«Μα γιατί γράφεις το προφανές», θα ρωτήσει ο αναγνώστης. «Γιατί φαίνεται πως δεν είναι τόσο προφανές» απαντώ εγώ. Ο Β. Βενιζέλος ήταν και παραμένει στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, όπως εκφράζεται από το ΠΑΣΟΚ. Ας το εμπεδώσουν κάποιοι Νεοδημοκράτες και όχι μόνο. Παρεξήγησαν τον ρόλο του. Τον θεωρούν αχθοφόρο της Νέας Δημοκρατίας και ως εκ τούτου κάθε κριτική του προς την κυβέρνηση, αντί να τη θεωρούν μια φυσιολογική πράξη, την αντιμετωπίζουν ως μια εχθρική ενέργεια.
Στην πραγματικότητα ο Β. Βενιζέλος προωθεί τα συμφέροντα του κόμματος στο οποίο ανήκει και στο οποίο διετέλεσε πρόεδρος σε χαλεπούς καιρούς. Αν συνεργάστηκε το 2012 με τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά αυτό οφειλόταν στη δραματική κατάσταση εκείνης της περιόδου, όταν την πατρίδα μας την κρατούσαν στη ζωή οι παλέτες με τα χαρτονομίσματα από τη Φραγκφούρτη. Η κυβέρνηση εκείνη, έτσι όπως τη βλέπουμε με την άνεση που μας δίνουν τα δέκα χρόνια που πέρασαν από τότε, ήταν μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Ποιος ήταν ο ειδικός σκοπός; Να σωθεί η Ελλάδα.
Σε καμιά περίπτωση αυτή η συνεργασία δεν είχε τα χαρακτηριστικά μιας στρατηγικής συμμαχίας. Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που οικοδομήθηκε επάνω στο ιστορικό κίνημα του «Μένουμε Ευρώπη» είχε έναν αποκλειστικό στόχο: να ηττηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Δεν υπήρχε πρόνοια τι είδους κυβέρνηση θα τον διαδεχόταν και τι πρόγραμμα θα εφάρμοζε.
Όπως ήταν φυσιολογικό επωφελήθηκε το μεγαλύτερο κόμμα αυτού του μετώπου, η Νέα Δημοκρατία, η οποία με τη νέα ηγεσία της κάλυψε πολιτικά ένα μεγάλο κομμάτι του.
Μετά τις εκλογές του 2019 ήταν επόμενο να αναβιώσουν οι παλιές ιστορικές αντιπαλότητες και ο κύριος εκφραστής του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου να είναι πλέον η Νέα Δημοκρατία. Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο ο Β. Βενιζέλος ασκεί, με τον τρόπο που ασκεί, την αντιπολιτευτική τακτική του.
Να το επαναλάβω για μια ακόμα φορά, αν δεν έχω γίνει κατανοητός, ο Β. Βενιζέλος ανήκει στην αντιπολίτευση και όχι στη συμπολίτευση, όπως πολλοί το νομίζουν ή το έχουν παρεξηγήσει. Συνεπώς, ο πολιτικός ρόλος του είναι με σαφήνεια καθορισμένος και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
Αυτός ο ρόλος θα έπρεπε να καταστήσει κάποιους πολύ πιο προσεκτικούς, όχι στην κριτική που του ασκούν, αλλά στο ύφος της, γιατί είναι πολιτικά αντιπαραγωγικό να κόβονται γέφυρες με πρόσωπα με τα οποία στο εγγύς μέλλον μπορεί να παραστεί ανάγκη συνεργασίας. Τις περισσότερες φορές οι εντάσεις και οι ρήξεις προκαλούνται όχι από τις πολιτικές διαφωνίες, αλλά από το επίπεδο και την ένταση των προσωπικών αντιπαραθέσεων.
Εννοείται πως ουδείς είναι υπεράνω κριτικής, αλλά το είδος της και την οξύτητα της θα πρέπει να την καθορίζει και η προηγούμενη προσφορά του κρινόμενου. Και η προσφορά του Β. Βενιζέλου ήταν σημαντική.
