Μέσα στην κοινωνία υπάρχει πολύς θυμός και για τους νεκρούς και για τις αιτίες που τους οδήγησαν στον θάνατο. Από τον σταθμάρχη και τους προϊσταμένους έως τις πολύχρονες παθογένειες του ΟΣΕ και από τις πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης έως τις ευθύνες για όλες τις καθυστερήσεις στην προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι ένας εύλογος και δίκαιος θυμός, που μένει να δούμε πώς θα εκφραστεί, αν εκφραστεί.
Προφανώς και η πρωθυπουργική συγγνώμη είναι ένα θετικό γεγονός-συγγνώμη Τσίπρα δεν υπήρξε στην τραγωδία στο Μάτι-αλλά εξίσου προφανώς δεν αρκεί. Οι σχέσεις κυβέρνησης-πολιτών έχει διαταραχθεί, θα φανεί στον χρόνο αν αυτό το γεγονός θα λάβει μόνιμη μορφή ή παροδική. Κατά τη διάρκεια των προσεχών ημερών οι κυβερνητικοί παράγοντες θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στο τι λένε. Τις πιο λογικές εξηγήσεις να δίνουν, δεν θα υπάρχουν ευήκοα ώτα για να τις ακούσουν. Ίσως η σιωπή είναι καλύτερη πολιτική. Δεν βλέπετε τον Σπίρτζη; Άφαντος.
Αυτή είναι η μια πλευρά των αντιδράσεων. Των απλών πολιτών. Βουβή, υπόγεια, αλλά φαίνεται.
Υπάρχει και η άλλη πλευρά των αντιδράσεων, αυτή των κομμάτων και των συλλογικοτήτων της Αριστεράς. Έχουν τη δυνατότητα να κινητοποιούν συνολικά περίπου 15.000 άτομα στην Αθήνα, πολύ λιγότερα στη Θεσσαλονίκη και στις άλλες πόλεις. Είναι όλοι αυτοί που διαδηλώνουν για τους καλλιτέχνες, για τον Κουφοντίνα, για την ειρήνη, εναντίον των διάφορων κυβερνητικών νόμων.
Και για να το πω ωμά, οι συγκεντρώσεις τους επειδή είναι entre nous δεν παρουσιάζουν κανένα πολιτικό ενδιαφέρον. Διαδηλώνουν για τους νεκρούς και ζητούν την ανατροπή της κυβέρνησης. Με αφορμή το τραγικό δυστύχημα καταγγέλλουν τον καπιταλισμό. Θεωρούν τον φυσικό αυτουργό «αποδιοπομπαίο τράγο», τη στιγμή που ο ίδιος παραδέχθηκε την ενοχή του. Είναι πάγια ιδεολογική τους θέση η ανυπαρξία ατομικής ευθύνης.
Και μέσα σε αυτούς τους κινητοποιημένους πολίτες της Αριστεράς, βρίσκουν χώρο και οι γνωστοί αναρχοαυτόνομοι, που καταστρέφουν και πυρπολούν. Κάποιοι, μάλλον πιστεύουν πως μπορεί να αναβιώσουν οι «ένδοξες» ημέρες του αντιμνημονιακού αγώνα, με τους αγανακτισμένους. Μόνο που σήμερα οι αγανακτισμένοι θα είναι οι επαγγελματίες του είδους, σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Βρισκόμαστε, ούτως ή άλλως, σε προεκλογική περίοδο, ο Μητσοτάκης έχει ενοχλήσει πολύ κόσμο μέσα κι έξω από την Ελλάδα και ας προετοιμαστούμε για ποικίλες «παρεμβάσεις». Ο πολιτικός στόχος όλων αυτών είναι: με αφορμή την πολύνεκρη τραγωδία δίνεται μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να αναδιαταχθεί το πολιτικό σκηνικό, ώστε να πριονιστεί η πρωτοκαθεδρία της Νέας Δημοκρατίας και του Μητσοτάκη. Θα το πάνε στα άκρα. Δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη δεν την αντέχουν.
Η κυβέρνηση δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τους «διαδηλωτές» της Αριστεράς. Αυτοί είναι και τόσοι είναι. Θα πρέπει όμως με πειστικό και έντιμο λόγο να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την κοινωνία, γιατί πάντα εκεί παίζεται το παιχνίδι.
