Έχει καταντήσει κουραστικό η επί μισόν αιώνα διαπίστωση πως «το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι πάντα επίκαιρο». Ο κοινός νους διερωτάται «τι στο καλό γίνεται τόσο χρόνια και κανένα από τα αιτήματα των φοιτητών δεν έχει ικανοποιηθεί;» Γιατί «το πάντα επίκαιρο» αυτό σημαίνει. Αίτημα που έχει ικανοποιηθεί φεύγει από την επικαιρότητα. Απλώς το θυμόμαστε.
Να δεχθώ -κατά παραχώρηση και χάρη της συζητήσεως- πως το βασικό σύνθημα του Πολυτεχνείου ήταν το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».
Για το ότι έχουμε ελευθερία νομίζω πως ουδείς -πλην κάποιων πανεπιστημιακών- αμφιβάλλει. Θα έλεγα μάλιστα πως έχουμε μια αχαλίνωτη δημοκρατία εν ονόματι της οποίας διαπράττονται πλείστες όσες παρανομίες που παραμένουν ατιμώρητες. Θεωρώ περιττό να επιχειρηματολογήσω κι άλλο για την ύπαρξη της δημοκρατίας στον τόπο μας. Όσοι πιστεύουν πως «ζούμε μες στην τυραννία στο σκοτάδι το πηχτό», χρήζουν ψυχίατρου.
Για το ψωμί, ούτε συζήτηση. Είτε με τη «μαύρη οικονομία» είτε με την κανονική ο Έλληνας πολίτης μια χαρά περνά εντός της ευρωζώνης και πιο μπροστά με τη δραχμούλα. Φυσικά υπάρχουν και οι δυσπραγούντες, αλλά αυτό είναι ένα φαινόμενο που πάντα υπήρχε και δυστυχώς ουδέποτε θα εκλείψει. Χωρίς καμιά αντίρρηση το βιοτικό επίπεδο των πολιτών έχει ανέβει αισθητά από το 1973, όταν και πρωτακούστηκε το γνωστό σύνθημα.
Για την παιδεία υπάρχουν όντως επιφυλάξεις, αν σήμερα είναι σε καλύτερη κατάσταση απ' ότι ήταν το 1973. Το ερώτημα είναι ποιος ευθύνεται γι΄αυτό. Ποιες ιδέες κυριαρχούν μέσα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, από την Μεταπολίτευση και μετά, και ποιοι τις κουβαλούν. Είναι γνωστό πως η παιδεία μας είναι παραδομένη στα χέρια της Αριστεράς. Μπορεί να μην είναι πλειοψηφική δύναμη, όμως έχει επιβάλει σχεδόν άνευ αγώνος τις βασικές θέσεις της και τα ιδεολογήματά της. Συνεπώς για το χάλι της παιδείας μας υπάρχει ο βασικός ένοχος.
Αν βεβαίως ανατρέξουμε στα βασικά αιτήματα--συνθήματα των δύο πρώτων ημερών του Πολυτεχνείου, τότε θα δεχθώ πως όντως δεν ικανοποιήθηκαν. Ούτε ήρθε ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, ούτε έφυγαν οι βάσεις του θανάτου, απεναντίας όταν φύγαμε από το ΝΑΤΟ παρακαλούσαμε να επιστρέψουμε, ούτε επιβλήθηκε η λαϊκή εξουσία. Άρα, η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, δικαιούται να ισχυρίζεται πως το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι πάντα επίκαιρο, γιατί αυτά τα αντιμονοπωλιακά—αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα προέρχονται από αυτόν τον χώρο.
Όμως την πορεία της πατρίδας μας, ευτυχώς, την αποφασίζουν οι πολίτες μέσα από αδιάβλητες εκλογές, των οποίων τα αποτελέσματα ουδείς έχει αμφισβητήσει. Και η πλειοψηφία προφανώς βρίσκει πως τα αιτήματα του Πολυτεχνείου έχουν ικανοποιηθεί και στην Ελλάδα υπάρχει και λειτουργεί μια «πλέρια» δημοκρατία. Συνεπώς γι' αυτήν την πλειοψηφία το κλισέ «το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι πάντα επίκαιρο» είναι άνευ νοήματος, κενό περιεχομένου, κουραστικό και, «δια τούτο λέγω», και ανόητο.
