε βάρος στελεχών τους από το 2010 ως και το 2019;
Συνεπώς, είναι εύκολο να μιλάμε για συγκλίσεις, αλλά αυτές τελικά δύσκολα επιτυγχάνονται.
Με το υπάρχον πολιτικό σκηνικό η μόνη βιώσιμη λύση είναι η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, όποιο και αν είναι αυτό. Ενδιάμεσες λύσεις θα αποδειχθούν θνησιγενείς, όπως θνησιγενείς και καταστροφικές ήταν οι κυβερνήσεις τις περιόδου 1989-1990. Άλλωστε, η σταθερότητα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας οικοδομήθηκε επάνω στις μονοκομματικές κυβερνήσεις που προέκυψαν από τις παραλλαγές του συστήματος της ενισχυμένης αναλογικής.
Και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία κυβέρνησαν χωρίς να νοθεύσουν τον προγραμματικό λόγο τους. Η ανακάλυψη του χαμένου παράδεισου των συγκλίσεων είναι «καινούργιο φρούτο» που υπηρετεί σκοπιμότητες και προσωπικές στρατηγικές.
ΥΓ. Μην έχετε αυταπάτες. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις εκλογές με την απλή αναλογική, δε θα καθίσει να διαπραγματευτεί με τον Ανδρουλάκη τις υπερφίαλες απαιτήσεις του. Θα πάει σε δεύτερες εκλογές για την αυτοδυναμία. Η «προοδευτική» κυβέρνηση των πρώτων εκλογών είναι για τους αφελείς.
