Η πτώση του Α. Τσίπρα καθιστά ανενεργή πλέον την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας «ψηφίστε μας για να μην ξανάρθει ο ΣΥΡΙΖΑ». Αυτός ο κίνδυνος της τρομερής και τιμωρητικής «δεύτερης φοράς Αριστεράς» εξέλιπε. Κάτι που επιτείνεται και από το γεγονός πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα βρίσκεται για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα σε κατάσταση εσωστρέφειας.
Συνεπώς, στη δεύτερη τετραετία, για την οποία ως γνωστόν δεν υπάρχει περίοδος χάριτος, η κυβέρνηση θα πρέπει να παρουσιάσει πολύ συγκεκριμένο έργο, αν θέλει να διεκδικήσει την τρίτη τετραετία. Αν δε θέλει δηλαδή να έχει την τύχη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων που είδαν το σκάφος να κλυδωνίζεται από τα μισά της δεύτερης θητεία τους.
Δε θα κουραστώ να το λέω πως καμιά νομοτέλεια δεν κρύβεται πίσω από την αδυναμία των πρωθυπουργών να επανεκλεγούν για τρίτη φορά. Αυτό αφορά την προσωπική τους κούραση που την εισπράττουν οι υπουργοί και τα κομματικά στελέχη. Και κάπως έτσι αρχίζει η άδοξη πτώση.
Η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε συγκεκριμένα προβλήματα, σε συγκεκριμένους σημαντικούς κλάδους, όπως η Παιδεία, η Δικαιοσύνη, η Υγεία, που απαιτούν δραστικές παρεμβάσεις, μεγάλες τομές. Δηλαδή ρήξεις και συγκρούσεις, πρωτίστως, με κατεστημένες νοοτροπίες.
Είναι γεγονός πως μια σημαντική μεταρρύθμιση βραχυπρόθεσμα μπορεί να έχει ένα πολιτικό κόστος και για αυτό επιβάλλεται οι κυβερνήσεις να λαμβάνουν τα ρηξικέλευθα μέτρα στους πρώτους μήνες της θητείας τους. Τότε που υπάρχει ακόμα νωπή η λαϊκή εντολή και η αντιπολίτευση δεν έχει συνέλθει από την ήττα της.
Π.χ. στη Δικαιοσύνη δε θα πρέπει απλώς να σμικρυνθεί ο χρόνος που απονέμεται, αλλά να βελτιωθεί και η ποιότητα των δικαστικών αποφάσεων. Με απλά λόγια δεν μπορεί ένας τριαντάχρονος/η, χωρίς καμιά πείρα, να δικάζει. Κάτι θα πρέπει να γίνει.
Ή στην Παιδεία, όπου ο μεγάλος ασθενής είναι η Μέση Εκπαίδευση, θα πρέπει να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί, σε όλα τα επίπεδα, η αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, συμπεριλαμβανομένων και των καθηγητών. Μια αξιολόγηση που δε θα είναι ανώδυνη για όσους υστερούν, για όσους δε βελτιώνονται.
Αν στην πρώτη τετραετία της η κυβέρνηση κλήθηκε να διαχειριστεί τα μεγάλα ζητήματα που της προέκυψαν, στη δεύτερη τετραετία της θα πρέπει να προχωρήσει στις μεγάλες τομές που θα αλλάξουν την εικόνα της Ελλάδας. Θα πρέπει δηλαδή να παραγάγει πολιτικές, καλά μελετημένες, ώστε κάθε φορά η πλειοψηφία της κοινής γνώμης να στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις. Ή, εν πάση περιπτώσει, να τις στηρίζουν όσοι ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία για να προχωρήσει σε αυτές ακριβώς τις μεταρρυθμίσεις.
Η αδράνεια φέρνει τη διάψευση των προσδοκιών, που αποσταθεροποιεί τις κυβερνήσεις.
Το έχω γράψει πολλές φορές γιατί το θεωρώ σημαντικό: η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει ως παράδειγμα προς αποφυγή τη δεύτερη τετραετία Σημίτη.
Θα πρέπει να δείξει τη μεταρρυθμιστική της διάθεση αμέσως και ξεκινώντας από τα δύσκολα.
