Η υπόθεση με την άταφη νεκρή Μαρία του Έβρου θα μπορούσε να είχε λήξει με μια απλή παραδοχή του λάθους στο οποίο υπέπεσαν όλοι όσοι υποστήριζαν μετά μανίας το ψέμα που διακινούσαν διάφορα κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας. Δε χρειαζόταν καμιά συγγνώμη, γιατί για να τη ζητήσει κάποια/ος δημόσια, απαιτείται να διαθέτει ένα ηθικό ανάστημα. Πράγμα σπάνιο.
Αντί να γίνει αυτό και να τελειώνουμε, βρισκόμαστε μπροστά στην πλήρη άρνηση των γεγονότων-- και στην επιμονή πως όντως υπήρξε η νεκρή Μαρία-- εκ μέρους στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που ανέλαβαν εργολαβικά την υποστήριξη όλων αυτών οι οποίοι επεδίωξαν με την ψευδή είδηση να πληγώσουν το κύρος της Ελλάδας στο εξωτερικό. Και όταν στα τηλεοπτικά παράθυρα εκτίθενται λόγω αυτής της στάσης τους, χάνουν την ψυχραιμία τους και εξευτελίζονται. Τα γεγονότα είναι αμείλικτα και τιμωρούν.
Θα μπορούσαν απλώς να σιωπήσουν - αντί να ζητούν και τα ρέστα- και να φροντίσουν να ξεχαστεί η συμπεριφορά τους από την πρώτη ημέρα που κυκλοφόρησε την ψευδή είδηση ένας δημοσιογράφος, μια δικηγόρος και η διάσημη πλέον Μπάιντα Αλσάλεχ. Μια «περίεργη» φυσιογνωμία, που σε μια σοβαρή χώρα θα έδινε εξηγήσεις για την παρουσία της και τον ρόλο της.
Αλλά και οι δικαιωματιστές του αποκαλούμενου φιλελεύθερου χώρου δεν πήγαν παραπίσω. Οι πιο σοβαροί από αυτούς ζάρωσαν στη γωνία τους και σιωπούν, γνωρίζοντας πως δεν έχουν περιθώριο να πουν τίποτα, καθώς τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν είναι συντριπτικά σε βάρος των όσων υποστήριζαν μετά φανατισμού. Υπάρχουν όμως και κάποιες/οι ιδεοληπτικοί ή ανόητοι που επιμένουν, χαράσσοντας συνεχώς νέες γραμμές άμυνας, γιατί οι προηγούμενες σαρώνονται η μια μετά την άλλη.
Τι ισχυρίζονται; «Αν δεν βρέθηκε το πτώμα της Μαρίας, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξε». Στη συνέχεια, εμπρός στη θυμηδία που προκαλεί το επιχείρημά τους, υποχωρούν υποστηρίζοντας πως «και αν ακόμα δεν υπήρξε η νεκρή Μαρία, υπήρξαν άλλα νεκρά προσφυγάκια». Αυτό το λέμε η μπάλα στην εξέδρα. Απτόητοι όμως συνεχίζουν, φτάνοντας στην έσχατη γραμμή άμυνας, αναφερόμενοι, εν γένει, στις επαναπροωθήσεις του Λιμενικού. Εδώ η μπάλα δεν πηγαίνει στην εξέδρα, αλλά εκτός σταδίου. Στο δρόμο.
Αυτή η νοσηρή επιμονή σε κάτι που αποδεδειγμένα πλέον δε συνέβη, έχει όλα τα χαρακτηριστική της ψυχωσικής συμπεριφοράς. Γαντζώθηκαν εμμονικά πάνω στο θάνατο της μικρής Μαρίας, τον έκαναν σημαία τους για να αποδείξουν την απανθρωπιά των ελληνικών αρχών και τελικά τι κατάφεραν; Τελικά τι συνέβη;
Όλοι εμείς που από την πρώτη στιγμή αντιληφθήκαμε την απάτη - και γι΄αυτό χαρακτηριστήκαμε υπάνθρωποι - να χαιρόμαστε, όχι γιατί δικαιωθήκαμε, αλλά γιατί δεν υπάρχει ένα ακόμα νεκρό παιδάκι και αυτοί οι «ανθρωπιστές» να λυπούνται γιατί διαψεύστηκαν και να μη χαίρονται μαζί μας γιατί η νεκρή Μαρία ουδέποτε υπήρξε. Εγκλωβίστηκαν στο ψεύδος τους από το οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν και γι΄αυτό διασύρονται δημόσια.
Η επιμονή στο λάθος, είναι διπλό λάθος.
