Κάποιοι άνθρωποι αυτά που λένε δεν τα λένε τυχαία, γιατί και οι ίδιοι δεν είναι τυχαίοι. Οι σχέσεις τους και οι διασυνδέσεις που έχουν, αν μη τι άλλο, μας υποχρεώνουν να τους ακούμε προσεκτικά. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για άτομο που ανέβηκε στην ύψιστη βαθμίδα της στρατιωτικής ιεραρχίας και είναι γνωστές οι σχέσεις του με οικονομικούς παράγοντες.
Έτσι, προχθές, δηλαδή λίγο πριν από τις εκλογές δήλωσε πως «δε θα απέκλειε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ». Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Προφανώς, μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού δεν είναι εξ ορισμού κάτι το αρνητικό. Απεναντίας, βοηθά στο να λυθούν μεγάλα προβλήματα που προκαλούν λαϊκές αντιδράσεις. Όταν τα δύο μεγάλα κόμματα, όχι απλώς συμφωνούν, αλλά συγκυβερνούν κιόλας, είναι λογικό η βάση της συναίνεσης να είναι διευρυμένη.
Όμως για να συμβεί αυτό θα πρέπει να συντρέχουν σωρευτικά δύο προϋποθέσεις:
1. Και τα δύο κόμματα, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών τους διαφορών, να κινούνται στο ίδιο πολιτισμικό πεδίο, να ασπάζονται τις ίδιες αξίες και να απευθύνονται σε πολίτες ίδιου ανθρωπολογικού τύπου.
2. Να θέλουν και να μπορούν να συγκλίνουν όχι μόνον στους βασικούς κυβερνητικούς άξονες, αλλά και σε επιμέρους ζητήματα μέσα από αμοιβαίες υποχωρήσεις, γιατί θεωρούν την κυβέρνηση συνεργασίας στρατηγική επιλογή και όχι μια λύση που επιβλήθηκε από τις καταστάσεις.
Αν δε συντρέχουν αυτοί οι δύο λόγοι, το κυβερνητικό σχήμα θα είναι θνησιγενές και θα καταρρεύσει με πάταγο ευθύς ως ο ένας εκ των δύο εταίρων κρίνει πως η πτώση της κυβέρνησης είναι συμφέρουσα για το κόμμα του.
Στην πατρίδα μας άβυσσος χωρίζει τη Νέα Δημοκρατία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής. Τα δύο κόμματα κινούνται σε διαφορετικά πολιτισμικά πεδία και εκπροσωπούν πολίτες που ανήκουν σε διαφορετικές ανθρωπολογικές κατηγορίες. Δεν μπορούν ούτε να συζητήσουν μεταξύ τους. Πώς θα συνεργαστούν;
Να μη μιλήσω για προγραμματικές συγκλίσεις. Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν δύο διαφορετικές κοσμοθεωρήσεις που αντανακλώνται και στον προγραμματικό τους λόγο. Μια εξ ανάγκης συγκυβέρνηση θα οδηγούσε σε πλήρη παράλυση δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σε καίριους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας, όπου υπάρχουν διαφωνίες στρατηγικού χαρακτήρα, τι θα γινόταν; Θα εξοπλιστούμε ή δε θα εξοπλιστούμε; Θα βοηθήσουμε την Ουκρανία ή όχι; Θα κτίσουμε τον φράκτη ή θα τον γκρεμίσουμε;
Σε αυτά τα ζητήματα δεν υπάρχει το «λίγο απ' όλα» ή το «θα τα βρούμε». Δε χωρούν συμβιβασμοί. Ή αυτό ή το άλλο. Και όταν δεν συμφωνούν οι δύο κυβερνητικοί εταίροι δε γίνεται τίποτα.
Αντιλαμβάνομαι πως ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα θέλουν αδύναμες κυβερνήσεις για να τις ελέγχουν. Γιατί μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας -ΣΥΡΙΖΑ δε θα είναι απλώς μια ανίσχυρη κυβέρνηση. Θα είναι μια παράλυτη κυβέρνηση, που θα άγεται και θα φέρεται από εξωθεσμικά κέντρα.
Ίσως κάποιοι να διακινούν αυτό το σενάριο γιατί θέλουν να επαναφέρουν, έστω συνεργατικά, τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Θέλουν να κρατήσουν πολιτικά ζωντανό τον Α. Τσίπρα.
Απέναντι σε αυτές τις θολές προτάσεις η απάντηση είναι μια: αυτοδύναμη κυβέρνηση, με ξεκάθαρους στόχους και ισχυρή πλειοψηφία. Και ας μην το ξεχνάμε: Αυτοδύναμη κυβέρνηση δε σημαίνει και μονοκομματική κυβέρνηση.
